Bijna drie maanden verder, tijd voor een update,
Al lange tijd keek ik uit naar revalidatie om mij weer aan het lopen te krijgen. Het duurde allemaal al langer dan afgesproken en toen kwam er bovendien een kink in de kabel. Revalidatie kan alleen in het ziekenhuis en daar kan ik – omdat ik niet kan lopen dus – niet zelfstandig komen. Mijn man kan niet voor minimaal tien weken twee keer per week vrij nemen. Een oplossing kwam er niet dus hebben we revalidatie maar opgeschort tot ik enigszins kan lopen en zelfstandig naar het ziekenhuis weet te komen. (En nee lieve mensen, de regiotaxi van de WMO is geen oplossing). Wel kon er een apart traject met ergotherapie gestart worden om te kijken naar noodzakelijke hulpmiddelen. Hopelijk komen we daarmee tot een oplossing dat ik weer zelfstandig kan re4izen en aan revalidatie kan beginnen, al zal het sowieso een tijd duren voor de hulpmiddelen er zijn. Als ze al toegekend worden.
De kaakchirurg zorgde ook voor enige paniek toen de praktijk kort voor de afspraak afzegde en het er naar uit zag dat het weer twee tot drie maanden langer wachten zou zijn. Gelukkig zagen zij ook wel een probleem in weer uitstel en kon ik enige dagen later alsnog terecht.
De zenuwen vielen enorm mee, misschien het voordeel van volledig murw geslagen zijn. En een ‘gelukje’, in plaats van twee verstandskiezen hoefde er maar een verwijderd te worden. Plus zes normale kiezen dus. Het verdoven liep niet zo lekker. Nadat er rechts tal van verdovingen en “een paar extra’ werden gezet kreeg ik een minuut of wat onbedwingbare braakreflexen Het was dus wachten tot de linkerkant verdoofd kon worden. De rest van de behandeling ‘viel mee’ in de zin dat het met een hoop gekraak en geweld vrij snel gebeurd was. De naweeën vielen behoorlijk tegen. Ik zag eruit alsof ik vakkundig in elkaar geslagen was met veel zwelling en blauw/zwarte bloeduitstortingen, kreeg veel pijn en het had grotere weerslag op mijn gestel dan gehoopt. Maar goed, je gaat er niet dood van en ik ben hier tenminste eindelijk vanaf.
Krap anderhalve week verder gaat het al stukken beter. De zwelling is vrijwel weg, de bloeduitstortingen zijn lila/geel en pijn is overgegaan naar irritatie. Ik heb eigenlijk vooral nog last van de hechtingen, een beetje spierpijn in mijn kaken en nog steeds naweeën van de verdovingen en het effect op de spierziekte. Een jasje uittrekken gaat altijd veel makkelijker dan hem weer aan zien te wurmen. Al kan ik nog geen hard voedsel kauwen en doe ik langer over een maaltijd dan normaal, gaat het eten beter dan verwacht.
Je zou het na deze update misschien niet denken en ik loop er niets beter van maar ik ben een stuk vrolijker dan tot twee weken geleden het geval. Op naar beter!
Tag: Kaakchirurg
Was vorig jaar al ruk, dit jaar lijkt vooralsnog niets beter te worden.
Begin vorig jaar moest ik naar de tandarts omdat er vullingen zo uit mijn gebit vielen. Hoewel ik alles kon, nergens last van had en mijn gebit er prima uitzag, bleek na foto’s dat maar liefst zes kiezen van binnen tot in de wortel weggerot waren. Er was geen andere optie dan ze eruit te laten halen door de kaakchirurg. Ik was in shock.
Bij de kaakchirurg kwam de volgende shock. Ik bleek op mijn 52e links en rechtsonder verstandskiezen te hebben die daarvoor nog nooit gezien waren. Niet op foto’s, niet op scans. Omdat er zoveel kiezen uit mijn gebit gesloopt zouden worden, moesten de verstandskiezen er ook uit.
Nu was de kaakchirurg erg warm, begripvol en meedenkend en we spraken af vanwege de lange wachttijden alles maar onder plaatselijke verdoving in een keer te doen. Vijftien juli was de dag.
Helaas, ik brak 1 juli mijn voet op vier plaatsen, kreeg onbelast gips en instructies zo min mogelijk te doen. En nog erger, de kaakchirurg zit op een eerste verdieping met stenen trap maar zonder lift. Ik moest de afspraak dus verzetten. Met het idee dat ik zes weken uit het gips wel weer de trap op zou kunnen komen.
