Misschien was het naïef te hopen op een betere uitkomst. Hugo de Jonge had tenslotte al vier maal eerder het advies van de Gezondheidsraad – om ouderen en kwetsbaren als eerste te vaccineren – onder invloed van lobbygroepen resoluut terzijde geschoven. Vrijdag vervloog onze hoop dan ook toen het advies voor de vijfde maal in de prullenbak belande. Nu onder het mom dat hij zorgverleners snelle vaccinatie had beloofd en meende dat hij zich aan die afspraak moest houden. Zo zijn de chronisch zieken met hoog risico op een ernstig verloop van COVID-19 van januari naar half februari, via maart en toen april nu ergens in juni beland om gevaccineerd te worden. Als we geluk hebben. Immers de leraren, de BOA’s de politie en de ME kloppen al op Hugo’s deur en ook de contactberoepen raken wat ongeduldig. Ow en nog een dingetje. Terwijl het meest effectieve vaccin nu niet alleen in oudere armen maar ook in gezonde armen wordt geprikt, krijgen deze hoog risicogroepen vooralsnog het minst effectieve vaccin toebedeeld. De verdediging van deze redelijk absurde toewijzing: ‘beter iets dan niets’.
Blijkbaar was de afspraak in het begin van de crisis dat de overheid en samenleving álles zouden doen om kwetsbaren veilig te houden, geschreven in onzichtbare inkt. Vervlogen voor we blij met onze ogen konden knipperen. Van begin af aan was het advies van het RIVM voor ons kwetsbaren immers: isoleer uw zelf, ga zo min mogelijk weg, werk thuis, ontvang zo min mogelijk mensen en in complexe gevallen, zonder u af van uw gezin. Dat laatste klinkt afschuwelijk maar er is een groep mensen die dat noodgedwongen heeft gedaan en nog steeds doet. Immers partners moeten naar hun werk, kinderen moeten naar school en het was lang niet voor iedereen haalbaar om met het hele gezin af te zonderen van de samenleving.
Mooi weggeborgen raakten we direct al uit beeld. Er was bijvoorbeeld boosheid over het hamsteren, verontwaardiging dat zorgverleners misgrepen in de supermarkt en tot overmaat waren de bezorgmomenten al snel voor vier weken opperdepop. Er werd van alles bedacht voor groepen werkenden en voor mensen die in quarantaine moesten, die konden toch niet zonder boodschappen komen te zitten! Helemaal mee eens maar de kwetsbaren zochten het maar uit. Ze konden extra, extra betalen om drie weken na bestelling iets bezorgd te krijgen. Degenen die dat niet lukte of de bezorgdienst nu eenmaal niet konden betalen, mochten zelf door de supermarkt heen kreupelen. Ondertussen werden hulphonden en scootmobielen geweigerd, mochten begeleiders niet mee naar binnen, werden mensen met rolstoelen verplicht op een of andere manier zichzelf en een winkelkar voort te bewegen en droeg je ter bescherming van de zelf een mondkapje, kon je rekenen op scheldcannonades en moeilijk gedoe. Ook buiten was het weinig gezellig overigens. Ik ben heel wat keren de berm in gestruikeld of half gevallen omdat menigeen te besodemieterd was me te ontwijken of even in te houden zodat ik uit de weg kon stiefelen. Het ‘samen doen’ is alleen als het uitkomt blijkbaar, anders loopt zo’n kwetsbare maar in de weg.
De zorg werd meteen in de eerste lockdown afgeschaald. Niet verwonderlijk, we wisten nog niets tenslotte en huisartsenpraktijken en ziekenhuizen kunnen al makkelijk besmetingshaarden van jewelste worden. Het afschalen ging echter wel erg rigoureus. Zo bleek dat vitamine B12-tekort patiënten die in de huisartsenpraktijk of thuis door de thuiszorg behandeld werden met vitamine B12 injecties, massaal hun behandeling gestopt zagen worden. Terwijl de Wereld Gezondheid Organisatie uitsprak dat behandeling met vitamine B12 injecties een essentiële behandeling is die niet gestopt mag worden vanwege corona overwegingen, werden deze patiënten hier naar de drogist gestuurd(!). En zo zijn er meer belangrijke controles en essentiële behandelingen het raam uit gevlogen. De kwetsbaren geïsoleerd zonder (voldoende) zorg achterlatend. Bijna een jaar later maakt men zich wel druk om gemiste diagnoses, bevolkingsonderzoeken en uitgestelde handelingen en operaties. Ik heb geen een onderzoek gezien of de chronisch zieke kwetsbaren een beetje behoorlijk door de periodes van afschaling zijn gekomen. Nog steeds niet interessant blijkbaar.
