Month: September 2024

7 September, 2024

Wel of niet testen?

Was ik 4 september nog best positief over herstellen van de breuken in mijn voet, werd ik 5 september in sneltreinvaart ziek. Keelpijn, oorpijn, hoofdpijn, hoesten, snotteren, misselijk, spier en – gewrichtspijn, klamme huid en flink koorts. Lopen kon ik wel weer even vergeten, in de rolstoel naar het toilet komen was al een flinke opgave.

Op X vertelde ik dat ik geen Covid test ging doen omdat ik het nut er niet meer van in zie. Het interesseert hier in de omgeving tenslotte niemand wat. Mensen worden met klachten en positieve Covid test gewoon op hun werk verwacht, of dat nu op kantoor of in de zorg is. En als je zo naar je werk kan, ach dan gaan mensen ook ziek en al naar de supermarkt, de kroeg, het OV in, de bioscoop en nou ja, u begrijpt wat ik bedoel. Het is de reden dat we sinds 2020 minstens een keer per jaar flink ziek zijn. Of beter gezegd gemaakt worden. Melden bij de huisarts voor de betere dossiervorming bleek eerder ook geen zin te hebben. Zoals ik al zei, men vindt het – hier althans – niet interessant.

Er kwam meer boosheid op terug dan ik had verwacht. Met mijn inziens ook een wat bijzondere reactie. Want dat het de rest niet interesseert, zou niet interessant zijn. “Ook domme mensen hoeven niet dood”. Ik moest iedereen beschermen en vooral geen anderen infecteren.

Nu kom ik al vier jaar vrijwel nergens en sinds 1 juni kan ik niet eens met de hond naar buiten, dus zo’n vaart zal het niet lopen. Maar ik vind het vooral bijzonder om te zien dat ik mensen zou moeten willen beschermen die het geen zak interesseert of ze zelf ziek worden en of ze mij infecteren. In een omgeving waar ik als N=1 sowieso niemand kan beschermen, ze steken elkaar immers ook aan de lopende band aan. Het is voor het eerst dat ziekte niet via het werk van mijn man binnen is gekomen maar hij het elders cadeau heeft gekregen.

Nee, ik gun natuurlijk niemand ziekte, mogelijk schade, mogelijk lange termijn gevolgen of LongCovid en beslist geen vroegtijdig overlijden. Ik heb het echter gewoon opgegeven. Me aangepast aan de samenleving waarin wij leven. Het is een accepteren dat we in een vrij krankzinnige wereld leven waar allerlei weinig serieus genomen wordt. De meerderheid van de bevolking ‘heus niet thuisblijft voor een snotneus’. Of het net als ik ook opgegeven heeft.

En zeg nu eerlijk. Leeft u in een omgeving waar mensen testen, thuis blijven bij klachten en wanneer ze toch naar buiten moeten een ffp2 masker op zetten?

Comments (0)

Posted in: Lijflog, Zorg

Tags: #LongCovid, Besmetten, Covid, FFP2, Infectie, Testen, Veilig houden, Ziek

4 September, 2024

Breuken update

Op 1 juli maakte ik een ongelukkige smak op de tegelvloer, liep vier breuken in mijn linkervoet op en werd tot mijn knie in het gips gezet. Daarnaast heb ik de ziekte van Charcot marie-Tooth, een progressieve neuromusculaire ziekte waarbij o.a. de lange zenuwbanen langzaam steeds verder kapot gaan en afsterven en de spieren eromheen ook.

Vijftien juli was het zo ver, het gips mocht er af! Een röntgenfoto liet zien dat de breuken goed geheeld waren, bij het proberen kon ik er op staan en met werkelijk ontroerend enthousiasme kreeg ik een airwalker aangemeten waarop ik het lopen zou kunnen gaan opbouwen. De informatie die ik kreeg was erg summier. Zo luidde het antwoord op de vraag wanneer de orthopeed dacht dat ik een trap op zou kunnen jolig: “Dat kan nu al maar dat ga je niet fijn vinden”. Hilariteit alom en ook ik lachte hartelijk mee. Om eenmaal thuis pas te bedenken dat ik zo nog niets wist.

Nu was de gipsmeester al geschrokken hoe verschrikkelijk onstabiel ik op de walker stond of beter gezegd, zestien kanten tegelijk op draaide en was hij het grondig eens met mijn uitroep dat ik voorlopig maar de rollator thuis moest gebruiken maar goed, daar bleef het bij. Ook hier geen instructies, prognoses of informatie behalve dat ik nu lekker kon gaan lopen. Dat hoor ik graag dus ging ik onnoemelijk optimistisch en blij naar huis.