Dat ging anders. Ik had eigenlijk niet in het gips maar in een brace gemoeten, de instructie voor rust, rust, rust was ook niet goed geweest en uiteindelijk werd duidelijk dat ik de volgende afspraak bij de kaakchirurg in augustus het traplopen niet zou gaan redden. Ik vroeg bij het weer verzetten van de afspraak om alternatieven op andere locaties waar wel een lift zat maar dat kon allemaal niet. Dan maar weer wachten. Ergens in de tussentijd brak een van de kiezen op de wortel af en de kies ernaast brak de helft in de lengte af.
Nu is revalideren om naar een kaakchirurg te moeten om bijna je gehele kauwvermogen te laten verwijden al meer stressvol dan wat anders maar het moest maar. Alleen werd ik begin september flink ziek, waarschijnlijk covid. Mijn lopen ging niet vooruit maar zelfs hard achteruit en al snel werd duidelijk dat ik onmogelijk welke trap dan ook op zou kunnen komen, laat staan bij de kaakchirurg. Ik zei de afspraak af, vroeg tegen beter weten in weer om alternatieven en desnoods maar bij een voor mij onbekende kaakchirurg. Weer kon het niet tot ik door een paar vervelende opmerkingen een huilbui kreeg. Ineens was er wel een optie, de kaakchirurg werkt ook in een ziekenhuis in Breda. Handig ook want geschikt voor gehandicapten en mensen met trauma’s.
De afspraak kwam in de brievenbus maar was voor eind december voor de kerst. De maand waar ik toch al veel last heb van trauma, een afspraak in het ziekenhuis waar ik het meest getraumatiseerd ben en in de wetenschap dat ik de vakantie van mijn man samen met kerst en oud & nieuw met pijn op vloeibaar voedsel zou moeten doorbrengen. Ik zakte steeds verder weg in trauma en depressie en besloot de afspraak te verzetten naar het nieuwe jaar. Overigens een goed besluit, tijd samen met mijn man en een leuke kerst en oud & nieuw samen pepten me mentaal flink op en maakte de toekomst weer wat zonniger.
Aanstaande maandag tien maart zou het zover zijn. Ik ben me al twee weken aan het voorbereiden, we hebben cold packs, een staafmixer en pijnstillers in huis gehaald en hoewel ik er niet naar uitkeek was ik blij er eindelijk vanaf te zijn. Er fietste een peesontsteking in mijn knieholte doorheen waardoor ik nog moeilijker kan verplaatsen dan toen ik in onbelast gips zat maar allee er zit een lift dus het zal wel lukken. Anderhalve week geleden ging plotseling en snel onze lieve hond van bijna vijftien dood. We zijn er helemaal kapot van maar ik besloot dat de afspraak wel moest doorgaan. Dat mijn man maandagochtend een sollicitatiegesprek voor een interne functie heeft maakt het er niet rustiger op maar goed, als ik er maar vanaf ben.
Begin van de middag ging in de auto van mijn man het lampje van de motor branden. De garage was net gesloten. De ANWB kwam wel maar kwam er niet goed uit. De gok is dat de katalysator dicht zit en vervangen moet. Advies: geen meter meer mee rijden behalve maandagochtend voorzichtig naar de garage.
Mijn man stelde nog voor te kijken of hij maandag een auto kan lenen maar ik zie dat niet zitten. Dat wordt stress op stress op stress waar ik juist fysiek en mentaal steun nodig heb. Dus zal ik de afspraak maar proberen per mail af te zeggen. Hopelijk kost me dat geen no show boete.
Mensen lijken te denken dat ik nog steeds sterk en flexibel ben. Maar de waarheid is anders. Ik woon al bijna negen maanden op een krakend hoog laag bed met aan de ene kant de eettafel met mijn computer en de andere kant mijn rolstoel. Op de bank zit ik zelden omdat ik dan niet omhoog kan komen. Ik kan me alleen ternauwernood in mijn rolstoel verplaatsen tussen de volgebouwde woonkamer, het toilet en de keuken. De schuur en de buitendeuren past de stoel niet door en ik kom al die tijd vrijwel niet meer buiten. Beneden zijn alle deurposten en hoeken van muren kapot en ik heb al enige malen mijn knokkels geschaafd en vingers of polsen gekneusd. Koken lukt wel een beetje al is nu geen voordeel maar nadeel dat we een verhoogd aanrecht en gasfornuis hebben, de rolstoel past net tussen een vaste tafel en het gasfornuis. De pannen zitten op hoogte van mijn gezicht en ik heb al eens gloeiendheet bakboter in mijn gezicht gekregen.
Dat ik niet naar boven kan is klote. Buiten dat daar mijn kleding, het wasrek, mijn boeken, administratie en allerlei persoonlijke spullen staan, zit daar ook de douche. Ik kloot al bijna negen maanden aan met doekjes en washandjes. Mijn haar doe ik in een knot om dan wankelend onder de keukenkraan te wassen omdat anders mijn haar voor de helft in de afvoer verdwijnt.