Daarna konden langzamerhand steeds meer werkende groepen mensen getest worden. De kwetsbaren kwamen er als laatste pas bij. ‘Logisch’, was iedereen het met elkaar eens. Werkenden moeten ergens heen tenslotte en kwetsbaren, die zitten toch al lekker geïsoleerd zichzelf veilig te houden. Dat het voor kwetsbaren zeer van belang kan zijn zo vroeg mogelijk te weten of er sprake is van besmetting met COVID-19 om wellicht te kunnen voorkomen dat ze in het ziekenhuis belanden, drong zelfs in de zorg absurd laat door. Wel bleek dat Jaap van Dissel, het RIVM, het OMT en de overheid de verpleeghuizen waren “vergeten”. Dat zorgverleners daarom zonder persoonlijke beschermingsmiddelen in de frontlinie hadden gewerkt en er veel ziek zijn geworden, daar sprak men terecht schande van. De ouderen werden niet getest. Ouderen werden wel ‘gemotiveerd’ vooral maar niet met COVID naar het ziekenhuis te gaan. Nog erger werden ze al snel en mass niet meer ingestuurd/door ziekenhuizen geweigerd. Duizenden zijn eenzaam en akelig zonder zuurstof maar met morfine en sedatie gestorven. Premier van alle Nederlanders Rutte gaf er niet veel om. In persconferenties werden ze nauwelijks of even gehaast genoemd. De herdenking in oktober werd geen ruchtbaarheid aan gegeven, geloof dat we ergens op youtube en een stream wat woorden van de Premier kregen en toen was er genoeg herdacht. ContainmentNu organiseerde zelf – twee maal – een mooie, indrukwekkende herdenking met honderden kaarsjes op de dam. Het haalde het avondnieuws niet eens.
En zo gaat het telkens weer over alles en iedereen behalve de kwetsbaren. Kwetsbaren die uit bescherming van zichzelf en de psyche van hun kinderen – je zal als jong mens maar per ongeluk je ouders, grootouders, familie of vrienden ombrengen omdat je COVID mee naar huis gehuppeld hebt – kregen soms/vaak de school maar ook de leerplichtambtenaar en zelfs veilig thuis over zich heen. Blijkbaar was leerplicht ineens schoolplicht en werd het gezin veilig houden voor ziekte en dood bestempeld tot kindermishandeling. Ziekenhuizen en andere organisaties wilden geen mondmaskers dragen en wilden graag dat patiënten dat ook niet deden. Men is pas mondmaskers in gaan voeren nadat de ene grote uitbraak na de andere volgde. Waarschijnlijk meer met ziekmeldingen van het personeel in gedachten dan dat men patiënten zo veilig mogelijk wilde houden. Zo bleef het voor kwetsbaren een gevaarlijke, moeilijke situatie zonder perspectief of lichtpuntje.
Tot de eerste vaccinaties een feit werden. De WHO en ook onze eigen Gezondheidsraad adviseerde de kwetsbaren, ouderen en chronisch zieke hoog risicogroepen, als eerste te vaccineren van oud naar jong. Niet zomaar een losse gedachte om ons een pleziertje te doen. De gedachte erachter is dat je de mensen die het meeste risico lopen op ernstig verloop van COVID-19 wil beschermen en zo tegelijkertijd zorgt dat de druk in de zorg van COVID patiënten drastisch afneemt. Uiteraard waren kwetsbaren blij met dit advies. Hoewel we echt niet meteen maar van alles zouden kunnen doen, zouden we nu echt een stuk veiliger zijn, een beetje uit de algehele isolatie kunnen en zouden partners makkelijker naar hun werk en kinderen weer naar school kunnen.
Dit advies werd al deels uit het raam gegooid toen besloten werd de zorgverleners in verpleeghuizen eerst te vaccineren en daarna de bewoners. Een heel zonderling concept. Immers was toen al bekend dat er vrij waarschijnlijk geen steriele immuniteit dus geen ring immuniteit zou ontstaan. Vaccinatie houdt vooral de gevaccineerde veilig(er). Het mindert de besmetting waarschijnlijk wel maar stop het niet. We bouwden dus een muurtje om ouderen heen niet om ze veilig te houden maar om ze nog makkelijker asymptomatisch te besmetten. Een muurtje wat sowieso al bestond uit gatenkaas. Immers is er ook nog iets als visite, zorg van buiten, bezorgers etcetera.
