Laat ik na zestien nogal sombere maanden en afgeschermd leven, starten met het positieve nieuws. Mijn man heeft een nieuwe baan! Ja dat is inderdaad iets te snel, hij was ook nog niet gestart met solliciteren. Maar dit werd hem nog net niet zo aangeboden, sluit goed bij hem aan, is dichtbij (niet meer zoals normaal uren in de file heen en uren in de file terug), in een week was alles al beklonken en voor in kon zinken wat er was gebeurd, is hij vandaag al gestart. Het zal nog wel even passen en meten worden maar kansen zijn er om te grijpen nietwaar? We moeten er allemaal nog even aan wennen behalve de hond, die verviel gek genoeg meteen in het oude ritme van anderhalf jaar geleden.
Komen we bij het volgende goede nieuws, de hond begint goed op te knappen! Het is een start maar toch. Had ik al verteld dat hij een akelige ontsteking in zijn nek had, na de antibioticakuur bleef er nog een naar uitziende bult over. Tot overmaat van ramp kreeg hij twee dagen na de kuur verschrikkelijk diarree die niet over ging maar waar na een paar dagen tot onze schrik bloed bij zat. Dus weer met spoed naar de dierenarts. Zal alle rottige details en de 101 wanhoopspogingen er iets van eten met of zonder probiotica in te krijgen, besparen. Zondag bleek een Rodi worst een schot in de roos en krijgt hij (niets te vroeg) weer genoeg voeding en voedingsstoffen binnen. En was dat al een klein feestje waard, vandaag kwam er nog wat slap maar heuse hondenpoep uit. Je kan maar ergens blij mee zijn inderdaad. Hij moet nog verder herstellen, terug wat in gewicht aankomen en het is even afwachten wanneer we een biopt van de bult kunnen laten nemen. Hopelijk blijft het een stijgende lijn, het ziet er in elk geval zonnig uit. Met bijzonder veel dank aan mijn lieve vriendin Annemiek. Die ik in geen jaren life gezien heb maar ontzettend lief en gul de dierenarts kosten op zich heeft genomen zodat we ons daar niet druk over hoeven te maken.
Tja en nu? We moeten financieel nog eventjes doormodderen tot de eerste salaris betaling eind juli. De tandarts afspraak heb ik maar even afgezegd tot die tijd (hopelijk red ik dat, ik heb nu geen kiespijn) en met de donaties die we tot nog toe hebben gehad, spant het er een beetje om of we het nipt gaan redden. Daarna wordt het nog veel inhalen. Ik slaap nu bijvoorbeeld bijna een jaar op de kapotte bank beneden omdat we mijn versleten matras nog niet hebben kunnen vervangen en we lopen op meer vlakken nog even achter de feiten aan. Maar dan komen we in elk geval weer zelfstandig rond en kunnen we langzaam proberen de dingen te vervangen.
Heb daarom besloten de donatie actie tot die tijd open te laten staan in de hoop dat er in het zicht van de haven misschien nog een klein beetje hulp binnen komt. Wil wel alvast iedereen die ons tot hier heeft gedragen, onnoemelijk bedanken. Zonder uw hulp was het vorig jaar al finaal mis gegaan en waren we gewoonweg verdronken in de financiële problemen bovenop de coronacrisis. Problemen waar we waarschijnlijk in geen jaren meer uit gekomen waren en heel eerlijk, problemen die ik mentaal na al mijn trauma er niet meer bij had kunnen dragen.
Heel veel dank en liefs,
Cindy & Stefan
Category: Hond
Ja ik wilde enthousiast het schrijven hier gaan oppakken. Liefst elke dag wat plaatsen of in elk geval enige keren in de week. Alleen stak onze rode jeweetwel kater Dirk hier de eerste dagen een glibberig stokje voor.
Watskegebeurd? Mijnheer Dirk kreeg het voor elkaar om op de steel van de hapjespan met twee liter zonnebloemolie te gaan staan waardoor hij met pan en al van het gasfornuis viel en alles inclusief hijzelf baadde in de olie. Hij schrok zich een ongeluk dus rende in doodsnood en geoliede pootjes – natuurlijk – door het hele huis heen. Daar lag ineens heel, heel veel schoonmaakwerk voor iemand met een spierziekte. Binnensmonds alles vervloekend ging ik aan de slag.
