Eigenlijk heb ik mijn halve leven wel in mijn achterhoofd gehad dat de kans groot was dat mijn generatie en dus ik zelf nog een pandemie zou meemaken. Natuurlijk had ik geen uitgesproken voorstelling hoe de wereld er dan uit zou gaan zien maar dat het eng en klote zou zijn, leek nogal onvermijdelijk. Wat ik beslist niet aan had zien komen, is hoe met name de Westerse mens zich zou gedragen. Hoe de focus al snel niet meer op het virus, vermijden van zieken en doden en indien mogelijk uitbannen van het virus zou liggen. Maar op hoe erg het blijkbaar is om thuis te blijven, om afstand te houden, om de kinderen de hele dag thuis te hebben en om niet te kunnen doen waar we zin in hebben. En dit niet na een slepend jaar. Welnee. Na één maand.
Al in de eerste twee weken van wat strengere maatregelen om rampspoed in onze zorg te voorkomen, volgden de eerste columns en tv-optredens dat we de economie van het slot moeten gooien en hoeveel en welke groepen mensen we daarvoor gerust dood kunnen laten gaan. Hoewel de verontwaardiging over dat dood laten gaan aanvankelijk nog groot was, is dat in nog geen maand veranderd naar de suggestie dat ouderen toch al met een been in het graf staan, het eigenlijk massaal niet erg zouden vinden om dood te gaan en de rest van de bevolking dat dood gaan vooral moet accepteren of nog beter, moet omarmen. Hoewel niet duidelijk is of kinderen weinig of erg besmettelijk zijn, is het waarschijnlijk dat het kabinet vanavond zal aankondigen dat basisscholen weer open gaan. En dat jongeren ‘meer bewegingsvrijheid’ krijgen. De rest van Nederland blijft waarschijnlijk strenge maatregelen houden maar protest onder het mom dat ‘al onze vrijheden worden afgenomen’ groeit met de dag. Van columns waarin staat te lezen dat mensen er ‘niet meer aan mee willen doen’ tot een oproep over een ruime week samen te gaan demonstreren op het Malieveld in Den Haag. Vanavond zie ik de zoveelste gedragspsycholoog op televisie langskomen die het even wil hebben over de welwillendheid van de burger, de weg ebbende solidariteit en dat deze situatie ‘onhoudbaar is’. Nog maar eens, niet na een slepend jaar maar na één maand.
Enige realiteitszin lijkt er niet in te ontdekken. Blijkbaar beseffen volksstammen mensen nu al niet meer dat er relatief weinig zieken en doden te betreuren zijn dóór genomen maatregelen. En dat met kleine besmettingshaarden hier of daar het supersnel weer helemaal mis kan gaan. Dat dit virus niet alleen dikke, rokende 80+ers met een latente doodswens raakt maar allerlei lagen van de bevolking, van jongere kwetsbaren tot geheel gezonde, fitte mensen. Dat bovendien een grote groep mensen van degenen die het ternauwernood of zelfs met gemak overleven, allerhande verstrekkende schade aan het lichaam over zal houden, Een deel daarvan zoveel schade dat ze een leven lang geïnvalideerd raken. Hebben we het niet over de uitgeputte zorgverleners en verslagen nabestaanden die massaal een post traumatische stress stoornis aan het ontwikkelen zijn. Kortom, dat de maatregelen niet bedoeld zijn om burgers te pesten en een handjevol mensen te redden (die volgens menigeen blijkbaar het redden niet waard zijn) maar bedoeld zijn om de nachtmerrie en miljoenen doden die de Spaanse griep ons iets meer dan 100 jaar geleden heeft gebracht, uit alle macht te vermijden.
Ondertussen vraag ik me elke dag af wat de mensheid aan Westerse kant in hemelsnaam bezielt. Natuurlijk is het vervelend om veel thuis te zijn en je beperkt te voelen. Uiteraard is het griezelig wat dit met de economie en mensenlevens doet. En ja, de wereld verandert en dat vraagt wat aanpassingsvermogen. Maar mijn hemel. We zitten niet met voedselbonnen, schaars kaarslicht en een gammele transistor radio angstig in een tochtige kamer te wachten of er bommen op ons hoofd gaan vallen. We zitten niet eens echt in een zogenoemde lockdown.
Tag: Getikt
Toen mijn vader 4 januari 2009 overleed, kreeg ik onnoemelijk veel te maken met de belastingdienst. Niet alleen omdat er allerhande formulieren ingevuld dienden te worden, ook omdat de belastingdienst mij een scala verkeerde aanslagen aan niet uit te keren bedragen en onterechte terugvorderingen deed toekomen. Vervelend maar zolang het op te lossen blijft, niet onoverkomelijk
Deze week kreeg ik de laatste definitieve aanslag. Daarop bleken alle problemen wel opgelost, maar dan vooral ten gunste van de belastingdienst. Het komt er op neer dat hun fouten mij geld hebben gekost. Vandaag kreeg ik daar de meest wonderlijke (en volgens mij foutieve) uitleg bij. Sterker nog, ik kreeg opeenvolgend twee verschillende redenen die even absurd waren. Ik zal proberen het begrijpelijk weer te geven.