De eerste week was ik sowieso al trots dat ik het ding in mijn eentje vrij behoorlijk aan kreeg en ik kon er inderdaad mee lopen. Dat wil zeggen, ik merkte niets van de vier recente breuken in mijn voet en mijn enkel zat ook mooi verankerd. Wel ondervond ik dat mijn knie erg verzwakt was en de neiging had de verkeerde kant op te buigen, het staan belachelijk onstabiel bleef en ik na korte tijd enorm veel pijn in mijn rug kreeg. Pas de tweede keer, toen ik mezelf en de airwalker eens goed inspecteerde, zag ik dat de zool van een airwalker niet plat is maar enigszins rond loopt. Dat zal zijn omdat je dan een soort afwikkeling van de voet verkrijgt en voor gezonde mensen zal het verder geen probleem zijn. Alleen ik heb vanwege de ziekte van Charcot Marie-Tooth (CMT) vrijwel geen gevoel in mijn voeten. En dan is op een afgeronde zool staan zonder evenwicht en coördinatie te verliezen bepaald een uitdaging. Nog meer wanneer het ene been met de airwalker een stuk hoger staat dan het andere been op een normale schoen met rechte zool. Tegelijkertijd leren hoe lopen met een rollator het beste gaat, was het allemaal wel wat veel van het goede.

Kwestie van wennen dacht ik, terwijl ik door de rugpijn heen probeerde te bijten. Toch ging het bepaald niet vooruit. Er kwam zelfs een complicatie bij. Op een goede dag deed ik wat te veel en raakte overbelast, waardoor ik flink terugviel. En ik kreeg overmatig last van zwelling. Zonder walker zwol mijn voet en enkel nogal, met walker zwol mijn gehele been boven de walker tot aan de heup. Een rondje informeren leerde dat ik mogelijk de binnenkant van de walker te veel op blies waardoor deze te strak kwam te zitten. Zou kunnen maar goed, ook dat voel ik dus niet. Al met al leek ik met walker eerder achteruit dan vooruit te gaan. Dus hoe leuk het ook oogde, heb ik het ding toch maar opgeborgen.

Vervelend, want door de zwelling kon ik nog steeds geen enkele schoen aan en op sokkenvoeten lopen werd me voor de breuken in mijn voet al flink afgeraden. Ik ging maar over op zoveel mogelijk onbelast oefeningen doen om de gewrichten losser te krijgen en wat kracht op te bouwen maar werd bang dat ik misschien zo achteruit gegaan was dat ik helemaal nooit meer echt zou kunnen lopen.

Dat lijkt mee te vallen. De zwelling nam vijf weken na het gips net genoeg af om met een hoop gevloek en gezweet een schoen aan te kunnen worstelen. Met behulp van de rollator kon ik wel wat pasjes doen maar de pijn in mijn rug bleef, de spierzwakte ook. En ik merkte nu pas goed dat het gips de stand van mijn voet veranderd heeft. Ook dat bleek na een rondje informeren normaal te zijn. Net als de terugkerende bloeduitstortingen. Het was wel leuk geweest als ik daar eerder over geïnformeerd was geweest.

Anyhoe, na uren en dagen afwisselend vrolijk en hoopvol met buien van somberheid, het niet zien gebeuren en wat huilbuien gaat het nu gelukkig toch vooruit. De zwelling is flink afgenomen en ik kan gewoon normaal mijn schoen weer aantrekken. Onlangs zijn we voor de hond naar de trimmer geweest en ben ik los naar de auto, van de auto naar de trimmer gelopen, bij de hond gestaan om te overladen met knuffels gedurende het nagels knippen, los teruggelopen en thuis loslopend de dieren eten gegeven. Ik begrijp dat dit heel lullig klinkt maar voor mij was het een feestelijke mijlpaal en goed teken voor de toekomst.

Tot nog toe blijft het beperkt tot kleine stukjes in huis en ik kan nog niet naar boven om te gaan douchen. De kaakchirurg om zes kiezen en twee verstandskiezen te laten verwijderen, heb ik toch ook maar verzet want op de eerste verdieping en geen lift. Maar ik probeer steeds meer zonde rolstoel te doen en al gaat het tergend traag, het gaat vooruit.