In een soort intake gesprek liet de stichting ons weten dat je in Portugal uit een dodenstation was gehaald maar warm in huiselijke omgeving opgevangen en goed gesocialiseerd was. Eigenlijk had je niet naar Nederland gehaald hoven worden. Dat onduidelijk bleef waarom je toch hierheen gehaald was, was wellicht een eerste teken aan de wand.
We mochten je ophalen bij een gastgezin. Terwijl ik tegen mijn man had man verteld dat we geïnstrueerd waren rustig binnen te komen en je eerst even te negeren, zat ik tot zijn verontwaardiging direct na binnenkomst al met je op de grond. Dat wil zeggen, als een vrolijke wervelwind rende je om en over eens heen en werden we overladen met knuffels en kusjes. Om even rustig te praten – wij moesten nog goedgekeurd worden om je te mogen adopteren – en papieren te tekenen, werd je in de tuin gelaten. Een enorme tuin met gras, speeltjes en boerderijdieren. Genoeg te doen en ontdekken maar na een half uur zat je nog steeds ongelukkig kijkend op je kont voor de tuindeur. Je had duidelijk geen idee wat je in je eentje kon doen. Het was natuurlijk het tweede teken aan de wand maar al brak het ons hart je zo te zien, ontging ook dit teken ons. Verliefdheid doet dat.
Zonder op of omkijken ging je met ons mee de auto in en de hele weg bleef je zo braaf en stil liggen. Achteraf gezien het derde teken, je was niet zozeer braaf als verstijfd van angst.
Eenmaal thuis vlogen de tekenen ons om de oren. Je wilde niet alleen blijven maar durfde ook niet bij ons in de buurt te liggen. Normaal hielden we geen bench maar het was duidelijk je veilige plek dus hielden we hem maar aan. De eerste nachten moest het ding naast mijn kant van het bed gezet worden, het paste maar net. Een paar keer per nacht huilde je me zachtjes wakker tot ik mijn vinger tussen de tralies stak zodat je wist dat we er nog waren. Een groot hondenkussen vond je wel fijn maar moest aan de andere kant van de kamer liggen,. Trok ik het een stukje dichterbij, ging je er achter liggen.
En je was zo gestrest en bang voor werkelijk alles. Buiten had je daarom geen enkele aandacht voor ons, al bleven we een half uur staan wachten. Je blafte tegen vuilniszakken, papiertjes, struiken, sneeuwpoppen en van alles. Binnen hield je ons alert in de gaten en deed ik iets engs als gordijnen afhalen, struikelen of noem maar wat liet je per ongeluk je plas lopen, soms door het hele huis. Waar je dan zelf ook weer doodongelukkig onder was, ook al vonden we het echt niet erg..
Het eerste contact met de stichting verliep absurd. Omdat de enting stickers in je paspoort dubieus oogden, hadden we je laten checken en opnieuw laten enten bij de dierenarts. In de veronderstelling dat de stichting zou zien dat we goed voor je zorgden, vertelde ik daarover. De mevrouw van de stichting werd echter woedend, beschuldigde ons van dierenmishandeling en dreigde op huisbezoek te komen om je weg te halen. Toen ik weinig vriendelijk duidelijk maakte dat ze een huisbezoek mochten vergeten, dreigde ze me met een ‘knokploegje’ op straat op te zoeken om je ‘terug te halen’. Je zal het niet verstaan hebben maar hou het erop dat je over mijn lijk terug zou gaan naar die klote stichting.
Daarna hebben we een lang gesprek gehad met het gastgezin en je gezocht en gevonden op internet. Niets warm en huiselijk opgevangen. Je was te vroeg bij de moeder weggehaald, had daarna met twintig pups in een kennel gezeten. Je bleek jonger dan in je paspoort stond (anders mocht je niet reizen) en was niet hierheen gevlogen maar met andere honden in een hok op een auto gezet. Het was de bedoeling dat je zoals elke hond eerst drie dagen in de kennel van de stichting zou wennen voor je naar het gastgezin zou gaan. Alleen werd je zo hysterisch en bracht je de andere honden zo in paniek, dat ze je binnen een uur al hebben laten weghalen door het gastgezin.