Om geen toiletpapier te verbruiken – we hebben niet gehamsterd en ik had begrepen dat de schappen nog niet erg aangevuld waren – ben ik aan de slag gegaan met absorberende doekjes en bijna een hele fles schoonmaakmiddel. Na drie uur was ik volkomen gesloopt maar alles was schoon en zelfs de kat had ik enigszins op kunnen knappen. En gerust kunnen stellen dat we hem nog steeds heel lief vonden en er geen eng olie gooiend monster in de keuken op hem stond te wachten. Bekenden op Facebook gaven me complimenten dat ik alle olie weg had gekregen en zelf was ik stiekem ook wel apetrots eigenlijk.
Helaas bleek al snel dat het besparen op toiletpapier een domme zet was geweest. Of het feit dat ik er niet aan gedacht had na al het schoonmaken nog een gloeiend heet soda bad door de afvoer te jassen. Enige uren later wilde ik voor de zoveelste keer mijn handen wassen sloeg de keukenafvoer pot- en potdicht. Na allerlei wanhopige pogingen dit zelf op te lossen, konden we de volgende dag niet anders dan een ontstoppingsbedrijf bellen. Stress want kwetsbaar dus zelf quarantaine dus niemand binnen willen hebben.
Nu hebben we door rioleringsproblemen op gemeentegrond elk jaar rond deze tijd een verstopping en die zit altijd in de hoofdbuis. Die vanaf buiten doorgespoeld en schoongemaakt kan worden. Ik beschouwde het maar als een geluk bij een ongeluk, in principe hoefden we niemand binnen te laten. Het ontstoppingsbedrijf kon alleen pas de volgende dag komen en ik trek het niet om dertig keer de trap op te lopen naar de badcel kraan om handen te wassen. Dus werd het een dagje handen wassen boven ene emmer om die naar het toilet te dragen en leeg te kieperen. Met de spierpijn van de vorige dag erbij kon ik tegen de avond bijna niet meer lopen van de pijn maar allee, de volgende dag zou het opgelost zijn. En er zijn ergere dingen.
Dag drie stond een vriendelijke mijnheer van het ontstoppingsbedrijf voor de deur. Hij reinigde vanaf buiten de hoofdrioolbuis en … de afvoer bleef verstopt. Woeaaah! Acht keer was het de hoofdbuis geweest maar nu we niemand binnen durfden te laten, zat de verstopping deze negende keer onder de keuken. Waar je alleen van binnenshuis bij kan komen. De mijnheer – die zelf ook liever niet naar binnen wilde – had gelukkig een voorstel. We konden zijn waterstofzuiger naar binnen zeulen en met zijn instructies de verstopping toch zelf oplossen. Het was nog wat gedoe maar tee dee hee, het werkte! De rekening kon deze keer via de mail en zo hadden we allemaal flink afstand kunnen houden.
Toch was ik wat onzeker. Zo’n stofzuiger is nogal een smerig ding en is in allerlei andere huishoudens geweest. En in de stress vroeg ik me ineens af of er geen virusdeeltjes in de luchtuitstoot van de stofzuiger konden zitten. Niet waarschijnlijk maar toch. Het was niet anders. Wilde ik niet de komende dagen wakker liggen hiervan, moest ik de gehele keuken nog maar eens schoon maken. Ondertussen kotste Dirk voor de tweede keer in de woonkamer, van zoveel olie uit je vacht wordt je vast flink misselijk. De hond had hem ook een wasbeurt gegeven en sloeg in mineur een dagje eten over. Het kon er nog wel bij nu ik toch bezig was.
Enfin, nogal overdreven heb ik niet alleen de gehele keuken, gang en schuur met overmatig veel sop schoon geboend maar ook alle borden, koppen, bekers etcetera uit de kasten gevist en alles in etappes staan afwassen. Waarschijnlijk is het volkomen onzinnig en onnodig en heb ik mezelf voor niets compleet overbelast maar hee, een gerust gesteld gevoel is ook veel waard. En ik moet zeggen, het ziet er prachtig uit.
Iedereen kent zo zijn of haar slaaprituelen. Iets wat je dagelijks doet voor het slapen gaan, van het kijken naar de televisie tot het krijgen van een orgasme. De bedoeling van zo’n slaapritueel is duidelijk, tot rust komen voor het slapen gaan. En daar doe ik ergens iets grondig verkeerd geloof ik.
