Was vorig jaar al ruk, dit jaar lijkt vooralsnog niets beter te worden. 

Begin vorig jaar moest ik naar de tandarts omdat er vullingen zo uit mijn gebit vielen. Hoewel ik alles kon, nergens last van had en mijn gebit er prima uitzag, bleek na foto’s dat maar liefst zes kiezen van binnen tot in de wortel weggerot waren. Er was geen andere optie dan ze eruit te laten halen door de kaakchirurg. Ik was in shock. 
 
Bij de kaakchirurg kwam de volgende shock. Ik bleek op mijn 52e links en rechtsonder verstandskiezen te hebben die daarvoor nog nooit gezien waren. Niet op foto’s, niet op scans. Omdat er zoveel kiezen uit mijn gebit gesloopt zouden worden, moesten de verstandskiezen er ook uit.  
 
Nu was de kaakchirurg erg warm, begripvol en meedenkend en we spraken af vanwege de lange wachttijden alles maar onder plaatselijke verdoving in een keer te doen. Vijftien juli was de dag. 
 
Helaas, ik brak 1 juli mijn voet op vier plaatsen, kreeg onbelast gips en instructies zo min mogelijk te doen. En nog erger, de kaakchirurg zit op een eerste verdieping met stenen trap maar zonder lift. Ik moest de afspraak dus verzetten. Met het idee dat ik zes weken uit het gips wel weer de trap op zou kunnen komen. 
 
Dat ging anders. Ik had eigenlijk niet in het gips maar in een brace gemoeten, de instructie voor rust, rust, rust was ook niet goed geweest en uiteindelijk werd duidelijk dat ik de volgende afspraak bij de kaakchirurg in augustus het traplopen niet zou gaan redden. Ik vroeg bij het weer verzetten van de afspraak om alternatieven op andere locaties waar wel een lift zat maar dat kon allemaal niet. Dan maar weer wachten. Ergens in de tussentijd brak een van de kiezen op de wortel af en de kies ernaast brak de helft in de lengte af.  
 
Nu is revalideren om naar een kaakchirurg te moeten om bijna je gehele kauwvermogen te laten verwijden al meer stressvol dan wat anders maar het moest maar. Alleen werd ik begin september flink ziek, waarschijnlijk covid. Mijn lopen ging niet vooruit maar zelfs hard achteruit en al snel werd duidelijk dat ik onmogelijk welke trap dan ook op zou kunnen komen, laat staan bij de kaakchirurg. Ik zei de afspraak af, vroeg tegen beter weten in weer om alternatieven en desnoods maar bij een voor mij onbekende kaakchirurg. Weer kon het niet tot ik door een paar vervelende opmerkingen een huilbui kreeg. Ineens was er wel een optie, de kaakchirurg werkt ook in een ziekenhuis in Breda. Handig ook want geschikt voor gehandicapten en mensen met trauma’s.  
 
De afspraak kwam in de brievenbus maar was voor eind december voor de kerst. De maand waar ik toch al veel last heb van trauma, een afspraak in het ziekenhuis waar ik het meest getraumatiseerd ben en in de wetenschap dat ik de vakantie van mijn man samen met kerst en oud & nieuw met pijn op vloeibaar voedsel zou moeten doorbrengen. Ik zakte steeds verder weg in trauma en depressie en besloot de afspraak te verzetten naar het nieuwe jaar. Overigens een goed besluit, tijd samen met mijn man en een leuke kerst en oud & nieuw samen pepten me mentaal flink op en maakte de toekomst weer wat zonniger. 
 
Aanstaande maandag tien maart zou het zover zijn. Ik ben me al twee weken aan het voorbereiden, we hebben cold packs, een staafmixer en pijnstillers in huis gehaald en hoewel ik er niet naar uitkeek was ik blij er eindelijk vanaf te zijn. Er fietste een peesontsteking in mijn knieholte doorheen waardoor ik nog moeilijker kan verplaatsen dan toen ik in onbelast gips zat maar allee er zit een lift dus het zal wel lukken. Anderhalve week geleden ging plotseling en snel onze lieve hond van bijna vijftien dood. We zijn er helemaal kapot van maar ik besloot dat de afspraak wel moest doorgaan. Dat mijn man maandagochtend een sollicitatiegesprek voor een interne functie heeft maakt het er niet rustiger op maar goed, als ik er maar vanaf ben. 
 
Begin van de middag ging in de auto van mijn man het lampje van de motor branden. De garage was net gesloten. De ANWB kwam wel maar kwam er niet goed uit. De gok is dat de katalysator dicht zit en vervangen moet. Advies: geen meter meer mee rijden behalve maandagochtend voorzichtig naar de garage.  
 
Mijn man stelde nog voor te kijken of hij maandag een auto kan lenen maar ik zie dat niet zitten. Dat wordt stress op stress op stress waar ik juist fysiek en mentaal steun nodig heb. Dus zal ik de afspraak maar proberen per mail af te zeggen. Hopelijk kost me dat geen no show boete. 
 
Mensen lijken te denken dat ik nog steeds sterk en flexibel ben. Maar de waarheid is anders. Ik woon al bijna negen maanden op een krakend hoog laag bed met aan de ene kant de eettafel met mijn computer en de andere kant mijn rolstoel. Op de bank zit ik zelden omdat ik dan niet omhoog kan komen. Ik kan me alleen ternauwernood in mijn rolstoel verplaatsen tussen de volgebouwde woonkamer, het toilet en de keuken. De schuur en de buitendeuren past de stoel niet door en ik kom al die tijd vrijwel niet meer buiten. Beneden zijn alle deurposten en hoeken van muren kapot en ik heb al enige malen mijn knokkels geschaafd en vingers of polsen gekneusd. Koken lukt wel een beetje al is nu geen voordeel maar nadeel dat we een verhoogd aanrecht en gasfornuis hebben, de rolstoel past net tussen een vaste tafel en het gasfornuis. De pannen zitten op hoogte van mijn gezicht en ik heb al eens gloeiendheet bakboter in mijn gezicht gekregen.  
 
Dat ik niet naar boven kan is klote. Buiten dat daar mijn kleding, het wasrek, mijn boeken, administratie en allerlei persoonlijke spullen staan, zit daar ook de douche. Ik kloot al bijna negen maanden aan met doekjes en washandjes. Mijn haar doe ik in een knot om dan wankelend onder de keukenkraan te wassen omdat anders mijn haar voor de helft in de afvoer verdwijnt. 
 
Hulp, hulpmiddelen, een traplift? Wie weet. Het is eerst wachten op revalidatie (inderdaad, ook een wachtlijst), kijken of we me terug aan het lopen kunnen krijgen en dan zien wat er nodig maar ook mogelijk is. Ons doel voor revalidatie was om weer een half uur tot drie kwartier te kunnen wandelen met de hond. Dat doel is nu weggevallen en eerlijk gezegd kost het me steeds meer moeite om een beetje vrolijk door de dag te komen. 
 
Dus sorry. Ik trek alles even erg slecht momenteel.