Voor ons een opluchting dat we geen gezonde, goed gesocialiseerde hond aan het verknallen waren. Voor jou lieve Spot een ontzettend zware start in het leven. En het werd nog erger. De eerste dagen wanneer ik je eten neerzette, ging je heel lief zitten wachten tot ik zei dat je goed was n mocht eten. We waren heel trots op je dat je dat zomaar uit jezelf deed. Tot het omsloeg en het er niet meer toe deed wat ik deed of zei en je stopte met eten. De dierenarts vond fysiek niets mis en stelde verstrekkend kennelsyndroom. Je had zo weinig eigenwaarde en zelfvertrouwen dat je overtuigd was dat je niet mocht eten. Niet alleen hadden we dit nog nooit meegemaakt, we hadden er nog nooit van gehoord.
Geluk bij een ongeluk zat ik al afgekeurd in de WAO, was vrijwel altijd thuis en kon me helemaal op jou richten. We zijn gewoon opnieuw gestart alsof je een pup van zes weken was. Zijn alles gaan bekijken en ontdekken zodat je kon zien dat er niet overal zeskoppige monsters in verstopt zaten. Vierden een feestje toen je voor de eerste keer heel erg voorzichtig naast ons op de bank klom. Deden spelletjes en gaven complimenten om je zelfvertrouwen op te krikken. En het ging gelukkig snel al stukken beter met je. De angst nam af, de plasongelukjes ook en het vertrouwen in jezelf en ons nam elke dag toe. Met de pubertijd kwam zelfs klein kattenkwaad mee. Alleen dat eten …
Bijna een jaar heb ik met je op de grond gezeten om je met de hand te voeren. Al duurde dat vaak rustig een uur, een opgroeiende pup moet nu eenmaal goed eten. De tip van de dierenarts om buiten bij te voeren met heerlijke beloningen als frikandel, leverworst of gekookte worst leverden hele rare taferelen op. Je was er wel blij mee, nam het voorzichtig aan en legde het dan voor mijn voeten weg. Meerdere stukjes legde je naast elkaar in een rechte lijn weg. De dierenarts geloofde het amper tot je het in de praktijk ook deed.
Plan B werkte beter: leren bietsen. Gaf ik een andere hond iets en zag je dat die het opat, durfde jij ook wel. Het was alleen wel opletten dat de andere hond jouw deel niet snel ook opslokte. Toen de poes eenmaal aan je gewend was, kon ik jullie samen eten geven en ging het in huis ook beter. Al is het tot je tiende jaar wel wat problematisch gebleven. Als er ook maar iets afweek of je een geluid hoorde wanneer ik eten gaf, raakte je het niet aan. Hele lekkere dingen die je buiten van bekenden kreeg, at je thuis gewoonweg niet. Pas toen je op je tiende ziek werd, veranderde het plots. Voer wat je eerder niet had willen eten, vond je nu ineens heerlijk. Eke dag at je met smaak bijna je bak erbij op en elke maaltijd waren we daar zielsgelukkig mee.
Och lieverd, je bent zo’n mooie, sterke, gezonde en bovenal lieve hond geworden. Lief voor ons maar ook lief voor familie, vrienden, vreemden, kinderen, buurtkatten en loslopend wild. Je vond het verschrikkelijk wanneer iemand ongelukkig was en wilde dan met knuffels, kusjes en speeltjes troosten. Hadden we een nachtmerrie, dan duwde je jouw rubberen kip (troostkip) bij ons in bed en kwam je over ons heen liggen. In je jonge haren kon je ontzettend hard rennen, alleen een hazewind vriendje hield je tot je frustratie niet bij. Dol op wandelen, struinen en spelen. Populair bij teefjes waar jij ook dol op was, zelfs nadat je gesteriliseerd was. Je begreep niet waarom konijntjes bang voor je wegrenden en niet kwamen spelen. En ook niet waarom honden gingen zwemmen. Was dan weer in extase als een buurkat wel lekker kwam knuffelen. En probeerde in bomen te klimmen om eekhoorns achterna te kunnen. Je voelde je fijn bij kleine kinderen, liet alles van ze toe en was extra voorzichtig en zachtaardig met spelen. Dat rollen door dode vissen en andere dieren of rennen door de stinkende bagger vonden wij dan weer wat minder geslaagd maar vervulde jou met gelukzaligheid.