Vervolgens kwamen er lobbygroepen op. De wetenschap dat als kwetsbaren gevaccineerd zijn, de druk op de zorg mindert werd omgegooid naar: er zijn teveel ziekmeldingen in de acute zorg dus dienen zij voorrang in de vaccinaties te krijgen. Dan worden zij niet meer ziek en kunnen al die kwetsbaren die hierdoor niet gevaccineerd zijn, blijven opvangen. Een bizarre redenering die in de strijd om de vaccinaties tot logica verheven werd. Het zou een relatief kleine groep zijn maar het bleek de eerste dominosteen. De huisartsen zijn in feite ook acute zorg en wilden dan logisch eveneens gevaccineerd worden. Plus alle medewerkers in de praktijk, die kan je dan niet zonder laten. Vervolgens bleek dat groepen zorgverleners die met COVID-patiënten werken, afgescheept werden met flutmaskers. Er werd niet bedacht dat deze groep zorgverleners veiliger kon werken met ffp2 maskers die in miljoenen aantallen in pakhuizen liggen te wachten (dat zal wel te kostbaar zijn). Nee, ook zij moesten voorrang in de vaccinatiestrategie om ‘veilig te kunnen werken’. Maar ja, de gehandicaptenzorg dan? En de medewerkers van de GGZ? Zorgende contactberoepen? De politie, de BOA’s, de leraren? Tja, feitelijk kan elke beroepsgroep natuurlijk tegen COVID aanlopen. Ze willen begrijpelijkerwijs allemaal zo snel mogelijk veilig(er) zijn met een vaccin in de arm. De dominostenen vielen rap na elkaar en de strijd om vaccinaties barstte in volle hevigheid los. En de kwetsbaren? We werden niet eens meer genoemd of nog erger, uitgekafferd voor egoïsten die voorrang willen terwijl wij niet met gevaar voor eigen leven in de frontlinie werken. Dat laatste is voor veel kwetsbaren waar. Bij ons bestaat alleen het gevaar voor eigen leven. Een gevaar wat vele, vele malen groter is dan voor de gezonde mensen die rollebollend over de talkshowtafels gingen om voor te dringen in de vaccinatierij. Blijkbaar een kniesoor die daar nog op let.
Nu is het echt heel begrijpelijk dat iedereen graag zo snel als mogelijk gevaccineerd wil worden en is er voor elke groep heus wel iets te zeggen. Groepen mensen mogen natuurlijk ook voor zichzelf opkomen. En Hugo de Jonge is inderdaad de eindverantwoordelijke die niet had hoeven zwichten voor lobby en druk. Hij is echter wel gezwicht. De chronisch zieke hoog risicogroepen onder de zestig zijn ver naar achteren geschoven en krijgen het minst effectieve vaccin. En de kans dat we helemaal achteraan komen is levensgroot aanwezig, de vaccinatiestrategie wordt onderhand elke week wel aangepast en wij zitten tenslotte toch al in isolatie. Waar niemand ons ziet en niemand ons hoort.
Of u moet mee kabaal gaan maken?
#VergeetOnsNietHugo
Website: Vergeetonsniethugo.nl
Tag: Corona
Inmiddels komt de stoom me dagelijks wel een (twee, drie, zes) keer uit de oren om hoe in delen van Nederland om gegaan wordt met de pandemie. Zoals vandaag:
De Monchyschool in Arnhem heeft tijdens deze tweede lockdown álle leerlingen in de noodopvang geplaatst. Met thuisonderwijs lopen de kinderen te grote leerachterstanden op. In de noodopvang werken ze met hun eigen juf in de klas aan taal, rekenen en spelling. ‘Het maakt uit waar je wieg staat.
