Bijna drie maanden verder, tijd voor een update,
Al lange tijd keek ik uit naar revalidatie om mij weer aan het lopen te krijgen. Het duurde allemaal al langer dan afgesproken en toen kwam er bovendien een kink in de kabel. Revalidatie kan alleen in het ziekenhuis en daar kan ik – omdat ik niet kan lopen dus – niet zelfstandig komen. Mijn man kan niet voor minimaal tien weken twee keer per week vrij nemen. Een oplossing kwam er niet dus hebben we revalidatie maar opgeschort tot ik enigszins kan lopen en zelfstandig naar het ziekenhuis weet te komen. (En nee lieve mensen, de regiotaxi van de WMO is geen oplossing). Wel kon er een apart traject met ergotherapie gestart worden om te kijken naar noodzakelijke hulpmiddelen. Hopelijk komen we daarmee tot een oplossing dat ik weer zelfstandig kan re4izen en aan revalidatie kan beginnen, al zal het sowieso een tijd duren voor de hulpmiddelen er zijn. Als ze al toegekend worden.
De kaakchirurg zorgde ook voor enige paniek toen de praktijk kort voor de afspraak afzegde en het er naar uit zag dat het weer twee tot drie maanden langer wachten zou zijn. Gelukkig zagen zij ook wel een probleem in weer uitstel en kon ik enige dagen later alsnog terecht.
De zenuwen vielen enorm mee, misschien het voordeel van volledig murw geslagen zijn. En een ‘gelukje’, in plaats van twee verstandskiezen hoefde er maar een verwijderd te worden. Plus zes normale kiezen dus. Het verdoven liep niet zo lekker. Nadat er rechts tal van verdovingen en “een paar extra’ werden gezet kreeg ik een minuut of wat onbedwingbare braakreflexen Het was dus wachten tot de linkerkant verdoofd kon worden. De rest van de behandeling ‘viel mee’ in de zin dat het met een hoop gekraak en geweld vrij snel gebeurd was. De naweeën vielen behoorlijk tegen. Ik zag eruit alsof ik vakkundig in elkaar geslagen was met veel zwelling en blauw/zwarte bloeduitstortingen, kreeg veel pijn en het had grotere weerslag op mijn gestel dan gehoopt. Maar goed, je gaat er niet dood van en ik ben hier tenminste eindelijk vanaf.
Krap anderhalve week verder gaat het al stukken beter. De zwelling is vrijwel weg, de bloeduitstortingen zijn lila/geel en pijn is overgegaan naar irritatie. Ik heb eigenlijk vooral nog last van de hechtingen, een beetje spierpijn in mijn kaken en nog steeds naweeën van de verdovingen en het effect op de spierziekte. Een jasje uittrekken gaat altijd veel makkelijker dan hem weer aan zien te wurmen. Al kan ik nog geen hard voedsel kauwen en doe ik langer over een maaltijd dan normaal, gaat het eten beter dan verwacht.
Je zou het na deze update misschien niet denken en ik loop er niets beter van maar ik ben een stuk vrolijker dan tot twee weken geleden het geval. Op naar beter!
Tag: Update
Ja ik weet het, in den beginnen zat ik vol zelfspot, lachte regelmatig om mijn ziektes en blogde een hoop onzin met af en toe een wat meer serieus schrijfsel. En ja ik weet het, mensen hebben sinds een aantal jaren de indruk dat ik ‘wel erg negatief’ geworden ben. Dat het me steeds slechter vergaat. En dat ik op weg ben om zo ongelukkig mogelijk te stranden. Bewust, menen veel mensen in mijn omgeving. In Nederland vergissen mensen zich wel vaker dat geluk een keuze zou zijn. Het is al langer een reden om me te ontvrienden of me ronduit te bekritiseren voor problemen die ik mee draag. Vaak niet eens omdat ik er veel over vertel maar omdat mensen het merken. Het op mijn blog lezen. En me weinig gezellig vinden.