Februari 2009 heeft de belastingdienst een bedrag uitgekeerd op de erven rekening. Dat bedrag is twee derde van het bedrag wat uiteindelijk uitgekeerd hoort te worden. Hun redenering: dat eerste lagere bedrag had toen niet gestort moeten worden, het geheel nu wel. Zij hebben dat lagere bedrag echter ook niet teruggevorderd. Over dat lage bedrag – wat niet is teruggevorderd en nu ook niet teruggevorderd wordt, omdat er recht blijkt te bestaan op een hoger bedrag – is heffingsrente in rekening gebracht (alsof dat bedrag ten onrechte op de erven rekening heeft gestaan). Die heffingsrente is flink opgelopen, hebben ze afgetrokken van het bedrag wat ik nog tegoed heb en zodoende heb ik hun plots betaald over een bedrag wat al die tijd terecht in mijn bezit was.
Enfin, die uitleg ging snel het raam uit maar toen kwam verbijsterende uitleg nummer twee.
In 2009 kreeg ik bericht dat er bijna drieduizend euro klaar stond om naar mij over te maken. Ik had echter helemaal geen recht op dat geld. Meteen gebeld, meteen een formulier opgestuurd en geen cent ontvangen, prima geregeld. Half 2010 kreeg ik echter een aanslag. Of ik die drieduizend euro – die ik nooit had ontvangen – even snel wilde terug betalen. Opnieuw gebeld en al snel was het misverstand duidelijk. Het bedrag was nooit aan mij uitgekeerd maar door hen geparkeerd op een rekening courant van de belastingdienst zelf. Waardoor men daar alleen zag dat het bedrag was afgeschreven, zij niet konden zien dat het was afgeschreven naar hun eigen rekening en zij er abusievelijk vanuit waren gegaan dat ik het bedrag ontvangen had. Zij zagen hun fout, de aanslag zou meteen ingetrokken worden, ik mocht de mijne verscheuren en dan was de zaak opgelost. Nu zijn die bedragen echter plots weer in beeld. De belastingdienst stelt dat alle aanslagen welliswaar onterecht waren maar dat er nu eenmaal wel een aanslag was opgelegd. Door een ‘automatiseringsfout’ (echt!) is die foutieve aanslag niet toen, maar pas deze week verrekend. Omdat ik die foutieve aanslag die ik niet hoefde te betalen, niet betaald heb maar diezelfde aanslag wel in de computer is blijven staan, wordt over dat bedrag heffingsrente berekend. Die heffingsrente wordt mij nu in rekening gebracht. Symptahiek als de belastingdienst is, hebben ze het vast voor me verrekend waardoor de teruggaaf als sneeuw voor de zon verdwenen is.
Deze laatste uitleg blijft de belastingdienst nu op staan, vinden zij volkomen logisch ende terecht. En let wel, dit is niet eens mijn interpretatie van hun uitleg, dit is werkelijk hun uitleg! Met de bewering dat als dit mijn begripsvermogen te boven ging, dat zou komen door mijn gebrekkig begripsvermogen(?!).
Het wordt dus bezwaar aantekenen. Want leuker kunnen ze het niet maken, wel geschifter.
De invoering van een checklist bij een ziekenhuisopname kan duizenden levens redden. (…) Jaarlijks worden in Nederland 500.000 mensen geopereerd. 7500 patiënten overleven de operatie niet, ze overlijden tijdens of na de ziekenhuisopname. Door de nieuwe checklist daalt het aantal doden met de helft naar 3750. (…) Ziekenhuizen in de hele wereld hebben al belangstelling getoond voor de nieuwe werkwijze. De inspectie voor de gezondheidszorg wil dat alle Nederlandse ziekenhuizen het overnemen.(Bron)
Dat mag dan wel een bijzondere checklist zijn, dacht ik nog. Maar nee, het blijkt om imbeciel simpele vragen te gaan. Zoals: ‘Gaat het om de juiste patiënt?’, ‘Weten we waaraan hij/zij wordt geopereerd?’, ‘Zijn er allergieën?’.
De mevrouw op het nieuws stond vol trots te vertellen over dit nieuw uitgevonden wiel wat duizenden mensen het leven gaat redden. Ik kon me alleen in shock afvragen wat de mensheid toch in hemelsnaam mankeert. De zorg inclusief die mevrouw moet zich toch kapot schamen dat voorheen maar wat uit het blote hoofd gedaan werd! En vooral dat nu blijkt dat door dat aanrommelen elk jaar 3750 mensen totaal overbodig dood zijn gegaan?!
Laat de Kamervragen maar komen …