Als ik de hond welterusten knuffel en richting de trap loop, sprint hij me voorbij en vliegt naar boven. Daar wacht hij tot ik in bed stap en springt tussen mijn man en mij in. Niet om lekker rustig te gaan liggen soezen maar om alert en lichtelijk overspannen naar de deuropening te staren. Teken voor de poes om met één wenkbrauw opgetrokken – ik zweer het – maar toch nonchalant binnen te wandelen en eens te bekijken waar zij op bed kan springen zonder dat de hond er snel bij kan. Omdat ze de neiging ontwikkelde via het hoofd van mijn reeds slapende man op bed te springen – die dat gek genoeg niet kon waarderen – zorg ik er tegenwoordig voor dat ik klaarwakker en voorbereid ben om haar aan mijn kant op het bed te lokken. Zodra ze op bed springt, dendert ze steevast over me heen om vlakbij de hond uit te komen. Probeert de hond kwispelend bovenop haar te springen, wat weer een hoop gegrom, geblaas en gehengst van haar oplevert. Dan is het tijd voor een soort stoelendans, de poes rent enkele keren over me heen en de hond probeert onder luid gepiep en zenuwachtig gapen een plek zo dicht mogelijk in de buurt te vinden, waarbij mijn knieën, maag en als ik niet uitkijk hoofd niet ontzien worden. Ik roep ‘hee’, ‘niet doen’ en &*(*)$#$@!!!, wat zelden echt helpt natuurlijk. Dus meestal loopt het er op uit dat ik de hond maar in zijn nekvel grijp om hem terug tussen mijn man en mij in te gooien en geef de kat een lel naar mijn andere kant. Dat helpt redelijk, de hond vleit zich lekker tussen mijn en mij, de poes zoekt een plek aan de andere kant op mijn kussen, liefst boven op mijn haar. En ik, ik lig klaarwakker ende vol stress tussen de huisdieren geperst te wachten tot de hartkloppingen minder worden ..
Tja, het is een slaapritueel van drie keer niks. Maar moet bekennen, als mijn man zich naar me omdraait en iets liefs mompelt, de hond genoeglijk ende genietend aan de ene kant in mijn armen ligt en de poes luid spinnend aan de andere kant nog wat dichter tegen me aan kruipt, voel ik me altijd weer even de gelukkigste mens op aarde.
Zou het bijna vergeten, fijne kerstdagen nog iedereen!!!
Jawel, ik was voorheen altijd principieel tegen opruimen van hondenpoep. Omdat we immers hondenbelasting betalen. Maar vooral omdat we nog in een wijk woonden waar elk stukje groen vol lag met glas tot avondeten tot afgedankte huisraad. Het was zo onzinnig om tussen die puinzooi hondenpoep op te rapen. Zolang de hond netjes in dezelfde stukjes groen of een bosje zijn behoefte deed, vond ik het dus wel best.
Maar ja, we zijn verhuist. Naar een groene wijk met een mooi park en hier en daar mooie velden waar niet alleen honden los rennen maar ook kinderen spelen en volwassenen wandelen. De meeste hondenbezitters hebben netjes zakjes bij (al zie ik ze er nooit wat mee doen, wonderlijk) en zijn niet te spreken over de kleine groep hondenbezitters die de hond midden in het park laten poepen. Helaas, inmiddels kan ik amper een drol oppakken zonder zelf om te vallen. En onze hond neigt nu eenmaal vaker slappe ontlasting te hebben, wat sowieso lastig zo niet onmogelijk geheel uit het gras te vissen is. En ik wil niet echt asociaal zijn.
Dus heb ik een route naar het park uitgestippeld langs kleine, ongebruikte stukjes groen, perkjes en bosjes en probeer de hond aan te leren alleen daar zijn behoefte te doen, zodat mensen er toch niet al te veel last van hebben. Heb hem zelfs al enkele keren van een veld afgesleurd en de bosjes in geworpen of met schaamrood op de kaken rond staan kijken of iemand me aan zou spreken op het gebrek aan poepschepjes en poepzakjes. Gelukkig heb ik nog de hele winter om het poepen met hem te trainen.