Meerdere malen heb ik hiervoor mijn excuses aangeboden op mijn blog. Veel, veel vaker heb ik me verontschuldigd tegen vrienden, kennissen en zelfs vreemden. Sorry dat ik niet uitsluitend een vrolijke noot in ieders leven ben, ongeacht wat ik op mijn bord heb liggen. Nog meer sorry dat ik ‘raar’ ben geworden van alles wat ik heb mee gemaakt. Het spijt me verschrikkelijk dat ik niet alleen maar leuke verhalen te vertellen heb. En ik meende het iedere en elke keer. Ik voelde me serieus rot dat ik een stoorzender was voor anderen en me niet over mijn shit heen kon zetten.
Inmiddels is er een complexe post traumatische stress stoornis gesteld. En een van de eerste dingen die ik op mijn hart gedrukt kreeg, was dat ik niet raar, vreemd, verknipt of negatief ben. Dat ik niet extreem reageer op normale situaties maar volkomen normaal reageer op extreme situaties.
Daarnaast kreeg ik op mijn hart gedrukt dat ik nooit, nooit, nooit mijn excuses aan hoef te bieden. Niet voor het feit dat ik verscheidene trauma’s heb doorstaan en overleefd, alsook niet dat ik de gevolgen van trauma met me mee draag.
Ik geef eerlijk toe dat ik nog moet wennen aan deze insteek. Maar ze hebben natuurlijk gelijk.
Vandaar geen verontschuldiging deze keer maar een simpele update. Het komende jaar ga ik aan de slag met mezelf en traumatherapie. Dat houd mij bezig en dat zal stevig weerklinken in mijn weblog. Waarschijnlijk niet wat me exact is overkomen, er zit zelfs aan mijn openhartigheid een grens. Zie het als een kijkje in de wereld van iemand met een post traumatische stress stoornis die tegelijkertijd de wereld van mensen zonder post traumatische stress leert kennen.
En mensen die denken dat dat negatief is, dat is het niet. Soms moet een mens nu eenmaal diep gaan om vooruit te komen. Een positiever doel kan ik voor mijzelf niet bedenken.
Toen ik eind 2005 een kleine hartaanval kreeg, werd mij verteld dat ik het moest zien als een waarschuwing van mijn lichaam. Teveel stress is voor niemand gezond en ik had overduidelijk al jaren overmatig te veel stress. Bovendien rookte ik en had ik fiks overgewicht, ook iets om mee aan de slag te gaan. Maar de nadruk werd vooral op de stress gelegd, daar moest ik het eerste en het hardst aan werken.
Op zich heb ik die waarschuwing wel te harte genomen. Of althans, dat geprobeerd. Het ging niet zo best. Afvallen lukte maar niet, stoppen met roken wilde ik niet genoeg om het te laten slagen, hulp was nergens te vinden. En de stress, die zat weliswaar in mij maar kwam oorspronkelijk van buitenaf. Gebeurtenissen die gebeuren, waar ik weinig tot geen invloed op uit kon oefenen. Ziekte van mijzelf, ziekte bij mensen die me lief waren, sterfgevallen en meer.
Uiteindelijk werd de stress niet minder maar meer en in 2009 groeide het finaal boven mijn hoofd. Ten eerste had ik ineens een diagnose in handen die vertelde dat ik niet zeventien jaar een psychisch onbenul en parasiet was geweest maar dat ik iets simpels mankeerde wat elke arts, specialist en lab over het hoofd had gezien: enkele vitamine tekorten. Enerzijds positief: ik kon behandeld worden en al zou ik waarschijnlijk niet meer geheel genezen, zou ik best flink kunnen verbeteren. Anderzijds een kopstoot: was dat zeventien jaar eerder getest had ik kunnen blijven werken, mijn dubbele studie af kunnen maken, was ik niet in de WAO gestrand, had ik mijn leven kunnen leiden, ambities waar kunnen maken of het minstens kunnen proberen en was mijn lichaam niet tot de grond toe afgebroken geraakt. Had ik niet zeventien jaar lang hoeven vechten tegen vooroordelen en veroordelingen, me niet nachten lang af hoeven vragen of ik niet toch gewoon psychisch niet goed bij was. Was ik na twintig gewoon eenentwintig geworden in plaats van tachtig.
