Leegte en eenzaamheid

Aan mijn tante vroeg ik of ze wel op me zou wachten, tot ik er was. En ik bedacht nog dat dat wel een stomme vraag was. Natuurlijk zou ze op me wachten, zei ze ook.

Maar het sneeuwde verschrikkelijk, we zagen de weg bijna niet. Door niemandsland kropen we vooruit. Toen we de hoek van de straat omsloegen, keek ik omhoog en zag dat er slechts een klein lichtje aan was. We voelden dat het nog meer fout was dan het al was maar wat kan je anders doen dan maar door gaan. De deur open, de lift in, de sleutel in het slot van de voordeur, de gang in stappen, elke intuitie negerend. In de gang werden we totaal overspoeld door onnoemelijke eenzaamheid en zwaar verdriet. Alle deuren in huis dicht alsof zij elk een grimmig geheim wilden verbergen. En er was niemand, elke ziel op de wereld was verdwenen.

We zijn de huiskamer ingegaan en loos riep ik de naam van mijn tante nog, zoekend naar een briefje van haar maar bang dat ik het briefje wat mijn vader voor me had achtergelaten al zou vinden. Ineens riep Stefan dat ik niet moest kijken. En keek ik toch, een fractie van een seconde bezeten van angst dat ze mijn vader gewoon hadden achtergelaten op de bank. Gelukkig zag ik hem niet, gelukkig al het andere ook niet. Zag het wel maar het is niet meer tot me doorgedrongen. Stefan duwde me daarna grof naar de gang en sloot de deur.

Nog meer paniek maakte zich van me meester. Ik had geen telefoonnummers van mijn tante, wat moesten we nu, waarom stonden we daar, waarom is de wereld gek? Stefan is teruggegaan om een telefoon te pakken, heeft meer gezien dan ik hier kan of wil verwoorden. We hadden er ook nog niets aan, de telefoon. De goede nummers stonden daar niet in. Maar ik kon niet denken, kon gewoon niet denken. Toch sijpelde er uiteindelijk iets door. Mijn andere tante zou ook komen, die kon ik wel bellen. Ik belde haar, zij zat op het politieburo met mijn familie. Er zou politie achterblijven voor ons fluisterde ze, om me op te vangen. Zij zaten daar op mij te wachten tot we gebracht zouden worden. Ze zei tegen iemand dat ze teruggebracht wilde worden naar mij en ik hoorde nog een agente bijna lakoniek zeggen ‘dat moet ik even vragen hoor, of dat wel mogelijk is’. Ik verloor mijn verstand compleet.

Weer beneden werd mijn familie al snel teruggebracht met een politiebusje. Een agent condoleerde me met het verlies en vroeg nog iets aan Stefan. Of ik zelf gereden had weet ik nu, nee ik had geen rijbewijs. Daarna zijn ze weggegaan. Lieten ons achter, in het pikkedonker midden op straat.

Dat is tot nu de enige informatie die ik van de politie heb gekregen. ‘U bent de dochter? Gecondoleerd, mevrouw’ en nog wat gemompel dat het altijd vreselijk is. Later hoorde ik dat ze mijn tante nog gezegd hebben dat ik helemaal niet in het huis mocht komen, omdat het nog niet ‘vrijgegeven’ was. Ook mijn familie wist niets, na verhoor zijn ze op de gang weggezet om te wachten tot ik er zou zijn. ‘Daar staat het koffiezet apparaat’ en ‘u moet de deur open houden als u gaat roken’. Dan te bedenken dat ze met vijf(!) politieauto’s zijn gekomen en nog speciale assistentie in hebben geroepen.

Vervolgens konden we naar het ziekenhuis omdat het lichaam vrij gegeven was. We hebben geluk gehad dat de schouwarts mijn familie toevallig zag staan, die kon vertellen dat we beter niet nu afscheid konden gaan nemen. Moet er niet aan denken dat we anders gewoon naar hem toe gebracht waren. Maar ook daar geen enkele informatie verder. Talloze verkeerde beslissingen heb ik genomen, omdat ik niets wist en niks weet. Informatie hebben we moeten googelen. Inmiddels weet ik dankzij advies via een forum dat we opgevangen hadden moeten worden. Dat we informatie hadden moeten krijgen wat er was gebeurd, hoe mijn vader er aan toe was in verband met wel of niet opbaren, hoe we nu verder moesten handelen de komende dagen, wat we wel en niet hadden mogen doen. Er had slachtofferhulp moeten komen, we hadden de volgende dag nog gecontacteerd moeten worden. Maar op een of andere manier is dat allemaal niet gebeurd. Alles wat ik weet is wat mijn oom en tante me hebben kunnen vertellen van hun eigen ervaring.

Gelukkig heb ik een verkeerde beslissing bij de notaris kunnen herroepen. Maandag ga ik naar het politieburo om alsnog de hulp te vragen die we nodig hebben. Maar er is teveel wat geen keer meer kan nemen.

Update: De politie in mijn eigen woonplaats scheepte me nogmaals af maar slachtofferhulp gaf aan dat zij inderdaad ingeschakeld hadden moeten worden voor de eerste uren. Zij hebben me alsnog zoveel mogelijk verwijzingen gegeven en verzenden informatie over de officiele klachtenprocedure (voor klacht bij de politie).  Daarnaast heb ik erg fijn kunnen praten en heeft ze nog wat kleine adviezen kunnen geven.