Ons heb je onbewust door ontzettend moeilijke tijden heen geholpen en hele leuke tijden bezorgd. Je gaf ons liefde, liet ons lachen. En nu ben ik al een maand elke dag aan het huilen. Omdat we je zo, zo verschrikkelijk missen. Het ging ook zo verrekte snel en akelig. Eind januari kwam je met vlag en wimpel door een gezondheidscheck en uitgebreid bloedonderzoek. De dierenarts voorspelde dat je nog een lange tijd bij ons zou zijn en we waren er zo gelukkig mee. Eind februari stopte je met eten, crashte je twee dagen later voor onze ogen, sjeesden we in paniek naar de dierenarts en moesten we je loslaten. Je zat helemaal vol met kanker en bloedde uit je longen. Gelukkig ben je heel rustig bij ons ingeslapen. Het was het enige dat we nog voor je konden doen lieve schat.
Voor altijd in ons hart
Spot 2010-2025
Tag: Hond Page 1 of 2
Laat ik na zestien nogal sombere maanden en afgeschermd leven, starten met het positieve nieuws. Mijn man heeft een nieuwe baan! Ja dat is inderdaad iets te snel, hij was ook nog niet gestart met solliciteren. Maar dit werd hem nog net niet zo aangeboden, sluit goed bij hem aan, is dichtbij (niet meer zoals normaal uren in de file heen en uren in de file terug), in een week was alles al beklonken en voor in kon zinken wat er was gebeurd, is hij vandaag al gestart. Het zal nog wel even passen en meten worden maar kansen zijn er om te grijpen nietwaar? We moeten er allemaal nog even aan wennen behalve de hond, die verviel gek genoeg meteen in het oude ritme van anderhalf jaar geleden.
Komen we bij het volgende goede nieuws, de hond begint goed op te knappen! Het is een start maar toch. Had ik al verteld dat hij een akelige ontsteking in zijn nek had, na de antibioticakuur bleef er nog een naar uitziende bult over. Tot overmaat van ramp kreeg hij twee dagen na de kuur verschrikkelijk diarree die niet over ging maar waar na een paar dagen tot onze schrik bloed bij zat. Dus weer met spoed naar de dierenarts. Zal alle rottige details en de 101 wanhoopspogingen er iets van eten met of zonder probiotica in te krijgen, besparen. Zondag bleek een Rodi worst een schot in de roos en krijgt hij (niets te vroeg) weer genoeg voeding en voedingsstoffen binnen. En was dat al een klein feestje waard, vandaag kwam er nog wat slap maar heuse hondenpoep uit. Je kan maar ergens blij mee zijn inderdaad. Hij moet nog verder herstellen, terug wat in gewicht aankomen en het is even afwachten wanneer we een biopt van de bult kunnen laten nemen. Hopelijk blijft het een stijgende lijn, het ziet er in elk geval zonnig uit. Met bijzonder veel dank aan mijn lieve vriendin Annemiek. Die ik in geen jaren life gezien heb maar ontzettend lief en gul de dierenarts kosten op zich heeft genomen zodat we ons daar niet druk over hoeven te maken.
Tja en nu? We moeten financieel nog eventjes doormodderen tot de eerste salaris betaling eind juli. De tandarts afspraak heb ik maar even afgezegd tot die tijd (hopelijk red ik dat, ik heb nu geen kiespijn) en met de donaties die we tot nog toe hebben gehad, spant het er een beetje om of we het nipt gaan redden. Daarna wordt het nog veel inhalen. Ik slaap nu bijvoorbeeld bijna een jaar op de kapotte bank beneden omdat we mijn versleten matras nog niet hebben kunnen vervangen en we lopen op meer vlakken nog even achter de feiten aan. Maar dan komen we in elk geval weer zelfstandig rond en kunnen we langzaam proberen de dingen te vervangen.
Heb daarom besloten de donatie actie tot die tijd open te laten staan in de hoop dat er in het zicht van de haven misschien nog een klein beetje hulp binnen komt. Wil wel alvast iedereen die ons tot hier heeft gedragen, onnoemelijk bedanken. Zonder uw hulp was het vorig jaar al finaal mis gegaan en waren we gewoonweg verdronken in de financiële problemen bovenop de coronacrisis. Problemen waar we waarschijnlijk in geen jaren meer uit gekomen waren en heel eerlijk, problemen die ik mentaal na al mijn trauma er niet meer bij had kunnen dragen.
Heel veel dank en liefs,
Cindy & Stefan
Iedereen kent zo zijn of haar slaaprituelen. Iets wat je dagelijks doet voor het slapen gaan, van het kijken naar de televisie tot het krijgen van een orgasme. De bedoeling van zo’n slaapritueel is duidelijk, tot rust komen voor het slapen gaan. En daar doe ik ergens iets grondig verkeerd geloof ik.