Ja inderdaad, het maakt uit waar je wieg staat. Mijn wieg blijkt in een land te staan waar realiteitszin inmiddels ver, ver te zoeken is. Waar een aanzienlijke groep mensen een leerachterstand bij kinderen als een zaak van leven en dood beziet en menen dat doodgaan in een Pandemie een ietwat vervelend bijverschijnsel is. Denkt u dat ik overdrijf? Ze spreken het letterlijk uit:
Zijn er dan geen zorgen over het coronavirus? Jawel, zeggen ze allemaal, maar de zorgen over de onderwijskansen van deze leerlingen wegen zwaarder
Absurd genoeg is het niet alleen het handjevol docenten wat weinig lijkt te begrijpen wat het woord ‘pandemie’ inhoudt. Vrijwel álle ouders zijn over elkaar gestruikeld om hun kroost op deze potentiële besmettingshaard af te gooien. De PO-raad toont alle begrip. Onderwijsminister Arie Slob was gisteren al “ernstig teleurgesteld” dat de scholen niet open konden. Kinderarts en OMT-lid Illy stond alweer ergens te roeptoeteren dat kinderen hun opa’s en oma’s lekker moeten knuffelen. Niemand lijkt in te willen grijpen om de schooldeuren in het kader van volksgezondheid als de wieder weerga terug dicht te smijten.
Dit is vandaag de waan maar de gehele pandemie laten groepen mensen toch eigenlijk zien een compleet gebrek aan overlevingsinstinct, empathie, aanpassingsvermogen of gezond verstand te hebben. Vele zorgverleners kunnen niet veilig met een ffp2 masker werken omdat het RIVM onwaar blijft beweren dat een chirurgisch masker “voldoende bescherming” zou bieden. Volksstammen werkgevers dwingen werknemers die prima thuis kunnen werken toch naar de werkplek te komen. Draagvlak voor een avondklok is aan het smelten want een pandemie is een ding, het mag niet verhinderen elkaar gezellig te bezoeken. Vaccins zijn er blijkbaar om op te sparen, adviezen van de WHO, deskundigen en de Gezondheidsraad om terzijde te schuiven. Is er een kans om eerder een vaccinatie te krijgen, blijkt een deel van Nederland spontaan niet meer begrijpend te kunnen lezen. Of zelf na te kunnen denken. Sneeuwt het, wil een kwart van Nederland in hetzelfde winterlandschap een wandeling maken. Kerkgenootschappen zien zich beschermd door hun god. Opiniemakers zoeken likes voor de meest nare, domme uitspraken. Zo kan ik nog wel een tijd doorgaan. En dan hebben we het nog niet over alle beleidslijnen, projecten en plannen die mislukt zijn want schaarste, bureaucratie, politieke en financiële belangen en stupiditeit. Of over de relatief grote groep mensen die niet besmet zijn met corona maar met complete (virus)waanzin.
De grootste mindfuck in dit alles is wel dat mensen blijkbaar niet aan hun verstand te krijgen is dat wat zij doen, niets nada noppes oplost. Er juist voor zorgt dat rottige mutaties blijven ontstaan, het virus door kan woekeren, we zo van de ene rottige naar de andere akelige lockdown zullen moeten aanmodderen en er veel, veel meer onnodig slachtoffer vallen. Niet alleen doden maar ook tienduizenden chronisch zieke arbeidsongeschikten. Met een bonus. Van de kinderen die nu leren wat gelei betekent en hoe je het uitspreekt, zal een deel het virus ongemerkt mee naar huis krijgen. Naasten besmetten. Naasten verliezen. En zich met wat ‘pech’ onterecht maar toch eeuwig belast voelen met een schuldgevoel omdat oma is dood gegaan of papa chronisch ziek niet meer voor het gezin kan zorgen. Sommige kinderen zullen overigens zelf ernstig ziek worden met mogelijk permanente schade aan hun lichaam voor hun leven goed en wel is gestart.
En zeker, je kan heus nadenken hoe de nevenschade als leerachterstand beperkt kan worden. In deze lijkt een betere oplossing me nogal voor de hand liggen. Haal de ouders in kleine groepjes onder maatregelen bij elkaar om op veilige manier te instrueren hoe ze hun kind online kunnen krijgen om zo les te volgen. Lig niet zo wakker van ondergeschikte problemen waar niemand dood aan gaat. Accepteer dat een pandemie een crisis van historisch wereldformaat is waar een bevolking nu eenmaal niet zonder de minste kleerscheuren door kan komen. En bekijk de maatregelen die nodig zijn eens door een roze bril. Ieder van ons kan bijdragen aan veilig houden van naasten en de gehele samenleving. Kan zo slachtoffers, verdriet en pijn voorkomen en mensen mooie levens gunnen. Hoe betekenisvol en positief is dat?
