I will see you on the dark side of the moon

Eigenlijk begon het op 10 februari 2002, de dag dat mijn moeder overleed. Zevenenveertig en toch al bijna dertig jaar getrouwd, overleed ze in onze armen aan kanker. De specialisten hadden nog nooit eerder iemand meegemaakt die het ondanks enorm veel complicaties nog zo lang volgehouden had en ik weet het zeker, dat was voor mijn vader die ze niet wilde achterlaten. Maar ze had geen keus, we moesten haar laten gaan. Daar aan het ziekenhuis bed zag ik mijn vader gewoon kapot gaan, totaal kapot.

Hij had mee willen gaan. Hij had er met haar zelf uit willen stappen, samen. Maar ze wilde het niet, hij had mij nog. Dus bleef hij achter, kapot en eenzaam. Hij probeerde ‘onopzettelijk’ dood te gaan door niet meer te eten en zich waanzinnig te zuipen en bijna lukte het hem. Maar ik vond hem, verwaarloosd, verzwakt en uitgedroogd en kwaad. Kwaad dat ik er was en dat hij niet kon gaan. Maar ik was er al en dus kón ik hem niet laten gaan. Het enige wat hij mij niet kon vragen.

Hij krabbelde wel op, na maanden en maanden. En uiteindelijk besloot hij, hij zou doorgaan en proberen er wat van te maken. Een bewust en doordacht besluit waar hij ook voor gegaan is.

Toch is dat nooit meer gelukt. Het begon met een simpele kijkoperatie, wegnemen van de galblaas. Maar hij had al maar een derde maag , dumping en vele verklevingen in de buikwand dus ging het fout, volgde er een verschikkelijke nabloeding, overleefde hij het ternauwernood. Er volgde nog een operatie, er kwam exocriene pancreas insufficientie bij, de problemen met eten, drinken en ontlasting stapelden zich op. Hij kon geen leven opbouwen, er was teveel mis. Halverwege 2008 viel hij zo zwaar af dat hij aan de sondevoeding moest. Dat is de laatste echte opleving geweest die hij gehad heeft. Even niet denken aan eten, bijkomen, gek genoeg sociale contacten in het ziekenhuis, hij was supervrolijk en maakte plannen. Er kwam meer hoop bij, wellicht zaten zijn aderen die de darmen van zuurstof voorzien, dicht, foto´s gaven daar aanwijzingen voor. Hij kreeg onderzoeken maar die mislukten, de darmzonde die metingen moest doen werd telkens door zijn lichaam terug geworpen naar zijn maag.

Uiteindelijk zou het ziekenhuis toch de aderen willen behandelen om het maar te proberen, in de hoop dat hij misschien weer een beetje warm kon eten. Maar de arts ging op vakantie, de afspraak om het te bespreken zou dertien januari zijn. Het duurde te lang allemaal en zijn hoop vervloog langzaam. En er kwam nog meer bij. Een fistel die telkens open ging, een breukje onderin de buikwand, steeds meer moeite met eten. En tinnitus, een verschrikkelijk oorverdovend oorsuizen. Het enige wat hij nog over had, zijn hoge IQ en vele denken, ging er daardoor aan en dat vond hij afschuwelijk.

De laatste anderhalve week heeft hij helemaal niet meer kunnen eten. De sondevoeding werd teruggeplaatst maar ook dat verwierp zijn lichaam. Maandag 5 januari zou hij een darmsonde krijgen maar we wisten al dat dat zou mislukken, omdat bij eerdere onderzoeken dat ook was mislukt. En dan? Een infuus? Vaste darmsonde in afwachting van de dotterprocedure met de kleine hoop op een beetje verbetering en de wetenschap dat bijkomende operaties weer zoveel risico’s op meer ellende geven?

Hij trok het niet meer, het was geen leven meer. En hij was er niet de man naar te moeten vragen om toestemming het leven te verlaten. Het was zijn leven, zijn beslissing. Dus deed hij het zelf, met een poging die niet kon mislukken.

Maar eigenlijk begon het op 10 februari 2002, de dag dat mijn moeder overleed. Al die jaren heeft hij haar zo verschrikkelijk gemist.

Voor haar draaiden we Brain Damage van Pink Floyd. Vanwege die ene zin, hun zin:

 I’ll see you on the dark side of the moon.

Voor jou heb ik het ook gedraaid. En we zagen hem, op weg naar jouw afscheid. Een prachtige, intens grote lichtende maan aan de horizon boven je huis. We geloofden niet maar toch hoop ik dat je haar daar hebt gevonden …