De meeste mensen zijn bang voor de tandarts. Ik ben bang voor de huisarts. Mijn eigen huisarts, omdat die in drie jaar geen onaardige fouten heeft gemaakt. En elke andere huisarts, omdat ik dan helemaal niet weet hoeveel fouten die zal gaan maken maar overtuigd ben dat fouten gemaakt zullen worden.
Nogal negatief gedacht, zegt u? Tja, ik ben er zelf ook niet gelukkig mee. Maar helaas is mijn donkere blik op de zorg niet gebaseerd op lucht of zonderlinge paranoïa. De zes laatste huisartsen in maar liefst drie verschillende woonplaatsen, hebben op zijn zachtst gezegd zich weinig aangetrokken van mijn gezondheidsklachten, beperkingen, problemen of verzoeken. En dat leverde werkelijk absurde taferelen op. Bijvoorbeeld toen ik na een klein hartaanval door het ziekenhuis gevraagd was me te melden bij de huisarts om voor de brieven uit te vertellen wat er aan de hand was en welke medicatie ik aan gezet was. Ik was weggehaald door een ambulance maar mijn huisarts reageerde tot drie maal aan toe met “Ik zie dat u zich op de hartbewaking op heeft laten nemen in verband met ME (Chronisch Vermoeidheid Syndroom), daar is zeker niets uit gekomen?”. Of de huisarts die telkens als ik met ernstige benauwdheidsklachten op het spreekuur kwam, zei “u moet zich niet zo aanstellen, iedereen heeft wel eens een kuchje” en na enkele consulten meende dat ik niet meer terug hoefde te komen hiermee, terwijl zeven angstige maanden later op de spoedeisende hulp bleek dat ik astma had en mazzel dat ik er niet in gebleven was. De twee huisartsen die vijf jaar lang, tientallen keren hebben geweigerd een uitstrijkje te geven of te verwijzen naar een gynaecoloog omdat mijn overtuiging dat er iets mis was met mijn baarmoeder ‘loze angst’ zou zijn, waarna uit bevolkingsonderzoek bleek dat ik vergevorderd voorstadium baarmoederhalskanker had. Langzaam groeiende tumor, liep er al tien jaar mee rond en was er nog maar net op tijd bij. Om het maar niet te hebben over een zeventien jaar durend ongezien vitamine B12 tekort en vitamine D deficiëntie waardoor ik in de WAO ben beland of het negentien jaar zenuwschade aanzien voor psychisch onwel of lui zijn. Zou u pagina’s lang kunnen bedelven onder absurde voorvallen en bizarre anekdotes. Dat zal ik maar niet doen.
Dan zijn er nog de vele invallers geweest. Waarvan sommigen – zonder in mijn dossier te kijken – wisten te vertellen dat ik vooral maar moest ophouden met medicatie X of behandeling Y. Hadden zij hun zin gekregen, had ik nu met de gevolgen van een maagperforatie gezeten. In een rolstoel. Als ik niet per ongeluk de pijp uit was gegaan.
Dus heb ik geen vertrouwen in onze ‘geweldige’ gezondheidszorg. Geloof ik niet zo in de kennis van huisartsen omdat die er voor gestudeerd hebben. Ben ik de patiënt die het werkelijk beter weet dan de arts tegenover zich. Wat stiekem zeer angstig maakt want ik ben géén arts, wat als ik het een keer niet zelf bij elkaar gepuzzeld krijg? En dus ben ik al een week aan het piekeren over een kennismakingsgesprek bij een nieuwe huisarts wat pas over twee weken plaats zal vinden. Bang om een verkeerde overstap te maken. Als ik al zal durven me in te schrijven.
Er zijn zogenoemde ‘angsttandartsen’. Waren er maar zulke angsthuisartsen …
Misschien nog erger, hebben verschillende zorgverleners me – ondanks een aantal goede praktische redenen om naar een huisarts veel dichter in de buurt te gaan – afgeraden van huisarts te wisselen. Omdat ook zij bang zijn dat ik verkeerd terecht ga komen. Dat de nieuwe praktijk onverhoopt mijn behandeling zal stop zetten of me opnieuw met een verkeerde bril zal gaan bekijken. Omdat ‘dat nu eenmaal vaak gebeurd’ en ik ‘dat risico niet moet nemen’. Zij denken dat ik beter bij een huisarts kan blijven die bewezen niet zo geschikt is geweest maar me daardoor alle credit geeft en veel zelf laat bepalen. Maar als de zorg zichzelf al niet vertrouwd, hoe moet ik dan weer vertrouwen leren opbouwen?
Jennifer
Kun je niet bij kennismaking dit blogje uitgeprint meenemen? Indien de arts in kwestie zonder voldoende begrip reageert: nog even verder zoeken!