Toch woog het positieve van het geheel natuurlijk wel op. Maar ‘ten eerste’ suggereert een tweede gebeurtenis. Vier januari 2009 pleegde mijn vader zelfmoord. Mijn wereld stortte compleet in elkaar maar daarbij bleven de brokstukken maar vallen. De politie vergat ons op te vangen, slachtofferhulp werd geweigerd, de begravenisondernemer maakte een nachtmerrie van de crematie, een familielid gaf me mentaal een klap op mijn bek na, de notaris bedroog me en de administratieve rompslomp ging meer fout dan iets anders. Een opsomming van feitjes, ik kan niet in woorden uitdrukken welke gevoelens er hier achter schuil zijn gegaan.
Ik heb het een klein jaar volgehouden. Doorgaan, mijn behandeling starten, regelen en organiseren, doorgaan, hulp zoeken die ik niet kreeg, iets aan mijn conditie doen, drieentwintig kilo afvallen, doorgaan, het huis uit de erfenis verkopen, de erfenis afhandelen, doorgaan, doorgaan, doorgaan. Ik zou me er niet onder laten krijgen. Ik zou het beste uit mijn behandeling en mezelf proberen te halen. Ik zou alles afhandelen zo goed als ik kon. Ik zou godverdomme gelukkig proberen te worden, in weerwil van alles.
Eind 2009 kreeg ik een tweede hartaanval. Een kleine weer maar toch. Een tweede. Dus meer waarschuwingen, meer medicatie, meer onderzoeken en meer voorschriften. Na twee angstige maanden is uit onderzoek gebleken dat ik waarschijnlijk geen permanente schade heb maar deze keer moet ik op medicatie en onder controle blijven. In augustus draaien ze me opnieuw binnenstebuiten om te kijken hoe alles gaat.
Deze keer kwam de waarschuwing loeihard met gillende alarmbellen bij me binnen. In het ziekenhuis voelde ik al tot ik mijn haarwortels dat het niet meer ging. Ik was op, gesloopt, totaal vernield van binnen. Fysiek maar nog meer mentaal was ik volkomen gestrand. Ineens kon ik vrijwel niets meer. Durfde ook vrijwel niets meer. Zo bang voor welke stress of spanning dan ook, dat ik een gesprek over koetjes en kalfjes al niet meer aan kon. Eenmaal thuis zonk het nog meer in: ik kón niet meer. Een huilend brokje angst was er nog over.
Inmiddels zijn we bijna zes maanden verder en gaat het wel wat beter met me. Fysiek valt het wat tegen, mijn vitamine huishouding is opnieuw overhoop gaan liggen dit jaar. Maar daar is wat aan te doen en het zal uiteindelijk wel recht trekken. En mentaal tja, negeer ik gewoon alles wat slecht voor me is. Kijk beperkt nieuws, praat weinig over negatieve onderwerpen, probeer nergens meer boos om te worden en zoek alleen op wat ik leuk vind. Alles wat me niet bevalt, mijn eigen zorgen incluis, gooi ik voortdurend het raam uit. Daarmee verwerk ik absoluut niets, bewust ban ik ook alle verdriet zoveel mogelijk weg. Natuurlijk weet ik wel dat ik dat niet eeuwig kan volhouden maar voorlopig moet het even zo. Deze keer moet en wil ik alleen maar tot rust komen, vrolijker worden en heel veel los en achter me laten.
Vandaar dat er weinig schrijfsels zijn verschenen hier en dat zal voorlopig nog wel zo blijven denk ik. Eerst mezelf weer in elkaar sleutelen, dan komt het schrijven ook wel weer.
Geen aardverschuivingen verder maar na de laatste upgrade van wordpress heb ik een klein beetje zitten knutselen aan de lay-out. En voor de oplettende lezer die zich maanden – zo niet jaren – aan de eeuwige ‘fout op de pagina’ heeft gestoord, eindelijk is deze verholpen. Hopelijk werkt alles nog naar behoren, zo niet eh .. merken we het snel genoeg.
*Slaap nodig heeft*