De mensen die mijn levensverhaal hebben gelezen, zullen waarschijnlijk wel begrijpen dat ik ladekasten vol slechte herinneringen in mijn hoofd heb zitten. In de zorg is elke hulp me tot mijn veertigste vol geweigerd en dat mijn omgeving destijds eveneens niet erg hulpvaardig te noemen was, is een understatement. Ik heb zo het grootste deel van mijn leven mezelf moeten zien te redden, in de relatie met mijn ex zelfs eenzamer dan als ik alleen in een hutje op de hei had gewoond. Dat is wel veranderd de laatste jaren maar diep, langdurig trauma haal je niet zomaar uit de mens.
Heel eerlijk vond ik het alleen daarom al ontzettend moeilijk om de crowdfunding actie te starten en bekenden en onbekend om hulp te vragen in de vorm van donaties en delen van de actie. Hoewel ik eerder openhartig over mijn leven heb verteld aan wie het wil lezen, voelde ik me daar nu plotseling erg kwetsbaar mee. Ik was stiekem best bang voor negatieve reacties zoals ik die vroeger zoveel heb moeten incasseren. En ik voelde me gewoon lomp, om hulp vragen zonder er iets tegenover te kunnen zetten. Ik durfde er ook niet veel van te hopen. In mijn hoofd hebben andere mensen ergere problemen en stiekem heb ik blijkbaar nog steeds intens het gevoel dat ik het niet waard ben om naar om gekeken te worden.
Gelukkig heb ik het toch aangedurfd. Want de start overtrof al mijn (onze) verwachtingen. Vanwege de donaties die ons na twee en halve week al op 43% van ons streefdoel hebben gebracht, wat echt fantastisch is. Mensen die het ons gunnen uit de problemen te blijven en daar iets voor kunnen en willen missen, hoe lief is dat. Maar ook alle lieve, bemoedigende, warme berichtjes bij de donaties, op Facebook, Messenger, Twitter, de mail en hier. Ik heb bijna elke dag wel een keer de ogen uit mijn hoofd zitten huilen dat er zoveel lieve mensen zijn.
Het voelt als een onverwachts en supermooi cadeau wat we krijgen. Uw bijdragen groot of klein gaan ons wat dat betreft niet alleen in financieel en praktisch opzicht door de komende periode heen helpen. U helpt ons ook een beetje verder te herstellen van trauma. Dat is meer waardevol dan ik met woorden kan uitdrukken.
We zijn geen stichting en in verband met belastingaftrek niet erg interessant. Hopelijk wil u blijven doneren maar ook verder delen zodat de actie aandacht blijft krijgen, helpt u ons ontzettend mee. Veel liefs en blijf veilig.
Tag: Goed doel
Geven om er zelf beter van te worden. Serious Request is verworden tot een ordinair commercieel format. Een gedrocht. Aids in dienst van het eigen imago, aids als city-marketing. Ze moesten eens weten, die kleine negertjes; papa en mama zijn niet voor niets gestorven. Lees verder op Luuk Koelman
Ja hoor, dat houdt AIDS wezen wakker des nachts … dat hulp voortkomt uit commercie en festiviteiten. Wat zijn we toch ook een afschuwelijk volk, een beetje lollig met de fooienpot voor het glazen huis gaan staan met een biertje in de hand. We zouden ons diep moeten schamen. Wat zeg ik, we zouden massaal een week niets moeten eten, naakt op straat moeten gaan slapen en het geld wat we daarmee opsparen geheel anoniem over moeten maken. Dan zou het liefdadigheid mogen heten en anders niet!
Want dat is Nederland op zijn zuurst. Liever hypocriet krokodillentranen huilen bij het zien van ellende waar wij ons amper een voorstelling van kunnen maken, dan op een positieve, sprankelende manier proberen mensen aan te zetten tot geven en nog meer tot doen. Het laatste levert meer op voor zowel de zelf als het goede doel maar staat niet zo idealistisch nietwaar. En dát heeft gelukkig niets met imago te maken hoor …
Overigens ben ik een enorme fan van Luuk Koelman. Ik ben echter ook fan van Serious Request. Inderdaad niet alleen voor het goede doel maar ook omdat ik het een geweldige happening vind. Het zeldzame moment in het jaar dat mensen die het normaal weinig interesseert, nu gezamenlijk van alles verzinnen om geld in te zamelen. Dat zij en wij daar vrolijk van worden, lijkt me alleen een plus.