Hulp, hulpmiddelen, een traplift? Wie weet. Het is eerst wachten op revalidatie (inderdaad, ook een wachtlijst), kijken of we me terug aan het lopen kunnen krijgen en dan zien wat er nodig maar ook mogelijk is. Ons doel voor revalidatie was om weer een half uur tot drie kwartier te kunnen wandelen met de hond. Dat doel is nu weggevallen en eerlijk gezegd kost het me steeds meer moeite om een beetje vrolijk door de dag te komen.
Dus sorry. Ik trek alles even erg slecht momenteel.
Weet u nog dat ik de tandarts niet kon betalen? Dat heeft me inmiddels flink ingehaald.
Een brede lach liet een prima gebit zien en poetsen, stoken, ijsjes of hard voedsel eten, het was allemaal geen probleem. Er was ooit een klein stukje vulling afgebroken in een van de achterste kiezen maar daar was niets van te merken. Tot dit jaar ineens twee vullingen spontaan uit mijn kiezen vielen. We maakten een afspraak bij de tandarts en in de twee weken die we daarop moesten wachten, vielen er nog eens twee vullingen uit. Een nog geen twee uur voor ik op weg kon naar de tandarts.
Nu ken ik relatief veel mensen met gebitsproblemen en bij allemaal kon tegen fixe betaling vrijwel alles gerepareerd worden. Ik maakte me dus meer druk over de kosten dan onoverkomelijke problemen.
De schock was dan ook groot toen de tandarts na twee fotootjes uitsprak dat zes kiezen verdeeld over links-rechts, boven-onder niet meer te redden zijn en zelfs zo ver heen dat ik voor extractie naar de kaakchirurg moest. Ow en vier gaatjes. Dat ik even tussendoor geduwd was en na de mededeling snel buiten stond, maakte het er niet beter op.
Een afspraak maken bij de kaakchirurg bleek nog niet zo snel te gaan. Wachttijd voor een intake: drie maanden. Wachttijd na de intake voor de eerste handeling: nog eens drie maanden. Ja ik kon wel bij een andere praktijk terecht, de volgende dag al, maar die staat baggerslecht bekend en is niet gecontracteerd dus veel zelf betalen. Ik ben wel getraumatiseerd en bang genoeg voor de zorg zonder er vrijwillig een slechte ervaring aan toe te voegen.
Er was een soort van geluk, er viel een afspraak uit waardoor de intake na vier weken kon plaats vinden. Scheelt toch twee maanden. De kaakchirurg bleek een sympathieke, begripvolle man maar bezorgde me per ongeluk de volgende schock. Nadat tandartsen mij tot mijn 52e ervan hebben verzekerd dat ik gezegend was zonder verstandskiezen door het leven te gaan, zagen we hier ineens links onder als rechts onder een verstandskies op de overzichtsfoto. En natuurlijk, doordat ik zoveel kiezen ga verliezen, is de kans groot dat die verstandskiezen problemen gaan geven en moeten die er ook uit.
De verklaring hoe het kan dat zes kiezen tegelijk tot in de wortel zijn uitgehold: lekke vullingen. Niet toevallig vullingen die door dezelfde tandartspraktijk (waar ik inmiddels niet meer bij ben) zijn geplaatst trouwens. Maar goed, was ik eerder op controle gegaan, was de schade waarschijnlijk beperkter geweest.
Nu zit ik te wachten tot de boel gesloopt wordt, pas in juli ben ik aan de beurt. Of het een goede keuze is, zal nog moeten blijken. We hebben afgesproken onder lokale verdoving alle kiezen in een keer eruit te halen. Omdat het zo lang duurt, ga ik volgende week maar naar de tandarts om alvast de gaatjes te laten doen. Hopelijk komen er geen verrassingen bij.
Heel eerlijk ben ik er doodongelukkig onder. Ik heb al bakken met ziektes en beperkingen. Kon al weinig gevarieerd eten door een histamine intolerantie. En nu zonder kauwvermogen is er nog maar weinig over dat ik behoorlijk naar binnen kan werken. Het wachten duurt bovendien gewoon te lang. Was ik de eerste weken na de intake nog best positief, ga ik er nu steeds meer tegenop zien en klopt oud trauma steeds vaker aan.
Eigenlijk kan ik het ook niet goed bevatten. Al kauw ik nu niet met mijn kiezen uit angst dat er iets verder afbreekt, ik wel pijn of problemen krijg en het dan spoed wordt, in feite ervaar ik nog steeds geen problemen. Zelfs niet wanneer ik meerdere keren per dag goed in de gaten poets waar de vullingen uit zijn gevallen.
Hoe ik me er ook over voel, het zal toch moeten gebeuren. Voor u lezers: ga asjeblieft zoveel je kan op controle bij de tandarts. Blijkbaar hoef je niets te merken terwijl je kiezen vergaan.