Als ik de hond welterusten knuffel en richting de trap loop, sprint hij me voorbij en vliegt naar boven. Daar wacht hij tot ik in bed stap en springt tussen mijn man en mij in. Niet om lekker rustig te gaan liggen soezen maar om alert en lichtelijk overspannen naar de deuropening te staren. Teken voor de poes om met één wenkbrauw opgetrokken – ik zweer het – maar toch nonchalant binnen te wandelen en eens te bekijken waar zij op bed kan springen zonder dat de hond er snel bij kan. Omdat ze de neiging ontwikkelde via het hoofd van mijn reeds slapende man op bed te springen – die dat gek genoeg niet kon waarderen – zorg ik er tegenwoordig voor dat ik klaarwakker en voorbereid ben om haar aan mijn kant op het bed te lokken. Zodra ze op bed springt, dendert ze steevast over me heen om vlakbij de hond uit te komen. Probeert de hond kwispelend bovenop haar te springen, wat weer een hoop gegrom, geblaas en gehengst van haar oplevert. Dan is het tijd voor een soort stoelendans, de poes rent enkele keren over me heen en de hond probeert onder luid gepiep en zenuwachtig gapen een plek zo dicht mogelijk in de buurt te vinden, waarbij mijn knieën, maag en als ik niet uitkijk hoofd niet ontzien worden. Ik roep ‘hee’, ‘niet doen’ en &*(*)$#$@!!!, wat zelden echt helpt natuurlijk. Dus meestal loopt het er op uit dat ik de hond maar in zijn nekvel grijp om hem terug tussen mijn man en mij in te gooien en geef de kat een lel naar mijn andere kant. Dat helpt redelijk, de hond vleit zich lekker tussen mijn en mij, de poes zoekt een plek aan de andere kant op mijn kussen, liefst boven op mijn haar. En ik, ik lig klaarwakker ende vol stress tussen de huisdieren geperst te wachten tot de hartkloppingen minder worden ..
Tja, het is een slaapritueel van drie keer niks. Maar moet bekennen, als mijn man zich naar me omdraait en iets liefs mompelt, de hond genoeglijk ende genietend aan de ene kant in mijn armen ligt en de poes luid spinnend aan de andere kant nog wat dichter tegen me aan kruipt, voel ik me altijd weer even de gelukkigste mens op aarde.
Zou het bijna vergeten, fijne kerstdagen nog iedereen!!!
Zeker wonen we nu in een behoorlijk groene wijk. Maar had niet verwacht dat ik zomaar een jong hertje zou tegenkomen op het fietspad achter ons huis! De hond was diep onder de indruk, ik ook.
Mijn hemel, ik heb écht veel te veel rotzooi. Gelukkig hebben we een fijne, grote zolder. Hoewel mijn man niet echt blij was toen hij talloze dozen de vlizotrap op moest zien te krijgen. Wat natuurlijk wel gelukt is, sterke, lieve man.
Het bureau van mijn man – een voormalig eettafel – kon niet uit elkaar maar paste ook niet door het trappengat. We hebben dus alvast een mooie tuintafel. Gelukkig staat de kast die naar boven moest maar eveneens niet langs de trap kon, beneden ook erg leuk.
We hebben een heuse vrieskast!
Wie bedenkt nu ook dat de vorige bewoners de splitter uit de meterkast zouden meenemen? Dat dáárom de televisie aansluiting beneden het niet wilde doen? (Gelukkig kwamen we er achter één dag voor de monteur á vijfendertig euro langs zou komen)
Het is wat. Gas, water, licht, telefoon, internet én televisie zijn zonder problemen verhuist.
Okee, dat de knop van de verwarming in de berging meteen lek sprong was wel een tegenslag. Maar dat mijn schoonouders iemand kenden die dat binnen 24 uur én voor een zacht prijsje kon verhelpen was weer geluk hebben.
Zowel de kat als de hond waren ondanks de rotzooi binnen enkele uren al redelijk op hun gemak. De hond lijkt hier zelfs meer op zijn gemak dan in het vorige huis. Ze hangen beiden wel heel erg aan ons maar al met al, hebben ze het toch fantastisch gedaan!
Enfin, we zijn inmiddels verhuist dus. Het had wat voeten in de aarde en was van de week zo gesloopt dat ik mijn tandenborstel niet meer normaal vast kon houden, maar dat mag de pret niet drukken. We zijn zo blij dat we uit dat krakkemikkige appartement weg zijn en nog blijer dat we in dit huis wonen. Het is bijna griezelig hoe we vanaf dag een onze draai al gevonden lijken te hebben. En nee sorry, nog geen foto’s. Heb geen idee in welke doos ik de lader van mijn camera heb ingepakt ..