De mensen die mijn levensverhaal hebben gelezen, zullen waarschijnlijk wel begrijpen dat ik ladekasten vol slechte herinneringen in mijn hoofd heb zitten. In de zorg is elke hulp me tot mijn veertigste vol geweigerd en dat mijn omgeving destijds eveneens niet erg hulpvaardig te noemen was, is een understatement. Ik heb zo het grootste deel van mijn leven mezelf moeten zien te redden, in de relatie met mijn ex zelfs eenzamer dan als ik alleen in een hutje op de hei had gewoond. Dat is wel veranderd de laatste jaren maar diep, langdurig trauma haal je niet zomaar uit de mens.
Heel eerlijk vond ik het alleen daarom al ontzettend moeilijk om de crowdfunding actie te starten en bekenden en onbekend om hulp te vragen in de vorm van donaties en delen van de actie. Hoewel ik eerder openhartig over mijn leven heb verteld aan wie het wil lezen, voelde ik me daar nu plotseling erg kwetsbaar mee. Ik was stiekem best bang voor negatieve reacties zoals ik die vroeger zoveel heb moeten incasseren. En ik voelde me gewoon lomp, om hulp vragen zonder er iets tegenover te kunnen zetten. Ik durfde er ook niet veel van te hopen. In mijn hoofd hebben andere mensen ergere problemen en stiekem heb ik blijkbaar nog steeds intens het gevoel dat ik het niet waard ben om naar om gekeken te worden.
Gelukkig heb ik het toch aangedurfd. Want de start overtrof al mijn (onze) verwachtingen. Vanwege de donaties die ons na twee en halve week al op 43% van ons streefdoel hebben gebracht, wat echt fantastisch is. Mensen die het ons gunnen uit de problemen te blijven en daar iets voor kunnen en willen missen, hoe lief is dat. Maar ook alle lieve, bemoedigende, warme berichtjes bij de donaties, op Facebook, Messenger, Twitter, de mail en hier. Ik heb bijna elke dag wel een keer de ogen uit mijn hoofd zitten huilen dat er zoveel lieve mensen zijn.
Het voelt als een onverwachts en supermooi cadeau wat we krijgen. Uw bijdragen groot of klein gaan ons wat dat betreft niet alleen in financieel en praktisch opzicht door de komende periode heen helpen. U helpt ons ook een beetje verder te herstellen van trauma. Dat is meer waardevol dan ik met woorden kan uitdrukken.
We zijn geen stichting en in verband met belastingaftrek niet erg interessant. Hopelijk wil u blijven doneren maar ook verder delen zodat de actie aandacht blijft krijgen, helpt u ons ontzettend mee. Veel liefs en blijf veilig.
Het is maar een griepje had ze verteld. De anderhalve meter is niet nodig, zo wist ze zeker. Het virus is alweer verdwenen. De overheid wil onze vrijheden af nemen. En Bill Gates vond ze ook maar een eng mannetje. Ze zou zich absoluut niet laten vaccineren met nano-technologie plus dodelijke stofjes waar we kanker van krijgen. En terwijl ik dacht dat ik behept ben met een erfelijke, progressieve spierziekte, wist zij zeker dat ik (chronisch) ziek ben omdat ik al weken thuis zit dus volgens haar absoluut geen weerstand meer heb. Overigens stonden we in het park, waar ik haar bijna dagelijks tegen kom. Maar zolang ik niet naar de IKEA ga, telt dat niet als buitenshuis geloof ik. De rest ben ik vergeten, sorry. Het kwam er min of meer op neer dat we leven in een enge, vijandige wereld waarin iedereen er op uit is om je van je vrijheid en levensvreugde te beroven, als ‘ze’ je niet gewoon helemaal dood willen maken. Wat aan het slagen is omdat mensen zoals ik niet ‘wakker’ zijn. Of niet ‘woke’, daar wil ik vanaf wezen.
Gek genoeg was zij het die zich steeds verder opwond terwijl ik een beetje stond te glimlachen en anders niets. Tot ze druipend van de stress, schreeuwend tot een finale vraag kwam. “Waar ben jij bang voor?!”
Ik legde uit dat ik voorzichtig ben. Omdat ik in drie risicogroepen zit dus een grotere kans heb ernstig ziek te worden van het corona virus. Dat ik bovendien weinig kans maak op een IC terecht te kunnen mocht het helemaal mis gaan. Omdat ik een spierziekte heb die niet oplost door een sinaasappel en een fijne wandeling in de zomerzon en ook niet beter wordt van enige weken inactief aan de beademing liggen.