Alleen heel vervelend. De grasvelden zijn overwegend redelijk schoon en fris en voor de enorme hoeveelheid honden die hier wonen, ligt er relatief weinig poep. Maar de stoep …
In een wijk waar geen stoeptegel te vinden is of er ligt gras naast of er staat een struik bij, ligt de stoep bezaaid met hondenpoep!? Gemiddeld sta ik drie maal per week mijn zolen schoon te poetsen en dat zijn de weken dat ik goed oplet. Is het een tijdje droog en hebben voldoende mensen per ongeluk in de poep gestaan, zie je gewoon poepstappen in plaats van voetstappen! Zelfs de fietspaden zijn niet veilig, al ligt er een heel voetbal veld aan. En echt mensen, ik overdrijf niets! Een hondenuitlaatplaats in hartje Amsterdam is er niets bij.
Nou ja, voel me in elk geval al een stuk minder asociaal …
Kent u dat? Dat uw huisdier doorgaans enorm goed luistert? Dat als u ‘hier’ roept, uw trouwe viervoeter al kwispelend voor u zit? Maar als er publiek bij is, u nog net het staartje in het hoge gras ziet verdwijnen al staat u overspannen met zes worsten tegelijk te zwaaien? Opdat u met blos op de wangen en zweet op het voorhoofd zichzelf ongelukkig zinnen hoort stamelen als ‘normaal komt ze meteen hoor!’ of ‘hij heeft zijn dag zeker niet’? Waarop het publiek net even te slecht lachjes en pretogen weet te verbergen, omdat hun hond natuurlijk zestien kunstjes op commando kan? Tegelijkertijd! Zonder de commando’s te horen zelfs.
Nee, dan onze hond. Die doet toch gewoon precies het omgekeerde! Gaan we gezellig met zijn tweetjes of drietjes op pad, is ons gebrul slechts een teken dat we ‘dus’ nog in de buurt zijn en mijnheer heus niet meteen naar ons toe hoeft te spurten. Of neemt hij die spurt wel om ons tien keer voorbij te rennen in de hoop dat we er leuk achteraan gaan hollen. Dat wordt – tot mijn grote verbijstering – anders als er een hondenbezitter in de buurt is. Alsof hij absoluut geen imagoschade voor zijn baasjes wil, luistert hij op die momenten als de beste. En – ik zweer het mensen- hij lacht er ook vrolijk bij!
Zwellend van trots op onze kleine, is het niet moeilijk om dan glimlachend te mompelen dat hij niet altijd zo goed luistert …
Wij wonen in een overwegend groene wijk vol groenstroken, bermen en grasveldjes. Wij wonen ook in een wijk waar veel mensen denken dat al dat groen bedoeld is als afvalbak. Stukken lunch, hele avondmaaltijden (over het balkon), gebruikte koffiefilters, allerhande lege verpakkingen, gebroken glas, stukken metaal, versplinterd hout, stukken textiel en soms zelfs kapotte kerstballen, een verdwaalde stofzuiger of half gesloopte kast, het is allemaal vertegenwoordigd op ons groen. Samen met het feit dat we hondenbelasting betalen, is dat voor ons reden genoeg om geen hondenpoep van grasveldjes op te ruimen. Let wel, ‘we’ poepen niet op de stoep, in tuinen, op groenstroken die aan achterdeuren grenzen en ook speelweides en voetbalvelden worden met rust gelaten.
Soms wordt ik hier op aangesproken en/of wensen mensen met mij daar een discussie over aan te gaan. Dat mag natuurlijk, we denken niet allemaal hetzelfde. Frappant is alleen hoe mensen mij daar op aanspreken. Zo start men de conversatie graag luidruchtig, op onbeschofte toon en is de eerste zin negen van de tien keer doorspekt met scheldwoorden. Sommige mensen houden liever een veilige afstand en gillen dus hun verwensingen en bedreigingen drie deuren verderop vanaf het balkon mijn kant op. Is er dan ruimte voor hoor en wederhoor, wordt het nog mooier. Blijkbaar is het moeilijk om te zeggen dat men iets gewoon vervelend vindt, dus wordt er doorgaans gegrepen naar een flinke leugen. Meest gehoorde is die van mensen zonder thuiswonende kinderen, die krijsen dat hun kinderen dagelijks op betreffende veldje spelen en onder de hondenpoep thuis komen. Meest absurde is de evenzo veel voorkomende ‘als de gemeente het gras maait, spat bij mij de hondenpoep tegen de ramen’. Merken mensen vervolgens dat al dat loze geschreeuw en gekrijs niets gaat uithalen, is het einde van het ‘gesprek’ doorgaans net zo onbeschoft als de start. Terwijl ik nog aan het praten ben, gooien mensen al dan niet scheldend de deur dicht. Blijkbaar schenkt dat nog in enige mate een gevoel van overwinning na deze hopeloze missie.