Wellicht heeft u gemerkt dat er regelmatig vreemde mededelingen op dit domein te lezen zijn. Mijn hosting provider heeft een beetje boel interne problemen waardoor er nogal wat mis gaat. Ik hoop dat het vanaf nu weer goed gaat maar ben er niet zo zeker van. Misschien dat er voor mijn site dus ook een verhuizing aan zit te komen.
Kent u dat? Dat uw huisdier doorgaans enorm goed luistert? Dat als u ‘hier’ roept, uw trouwe viervoeter al kwispelend voor u zit? Maar als er publiek bij is, u nog net het staartje in het hoge gras ziet verdwijnen al staat u overspannen met zes worsten tegelijk te zwaaien? Opdat u met blos op de wangen en zweet op het voorhoofd zichzelf ongelukkig zinnen hoort stamelen als ‘normaal komt ze meteen hoor!’ of ‘hij heeft zijn dag zeker niet’? Waarop het publiek net even te slecht lachjes en pretogen weet te verbergen, omdat hun hond natuurlijk zestien kunstjes op commando kan? Tegelijkertijd! Zonder de commando’s te horen zelfs.
Nee, dan onze hond. Die doet toch gewoon precies het omgekeerde! Gaan we gezellig met zijn tweetjes of drietjes op pad, is ons gebrul slechts een teken dat we ‘dus’ nog in de buurt zijn en mijnheer heus niet meteen naar ons toe hoeft te spurten. Of neemt hij die spurt wel om ons tien keer voorbij te rennen in de hoop dat we er leuk achteraan gaan hollen. Dat wordt – tot mijn grote verbijstering – anders als er een hondenbezitter in de buurt is. Alsof hij absoluut geen imagoschade voor zijn baasjes wil, luistert hij op die momenten als de beste. En – ik zweer het mensen- hij lacht er ook vrolijk bij!
Zwellend van trots op onze kleine, is het niet moeilijk om dan glimlachend te mompelen dat hij niet altijd zo goed luistert …
Wij hebben een jong hondje. Een jong hondje wat best al veel geleerd heeft maar nog best wat te leren over heeft, in de pubertijd zit en soms eens de nodige vergissing maakt. Zoals plotseling een fietspad oprennen, want dat doen hondjes nu eenmaal. Op mijn beurt doe ik op zo’n moment alles wat mogelijk is om hem zo snel als gaat weer op de stoep te krijgen. Tot mijn verbazing is er echter nog geen fietser of bromfietser geweest die ook maar de geringste neiging vertoonde af te remmen. Men rijdt gewoon zo hard mogelijk door alsof men verwacht dat de hond vanzelf wel in ijle lucht zal oplossen. Als zo’n fietser of snorfietser al reageert, is het hooguit – zonder vaart te minderen natuurlijk – het hoofd keren om me even grondig uit te schelden. Dat het niet tot ongelukken is gekomen, is puur mazzel ende geluk.
Persoonlijk begrijp ik niet waar dat gedrag vandaan komt. Als ik een hond het fietspad op zie rennen waar ik toevallig rij, voel ik nooit de neiging er over heen te willen rijden maar rem zo snel mogelijk af en/of maak een omtrekkende beweging. Sterker, als ik langs een stoep rij waar kleine kindertjes of hondjes rondhuppelen, ga ik als vanzelf alvast langzamer rijden. Gewoon, voor het geval dat.
Is dit maar een lullig voorbeeldje en zo vaak vindt het niet plaats. Maar Nederland hangt tegenwoordig aan elkaar vast van dit soort flauwe reacties en kleine onbeschoftheden. Had je vroeger de ongeschreven regel dat je iedereen naar buiten laat, voor je zelf naar binnen stapt, is het tegenwoordig mode om met behulp van ellebogen en boodschappentassen te proberen met zestien tegelijk zowel naar binnen als naar buiten te dringen. Mensen zetten hun fietsen lukraak tegen andere fietsen aan zodat minstens de helft van de mensen niet normaal meer weg kan komen. Voetgangers lijken steeds vaker van een psychologisch spelletje te houden, kijken wie er uit gaat wijken als de stoep te klein is om elkaar te kunnen passeren. Springt het licht op groen, let je natuurlijk niet meer op of er nog iemand op het zebrapad kachelt maar trap je onmiddelijk op GAS! En hoeveel mensen nemen bij het afrekenen hun telefoon op, alsof de kassa medewerkster volslagen onbelangrijk is?
