Even waarschuwen: de nu volgende tekst kent een redelijk ‘en toen’ gehalte…
Voor ons trouwen (10 december 2009) kregen we van vrienden een weekend Winter Efteling met overnachting in de Bruidsuite. Dat was waanzinnig lief en heel erg leuk, ik wilde al jaren naar de Winter Efteling. Alleen wilde toeval dat ik net een week van de hartbewaking af was en rustiger dan rustig aan moest doen. Ook was de gevoelstemperatuur dat weekend min twintig, waaide de jachtsneeuw om de oren en was slechts een deel van het sprookjesbos open, waar vrijwel alles vast gevroren zat. Er was heerlijk bijna geen bezoeker te bekennen en het leverde werkelijk prachtige plaatjes op van besneeuwde kastelen en met ijskristallen overgoten sprookjes. Maar ondanks zes lagen kleding, mutsen en handschoenen was het niet langer dan drie uurtjes uit te houden. De Bruidsuite bleek verder romantischer te klinken dan het was. Het ‘geruisloos ronddraaiende bed’ maakte lawaai als stond er een grasmaaier in de slaapkamer, de whirlpool wilde wel aan, maar niet uit, de kamer had nogal wat achterstallig onderhoud en nou ja .. Iets minder romantisch dan gedacht, wel heel erg veel hilariteit en erm, we hebben zeer goed gebruik gemaakt van de kamer.
Toch kriebelde het nog dus hebben we afgelopen weekend een tweede poging gewaagd, deze keer in de (W)Onder Water Suite. Koud maar dik ingepakt prima vol te houden, gebrek aan sneeuw en ijs werd gecompenseerd door het feit dat vrijwel alles geopend was, we bij de attracties redelijk snel door konden lopen en we nu na zonsondergang konden genieten van lampjes, lichtjes en vuurtjes. Enthousiast ende overmoedig hebben we dan ook zaterdag zo’n beetje het gehele park belopen(!) Wel frappant, de kamer was prima in orde maar nu viel het achterstallig onderhoud in het park zelf nogal in de gaten. Net teveel dingen een beetje kapot, ijzeren onderdelen zichtbaar, poppen die wel eens in bad mogen en karretjes die hortend, stotend en krakend aan een drupje olie toe zijn. Misschien omdat er op het moment aan drie omvangrijke en veelbelovende projecten wordt gewerkt maar toch, het haalt een klein beetje charme van sommige sprookjes af.
Maar goed, dat was even geneuzel van het is niet goed of het deugd niet. We hebben het vooral heel erg naar ons zin gehad! Ik heb bovendien bewondering van menigeen opgeroepen door op de kantelen van de Vliegende Hollander de chocolademelk met slagroom door mijn neus naar buiten te laten komen (ik weet het, het is een gave!). In het spookslot was het zo donker dat ik zocht naar een muur maar per ongeluk een wildvreemde mijnheer heb staan te betasten. En zo waren er nog wel wat dingetjes waar sommige Nederlanders zich ongetwijfeld plaatsvervangend voor hebben geschaamd. We zijn verder totaal verliefd geworden op de verhalen vertellende Sprookjesboom en Villa Volta (mijn man dan, ik moet het wegens evenwichtsproblemen van de filmpjes hebben ) en we kunnen niet wachten tot we Raveleijn van binnen kunnen bezichtigen.
En natuurlijk hebben we de foto’s nog …