Ze reageerde aanvankelijk met stomheid geslagen. Stotterde “dus je bent bang om ziek te worden?” Herpakte zich en riep nogal boos uit dat zij niet verantwoordelijk is voor anderen. Dat ik afstand van haar moet houden, zij niet van mij. Zij moet leven, riep ze dramatisch uit. En als ik bang ben, moet ik mijzelf maar thuis opsluiten.
Toegegeven, het was uit ergernis. Dat ik haar vriendelijk vertelde dat mensen die het verdommen om enige afstand van me te houden, gerust een klap op hun smoel kunnen krijgen.
Hoewel het helemaal niet op haar gericht was, heeft het flink geholpen. Ze houdt inmiddels zeker 100 meter afstand van me.
Eigenlijk heb ik mijn halve leven wel in mijn achterhoofd gehad dat de kans groot was dat mijn generatie en dus ik zelf nog een pandemie zou meemaken. Natuurlijk had ik geen uitgesproken voorstelling hoe de wereld er dan uit zou gaan zien maar dat het eng en klote zou zijn, leek nogal onvermijdelijk. Wat ik beslist niet aan had zien komen, is hoe met name de Westerse mens zich zou gedragen. Hoe de focus al snel niet meer op het virus, vermijden van zieken en doden en indien mogelijk uitbannen van het virus zou liggen. Maar op hoe erg het blijkbaar is om thuis te blijven, om afstand te houden, om de kinderen de hele dag thuis te hebben en om niet te kunnen doen waar we zin in hebben. En dit niet na een slepend jaar. Welnee. Na één maand.
Al in de eerste twee weken van wat strengere maatregelen om rampspoed in onze zorg te voorkomen, volgden de eerste columns en tv-optredens dat we de economie van het slot moeten gooien en hoeveel en welke groepen mensen we daarvoor gerust dood kunnen laten gaan. Hoewel de verontwaardiging over dat dood laten gaan aanvankelijk nog groot was, is dat in nog geen maand veranderd naar de suggestie dat ouderen toch al met een been in het graf staan, het eigenlijk massaal niet erg zouden vinden om dood te gaan en de rest van de bevolking dat dood gaan vooral moet accepteren of nog beter, moet omarmen. Hoewel niet duidelijk is of kinderen weinig of erg besmettelijk zijn, is het waarschijnlijk dat het kabinet vanavond zal aankondigen dat basisscholen weer open gaan. En dat jongeren ‘meer bewegingsvrijheid’ krijgen. De rest van Nederland blijft waarschijnlijk strenge maatregelen houden maar protest onder het mom dat ‘al onze vrijheden worden afgenomen’ groeit met de dag. Van columns waarin staat te lezen dat mensen er ‘niet meer aan mee willen doen’ tot een oproep over een ruime week samen te gaan demonstreren op het Malieveld in Den Haag. Vanavond zie ik de zoveelste gedragspsycholoog op televisie langskomen die het even wil hebben over de welwillendheid van de burger, de weg ebbende solidariteit en dat deze situatie ‘onhoudbaar is’. Nog maar eens, niet na een slepend jaar maar na één maand.
Enige realiteitszin lijkt er niet in te ontdekken. Blijkbaar beseffen volksstammen mensen nu al niet meer dat er relatief weinig zieken en doden te betreuren zijn dóór genomen maatregelen. En dat met kleine besmettingshaarden hier of daar het supersnel weer helemaal mis kan gaan. Dat dit virus niet alleen dikke, rokende 80+ers met een latente doodswens raakt maar allerlei lagen van de bevolking, van jongere kwetsbaren tot geheel gezonde, fitte mensen. Dat bovendien een grote groep mensen van degenen die het ternauwernood of zelfs met gemak overleven, allerhande verstrekkende schade aan het lichaam over zal houden, Een deel daarvan zoveel schade dat ze een leven lang geïnvalideerd raken. Hebben we het niet over de uitgeputte zorgverleners en verslagen nabestaanden die massaal een post traumatische stress stoornis aan het ontwikkelen zijn. Kortom, dat de maatregelen niet bedoeld zijn om burgers te pesten en een handjevol mensen te redden (die volgens menigeen blijkbaar het redden niet waard zijn) maar bedoeld zijn om de nachtmerrie en miljoenen doden die de Spaanse griep ons iets meer dan 100 jaar geleden heeft gebracht, uit alle macht te vermijden.