Zou de maatschappij niet een stukje gezelliger worden als mensen alleen al wat aandacht zouden hebben voor dit soort simpele omgangsvormen en piepkleine vriendelijkheden? Of ben ik een ouwbollige theemuts aan het worden?
Wij wonen in een overwegend groene wijk vol groenstroken, bermen en grasveldjes. Wij wonen ook in een wijk waar veel mensen denken dat al dat groen bedoeld is als afvalbak. Stukken lunch, hele avondmaaltijden (over het balkon), gebruikte koffiefilters, allerhande lege verpakkingen, gebroken glas, stukken metaal, versplinterd hout, stukken textiel en soms zelfs kapotte kerstballen, een verdwaalde stofzuiger of half gesloopte kast, het is allemaal vertegenwoordigd op ons groen. Samen met het feit dat we hondenbelasting betalen, is dat voor ons reden genoeg om geen hondenpoep van grasveldjes op te ruimen. Let wel, ‘we’ poepen niet op de stoep, in tuinen, op groenstroken die aan achterdeuren grenzen en ook speelweides en voetbalvelden worden met rust gelaten.
Soms wordt ik hier op aangesproken en/of wensen mensen met mij daar een discussie over aan te gaan. Dat mag natuurlijk, we denken niet allemaal hetzelfde. Frappant is alleen hoe mensen mij daar op aanspreken. Zo start men de conversatie graag luidruchtig, op onbeschofte toon en is de eerste zin negen van de tien keer doorspekt met scheldwoorden. Sommige mensen houden liever een veilige afstand en gillen dus hun verwensingen en bedreigingen drie deuren verderop vanaf het balkon mijn kant op. Is er dan ruimte voor hoor en wederhoor, wordt het nog mooier. Blijkbaar is het moeilijk om te zeggen dat men iets gewoon vervelend vindt, dus wordt er doorgaans gegrepen naar een flinke leugen. Meest gehoorde is die van mensen zonder thuiswonende kinderen, die krijsen dat hun kinderen dagelijks op betreffende veldje spelen en onder de hondenpoep thuis komen. Meest absurde is de evenzo veel voorkomende ‘als de gemeente het gras maait, spat bij mij de hondenpoep tegen de ramen’. Merken mensen vervolgens dat al dat loze geschreeuw en gekrijs niets gaat uithalen, is het einde van het ‘gesprek’ doorgaans net zo onbeschoft als de start. Terwijl ik nog aan het praten ben, gooien mensen al dan niet scheldend de deur dicht. Blijkbaar schenkt dat nog in enige mate een gevoel van overwinning na deze hopeloze missie.
Zult u denken dat de schreeuwlelijkerd dezelfde is als de toch al asociale, vervuilende buurtbewoner. Maar niets is minder waar. Doorgaans gaat het om de net geklede, middelbare vrouw die oogt alsof ze weet hoe het hoort.
Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, misschien ben ik gewoon wat ouderwets ende achterhaald. Maar wat is het toch dat mensen denken dat zij gewenst gedrag kunnen afdwingen door totaal asociaal door het lint te gaan?
“Enfin, de laatste tijd vergeet ik wel weer erg veel en mijn man raakt licht geschift van al die zooi. Dus bij deze, ik ga weer ouderwets aan de papieren agenda. En deze keer ga ik hem echt, echt echt gebruiken en heus, jawel, zeker georganiseerd raken!“
Waren mijn woorden nog niet zo lang geleden. Okee, georganiseerd raken lukt best een beetje. Zo liggen mijn medicijnen netjes gesorteerd in een la in plaats van verdeeld in tal van papieren zakken van de apotheek op een kast tussen allerlei andere spullen gepropt. Ben ik een plan aan het afwerken om het huis een soort grote voorjaarsschoonmaak te geven en gaat dat de goede richting op. Hou ik mijn mail bij en gooi overbodige mail regelmatig weg. En ben ik na twee en half jaar voor me uit schuiven – ik ben van de ouderwetse schooltandarts generatie, angstig dus – eindelijk naar de (angst)tandarts gegaan.
Die agenda lag ook mooi te wezen op mijn buro. Met een vulling uit 2007 en de nieuwe vulling nog mooi ingepakt in de kast. Gelukkig maar. De hond heeft al twee keer mijn agenda gejat en .. blijkt gek op het verscheuren van agenda vullingen.