Zult u denken dat de schreeuwlelijkerd dezelfde is als de toch al asociale, vervuilende buurtbewoner. Maar niets is minder waar. Doorgaans gaat het om de net geklede, middelbare vrouw die oogt alsof ze weet hoe het hoort.
Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, misschien ben ik gewoon wat ouderwets ende achterhaald. Maar wat is het toch dat mensen denken dat zij gewenst gedrag kunnen afdwingen door totaal asociaal door het lint te gaan?
“Enfin, de laatste tijd vergeet ik wel weer erg veel en mijn man raakt licht geschift van al die zooi. Dus bij deze, ik ga weer ouderwets aan de papieren agenda. En deze keer ga ik hem echt, echt echt gebruiken en heus, jawel, zeker georganiseerd raken!“
Waren mijn woorden nog niet zo lang geleden. Okee, georganiseerd raken lukt best een beetje. Zo liggen mijn medicijnen netjes gesorteerd in een la in plaats van verdeeld in tal van papieren zakken van de apotheek op een kast tussen allerlei andere spullen gepropt. Ben ik een plan aan het afwerken om het huis een soort grote voorjaarsschoonmaak te geven en gaat dat de goede richting op. Hou ik mijn mail bij en gooi overbodige mail regelmatig weg. En ben ik na twee en half jaar voor me uit schuiven – ik ben van de ouderwetse schooltandarts generatie, angstig dus – eindelijk naar de (angst)tandarts gegaan.
Die agenda lag ook mooi te wezen op mijn buro. Met een vulling uit 2007 en de nieuwe vulling nog mooi ingepakt in de kast. Gelukkig maar. De hond heeft al twee keer mijn agenda gejat en .. blijkt gek op het verscheuren van agenda vullingen.
Aanvankelijk dachten we een kieskeurige hond getroffen te hebben, die eigenlijk maar weinig moest hebben van hondensnoepjes en ander lekkers. Vier verschillende soorten puppysnoepjes pakte hij wel aan, maar legde hij vervolgens voor de kat, voor ons of in zijn bench neer. Frolicbrokjes wilde hij wel, maar alleen als hij er duidelijk iets voor gedaan had en we hem enorm aan prijzen waren, anders legde hij ook die netjes weg. Bij botjes en varkensoren was het nog verwarrender, soms peuzelde hij die in een keer op maar vaker liep hij er trots mee te paraderen of probeerde er mee te spelen.
Tot ik van de week per stom toeval een (honden) gedragstherapeut sprak, die vertelde over honden die opgroeien in een asiel of kennel. Dat dat soort honden niet automatisch leren wat snoepjes zijn of waar ze voor bedoeld zijn. Dat zij dat nog moeten leren. En ik me af ging vragen of Spot de snoepjes niet lust of dat hij gewoon niet altijd goed weet wat hij er mee moet doen.
We hebben hem daarom een paar dagen in de smiezen zitten houden, hoe hij reageert op snoepjes en wanneer hij ze wel of niet op eet. En inderdaad lijkt het er op dat hij soms gewoon niet weet wat hij er mee aan moet. Zo kluift hij op zijn botje als ik dat geef nadat hij op mijn schoenen heeft geprobeerd te kauwen. Geef ik hem gewoon lekker een botje voor de leuk, dan doet hij er alles mee behalve waar het voor bedoeld is. Hetzelfde laken een pak voor ander lekkers.
Dus behalve ‘zit’, ‘blijf’, ‘wacht’ en ‘af’ leren we hem nu ook dat het leuk is om soms spontaan wat lekkers te krijgen en dat nieuwe snoepjes ook leuk zijn. En geloof me, dat is soms moeilijker dan het klinkt. Vanmiddag heb ik bijvoorbeeld overdreven tevreden pratend een boterham naar binnen zitten werken, om hem duidelijk te maken dat het beefstaafje onder zijn neus bedoeld was om op te eten.
Zeker, op zich een luxeprobleem natuurlijk en in elk geval bedelt hij ook nooit. Maar toch. Het is best lastig om een hond positief iets te leren met snoepjes als hij die maar moeilijk aanpakt. En stiekem vond ik het wel wat sneu voor hem. Beloningen krijgen waarvan je geen idee hebt wat je er mee kan doen, is toch niet echt leuk…