Ondertussen vraag ik me elke dag af wat de mensheid aan Westerse kant in hemelsnaam bezielt. Natuurlijk is het vervelend om veel thuis te zijn en je beperkt te voelen. Uiteraard is het griezelig wat dit met de economie en mensenlevens doet. En ja, de wereld verandert en dat vraagt wat aanpassingsvermogen. Maar mijn hemel. We zitten niet met voedselbonnen, schaars kaarslicht en een gammele transistor radio angstig in een tochtige kamer te wachten of er bommen op ons hoofd gaan vallen. We zitten niet eens echt in een zogenoemde lockdown.
Redelijk gestaag ontstaat het maatschappelijke debat waar ik persoonlijk een beetje misselijk van wordt. Met vragen als ‘hoeveel zijn x extra levensjaren waard’ tot ‘we moeten gaan accepteren dat nu eenmaal meer mensen dood gaan’ tot de huiveringwekkende stellingname “(…) dat het krankzinnig is dat wij door de coronacrisis de welvaart van onze kinderen naar de klote helpen uit onvermogen om te accepteren dat oude mensen een keer dood moeten.”
Sowieso is het in mijn ogen een uiterst zonderling en bizar debat. Omdat het probleem in deze niet is hoeveel mensen er al dan niet dood (willen of moeten) gaan. En ook niet het veel gehoorde dat kwetsbaren het op de IC ‘toch niet gaan redden’ of ‘een kasplantje worden’. Het probleem is dat ‘wij’ de zorg volkomen kapot bezuinigd hebben tot het punt dat 3000 IC bedden op 17 miljoen Nederlanders eigenlijk onhaalbare kaart is geworden (zowel vanwege materialen, apparatuur als personeel) en de normale zorg binnen de eerste weken al geen doorgang meer kan vinden. We zoveel naar het buitenland verkast hebben dat er van meet af aan een tekort is geweest aan mondkapjes, beschermende kleding, grondstoffen om testen uit te kunnen voeren, beademingsapparatuur en een aanstormend tekort aan allerhande noodzakelijke medicijnen. Bovendien zijn we inmiddels dusdanig weinig zelfredzaam dat het blijkbaar onmogelijk is gebleken om zelf die missende zaken alsnog te gaan produceren. Daarom gaan er niet alleen meer mensen dood door een griezelig en nieuw virus maar gaan er meer mensen onnodig dood, omdat we alles naar de klote hebben laten gaan. Dat het maatschappelijk debat zich vooral richt op meer en eerder dood gaan als oplossing voor politiek en maatschappelijk falen, geeft mij op zijn zachtst gezegd een hele nare smaak.
Het geeft me ook een knoop in mijn maag vanwege het gemak waarmee over dit onderwerp gesproken wordt in termen van ‘extra’, ‘verlenging van leven’ en uiteraard het “dood moeten”. Alsof kwetsbaren toch al binnen maanden dood neer zouden vallen (waar komt die gedachte überhaupt vandaan eigenlijk?). Of met zorg vijf, tien of vijftien levensjaren kwalitatief fijn kunnen leven een heel bijzonder kadootje was van de maatschappij maar het nu wel eens genoeg is geweest met al die feestelijkheden. Nu de nood aan de man is gelieve die luxe van leven in te leveren en met een nederige glimlach graag. Mama wil wel financieel gemak houden namelijk.
Het lijkt er zo op dat voor grote groepen personen een mensenleven bar weinig waard is. En dan uiteraard vooral andermans leven. De grootste roeptoeters lijken tenslotte echt niet bereid hun eigen leven op te offeren. het lijkt niet eens in ze op te komen dat ze zelf eveneens ernstig ziek en geïnvalideerd kunnen raken waarmee ze tot de kwetsbaren gaan behoren die volgens hen zo dood mogen of zelfs moeten gaan. Ze willen alleen hun geld niet zien verdampen en kennen weinig creativiteit in hun gebrekkige probleem oplossend vermogen.
Ik zou willen dat juist in extreme tijden als deze mensen zich terug bewust zouden worden van de waarde van een mensenleven. In plaats van nog meer waardering voor geld dan er voor de uitbraak al bestond.
Ja ik wilde enthousiast het schrijven hier gaan oppakken. Liefst elke dag wat plaatsen of in elk geval enige keren in de week. Alleen stak onze rode jeweetwel kater Dirk hier de eerste dagen een glibberig stokje voor.