Thinkie
lastige beslissing hoor! mocht je je later alsnog bedenken, kun je dan terug naar je huidige huisarts? ik hoop dat het kennismakingsgesprek duidelijkheid geeft, either way!
ctje
dito hier maar niet alleen de huisartsen maar alle artsen….
esther
Niks blijven, echt een andere gaan zoeken. En wat jij nu opschrijft punstgewijs op een briefje meenemen naar de nieuwe. Zeggen dat je beslist geen collega van hem wilt afvallen, maar dat je vertrouwen geschaad is en dat je nu wel een goede vertrouwensband met deze huisarts hoopt op te bouwen. Dat er gezondheidstechnisch genoeg met je aan de hand is om voortaan alleen nog maar kwalitatief goede zorg te verwachten. Jij betaalt de huisarts voor zijn diensten, dan bewijst de huisarts in ruil daarvoor dus goede diensten. Klaar!
Laurent
Sjesusss, bizar als ik het zo achter elkaar lees!
CiNNeR
@Jennifer: het blog heeft wellicht niet helemaal de juiste toon voor bij een huisarts. Maar ik ga dit verhaal zeker aankaarten. Plus informeren hoe er gedacht wordt over mijn aandoeningen en bijbehorende behandelingen. Op zich heb ik steun van twee neurologen inmiddels maar die laat ik vooralsnog achterwege, wil zien hoe er puur op mij gerageerd wordt. En dan maar zien of er iets goeds uit voortkomt. Ik ben nog niet ingeschreven (dat is hier normaal, eerst inschrijven en dan kennismaking met als nadeel dat als je eenmaal bent ingeschreven, geen andere huisarts je meer aan neemt) dus het is vrijblijvend.
@Thinkie: heb ik ook over zitten denken, ga het donderdag even vragen bij de praktijk waar ik nu zit. Het is een wat vreemd verzoek en ik verwacht dat ze het niet willen, omdat ze geen scheve ogen onderling willen krijgen. Maar ik kan het maar gevraagd hebben, je weet nooit.
@ctje: Ja, kan net zo’n boekwerk vullen over specialisten maar goed, daar zit je iets minder aan vast dan de huisarts. Bovendien ben ik nu bij enkele geweldige specialisten terecht gekomen.
@Esther: feitelijk heb je volkomen gelijk en zou het zo moeten gaan. Maar de praktijk is een stuk weerbarstiger dan dat. De afhankelijkheid van een arts is nu eenmaal groot. Niet alleen om uit te vinden wat je mankeert maar nog meer om de juiste behandeling los te krijgen. Komt in Roosendaal bij dat geen huisarts patiënten accepteert van een andere huisarts in dezelfde plaats. Ik denk dat ze daarmee in het achterhoofd hebben dat de patiënt toch niet makkelijk heil elders kan of zal zoeken.
De moeilijkheid zit deels ook in de blik die lang bestaan heeft onder artsen en die veelal klakkeloos werd/wordt overgenomen door elke volgende die het dossier ziet. Een huisarts besloot dat ‘het vast psychisch’ zou zijn en elke volgende arts heeft de neiging getoond hier zwaar op te blijven leunen. Inmiddels is duidelijk dat het om verkeerde diagnoses gaat maar medisch verleden wordt niet verwijderd en merk telkens weer dat de psychische labels hardnekkig blijven kleven. Een ander deel zit in de medische problemen die ik heb. De kennis daarover is uiterst belabberd. Nu heb ik die kennis zelf wel opgebouwd maar er zijn weinig huisartsen die willen toegeven dat ze minder weten dan de patiënt voor hun neus. Laat staan het kunnen waarderen dat een patiënt simpelweg goede zorg eist.
@Laurent: nog meer bizar als je het meemaakt. Ik ben na verloop van tijd voortdurend iemand mee gaan nemen omdat ik me toch ging afvragen of ik nu zo gek was. Overigens ben ik bepaald geen uitzondering. Zolang je weinig zorg nodig hebt en de ‘makkelijke’ dingen mankeert, zal het allemaal best meevallen. Maar wordt het wat ingewikkelder of vindt men niet direct een oorzaak, kan het heel erg mis gaan.
Mir
Je kunt je dossier opvragen en zelf meenemen naar de volgende huisarts, wanneer je je daar laat inschrijven. Dan kun je de gegevens waar je het niet mee eens bent ofwel verwijderen ofwel voorzien van je eigen commentaar; wat je dan aflevert als nieuwe versie van je dossier, is natuurlijk wel onder je eigen verantwoordelijkheid wat betreft juistheid en volledigheid tbv beeldvorming en diagnosestelling door de nieuwe arts, dus wel handig om er zoveel mogelijk wel in te laten staan, maar zoiets als ‘het zal wel psychisch zijn’ kun je er gewoon uit halen lijkt mij.
Ben zelf ook al regelmatig van huisarts veranderd in de afgelopen paar jaar, o.a. omdat ik me niet serieus genomen voelde in mijn klachten danwel gewoon als ‘mens’ ipv ‘lijf in reparatie’. Ben nu ook weer op zoek, merk dat die stap toch steeds moeilijker wordt, maar ik heb wel eene arts nodig waarbij ik terecht kan als dat nodig is en waarvan ik dan weet dat hij of zij zich tenminste inzet voor een juiste diagnosestelling en luistert naar mijn antwoord op vragen over de aard van de klachten.