Iedereen en zijn moeder raadde het af, een getraumatiseerde hond uit het buitenland in huis nemen. Van zorgverleners tot vrienden en bekenden wisten het zeker. Ik moest wachten tot na revalidatie. Zou in deze toestand geen hond kunnen verzorgen, laat staan opvoeden. En dan ook nog weer een buitenland hondje met problemen. Ik moest het mezelf niet zo moeilijk maken en gaan voor een klein hondje uit een Nederlands asiel. Wat ouder ook want reeds opgevoed en zindelijk. Lekker hanteerbaar en toch ook leuk? Tuurlijk kon ik wel alvast gaan rondkijken, als ik maar een jaartje wachtte met adopteren.
Op het eerste oog zal dit heel volwassen, zinnig en verstandig hebben geklonken. Vond ook het stemmetje in mijn hoofd trouwens. Want inderdaad ik was al gehandicapt. Kon na de breuken in mijn voet nog steeds amper lopen. Het was strijden om zorg en hulp die telkens weer niet kwam. En levend op een hoog-laag bed op de benedenverdieping was mijn wereldje piepklein geworden. Ik kon niet eens even douchen, niet even een blokje om en kreeg steeds meer moeite met een beetje huishouden. Terwijl het leven meer dan ooit langs me heen gleed, vlamde de complexe post traumatische stress stoornis (C-PTSS) steeds meer op en sloegen wanhoop en depressie genadeloos toe
Deze argumenten werden gebruikt opdat ik zou wachten met een hond in huis halen. Maar feitelijk waren het stuk voor stuk argumenten om het wél te doen. Mijn leven stond al anderhalf jaar op halt en daardoor het leven van mijn man ook. We misten intens een hond in huis. En zeg nu eerlijk, wie wil nu op een krakend hoog-laag bed gaan zitten wachten tot misschien ooit het leven weer kan starten of er iets leuks uit de lucht komt vallen? En was er niet iets met eigen regie nemen of zelf de slingers ophangen ofzo?
Dus mieterde ik iedereens bezwaren en adviezen in de vuilnisbak en legde het stemmetje in mijn hoofd het zwijgen op. Vonden we na wat zoeken Fire en alle zielen wat is hem in huis halen een goede beslissing geweest. Natuurlijk zijn geen van mijn problemen instant opgelost. En uiteraard zit ik soms eens met mijn handen in het haar. Maar ik voel me mentaal zó veel beter. Het geeft me iets leuks te doen, levert zingeving, maakt dat ik een toekomst zie, heeft de depressie verdreven en hoe makkelijk of moeilijk het ook gaat, loop ik nu elke dag met de rollator en de hond een blokje om (wees gerust, mijn man wandelt meerdere keren per dag uitgebreid met Fire). En het is toch hartstikke mooi een hond een fijner leven te kunnen geven?
Overigens is dit geen advies aan mensen met een depressie om een getraumatiseerde hond in huis te nemen. Wij vinden het heel leuk om te doen maar het vergt veel werk en veel geduld zonder de garantie dat alles altijd goed komt. Fire is ook niet onze hulphond, wij zijn de hulpmensen van Fire. Het was voor ons persoonlijk een goede beslissing.
Nu lekker het afgelopen snertjaar achter ons laten en met hoop het nieuwe jaar in. Dat iedereens plannen, wensen en dromen mogen uitkomen!