Watskegebeurd? Mijnheer Dirk kreeg het voor elkaar om op de steel van de hapjespan met twee liter zonnebloemolie te gaan staan waardoor hij met pan en al van het gasfornuis viel en alles inclusief hijzelf baadde in de olie. Hij schrok zich een ongeluk dus rende in doodsnood en geoliede pootjes – natuurlijk – door het hele huis heen. Daar lag ineens heel, heel veel schoonmaakwerk voor iemand met een spierziekte. Binnensmonds alles vervloekend ging ik aan de slag.
Om geen toiletpapier te verbruiken – we hebben niet gehamsterd en ik had begrepen dat de schappen nog niet erg aangevuld waren – ben ik aan de slag gegaan met absorberende doekjes en bijna een hele fles schoonmaakmiddel. Na drie uur was ik volkomen gesloopt maar alles was schoon en zelfs de kat had ik enigszins op kunnen knappen. En gerust kunnen stellen dat we hem nog steeds heel lief vonden en er geen eng olie gooiend monster in de keuken op hem stond te wachten. Bekenden op Facebook gaven me complimenten dat ik alle olie weg had gekregen en zelf was ik stiekem ook wel apetrots eigenlijk.
Helaas bleek al snel dat het besparen op toiletpapier een domme zet was geweest. Of het feit dat ik er niet aan gedacht had na al het schoonmaken nog een gloeiend heet soda bad door de afvoer te jassen. Enige uren later wilde ik voor de zoveelste keer mijn handen wassen sloeg de keukenafvoer pot- en potdicht. Na allerlei wanhopige pogingen dit zelf op te lossen, konden we de volgende dag niet anders dan een ontstoppingsbedrijf bellen. Stress want kwetsbaar dus zelf quarantaine dus niemand binnen willen hebben.
Nu hebben we door rioleringsproblemen op gemeentegrond elk jaar rond deze tijd een verstopping en die zit altijd in de hoofdbuis. Die vanaf buiten doorgespoeld en schoongemaakt kan worden. Ik beschouwde het maar als een geluk bij een ongeluk, in principe hoefden we niemand binnen te laten. Het ontstoppingsbedrijf kon alleen pas de volgende dag komen en ik trek het niet om dertig keer de trap op te lopen naar de badcel kraan om handen te wassen. Dus werd het een dagje handen wassen boven ene emmer om die naar het toilet te dragen en leeg te kieperen. Met de spierpijn van de vorige dag erbij kon ik tegen de avond bijna niet meer lopen van de pijn maar allee, de volgende dag zou het opgelost zijn. En er zijn ergere dingen.
Dag drie stond een vriendelijke mijnheer van het ontstoppingsbedrijf voor de deur. Hij reinigde vanaf buiten de hoofdrioolbuis en … de afvoer bleef verstopt. Woeaaah! Acht keer was het de hoofdbuis geweest maar nu we niemand binnen durfden te laten, zat de verstopping deze negende keer onder de keuken. Waar je alleen van binnenshuis bij kan komen. De mijnheer – die zelf ook liever niet naar binnen wilde – had gelukkig een voorstel. We konden zijn waterstofzuiger naar binnen zeulen en met zijn instructies de verstopping toch zelf oplossen. Het was nog wat gedoe maar tee dee hee, het werkte! De rekening kon deze keer via de mail en zo hadden we allemaal flink afstand kunnen houden.
Toch was ik wat onzeker. Zo’n stofzuiger is nogal een smerig ding en is in allerlei andere huishoudens geweest. En in de stress vroeg ik me ineens af of er geen virusdeeltjes in de luchtuitstoot van de stofzuiger konden zitten. Niet waarschijnlijk maar toch. Het was niet anders. Wilde ik niet de komende dagen wakker liggen hiervan, moest ik de gehele keuken nog maar eens schoon maken. Ondertussen kotste Dirk voor de tweede keer in de woonkamer, van zoveel olie uit je vacht wordt je vast flink misselijk. De hond had hem ook een wasbeurt gegeven en sloeg in mineur een dagje eten over. Het kon er nog wel bij nu ik toch bezig was.
Enfin, nogal overdreven heb ik niet alleen de gehele keuken, gang en schuur met overmatig veel sop schoon geboend maar ook alle borden, koppen, bekers etcetera uit de kasten gevist en alles in etappes staan afwassen. Waarschijnlijk is het volkomen onzinnig en onnodig en heb ik mezelf voor niets compleet overbelast maar hee, een gerust gesteld gevoel is ook veel waard. En ik moet zeggen, het ziet er prachtig uit.