Sinds twee maanden woont Fire bij ons. Een lieve, zachtaardige, nieuwsgierige, leergierige, vrolijke, brutale pup uit Curacao van alweer tien maanden. Intens getroebleerd door diep trauma en daardoor extreme angst.
Nu wilde ik alleen maar schrijven over alle mooie stappen vooruit die hij al heeft gemaakt en hoe blij we met hem zijn. Maar omdat ik al uit verschillende hoeken kritiek heb gehad hoe wij met Fire zouden omgaan en ongevraagde adviezen heb gekregen die niet helpend zijn, heb ik besloten te vertellen hoe anders een getraumatiseerde hond uit het buitenland is.
Fire heeft de eerste drie maanden van zijn leven met broertjes en zusje in de hoek van een wijkje in Curacao rondgezworven tot er plaats was in de opvang. Waarschijnlijk is hem toen heel jong al iets aangedaan waardoor hij getraumatiseerd is geraakt. Op de eerste filmpjes waar ze als kleine pupjes buiten gevoerd worden, zie je al dat Fire als enige uit het nest heel alert, voorzichtig en bang voor mensen is. Dat was ook merkbaar in de opvang. Ik heb begrepen dat ze er twee dagen over gedaan hebben om hem te vangen. De eerste uren/dagen heeft hij doodsbang tegen de achterkant van de reisbench geplakt gezeten. Daarna deed hij angstplasjes als hij werd aangeraakt of ging als compleet dood gewicht zitten om nergens meer op te reageren. Toen hij eenmaal een tuigje om kon en mee mocht wandelen buiten de kennel, moest hij de eerste tijd opgetild en naar buiten gedragen worden waar hij op dezelfde plek bleef tot hij weer naar binnen gedragen werd. Hij heeft vijf maanden in de kennel geleefd en pas de laatste weken kon hij door bekenden geaaid en gekriebeld worden, durfde hij eten uit handen te pakken en ging hij mee echt wandelen. Allemaal alert en voorzichtig.
Toen mochten wij hem adopteren. En hoewel het fijn is voor een hond om uit de opvang te kunnen en naar een forever home te gaan, is het beslist geen makkelijke stap voor een hond. Zeker niet zo’n angstige hond als Fire. Sowieso is het nogal een reis van Curacao naar Nederland. Maar vooral is álles hier nieuw en onbekend. Het weer, de geuren, de omgeving, de geluiden. En met alles bedoel ik echt alles. Fire was nog nooit in een huis geweest. Kende voorwerpen als een tv, een radio, een computer of een wasmachine niet. Had nog nooit een fiets of een brommer gezien. Hoe eng moet dat zijn om weggehaald te worden bij je lieve mensen- en hondenvriendjes, een vliegtuig in geduwd te worden, aan te komen op het chaotische, drukke Schiphol waar een wildvreemde mijnheer – mijn man – je in een auto zet en half Nederland door rijdt. Om daar door die doodenge mijnheer en een doodenge mevrouw – ondergetekende – een huis in gebracht te worden waar ze je neerzetten, het deurtje open doen en daar zit je dan. Liep er ook nog een heel raar, eng rood beest – onze je-weet-wel-kater Dirk – rond die soms even zijn kop in de bench kwam steken. Je zal het maar meemaken.
Nu deed Fire het meteen al boven verwachting goed. Waar de Stichting en wij dachten dat hij dagen tot misschien wel een week in de bench of ergens onder een kast zou gaan wonen, kwam hij in korte tijd met zijn voorpoten eruit om wat te eten. Nog wat uren later kwam hij helemaal de bench uit, stootte per ongeluk het deurtje dicht en heeft nooit meer naar de bench omgekeken. Aanvankelijk installeerde hij zich op de mat bij de achterdeur, ver weg van ons. Enige uren later (toen we even uit de kamer waren) besloot dat hij dat hij vast wel op de banken mocht liggen. Toen hij merkte dat dit inderdaad mocht en wij er zelfs superblij om waren, werden de banken en een hondenbak met dik kussen zijn veilige plek. Hij deed alles op of vlak voor de banken (ja ook poepen en plassen voor de bank) en durfde er met gerust hart in slaap te vallen,. Wat ook best bijzonder is zo vlug, blijkbaar voelde hij zich toch al snel veilig.
Klinkt als een prachtige start en dat was het ook. Maar alles is erg relatief. Fire was en is doodsbang voor mensen en was dus de eerste tijd doodsbang voor ons.. Zaten we eenmaal rustig, kon mijn man hem al na een dag voorzichtig aaien en knuffelen. Stonden we op of liepen we door de kamer, vluchtte hij paniekerig over de banken naar de hoek zo ver mogelijk van ons af. We gaven eten vlak bij de bank en moesten dan zes stappen weg doen voor hij met een oog op ons durfde te eten. De rode je-weet-wel-kater vond hij doodeng en gromde en snauwde hij tegen. Verder konden we nog helemaal niets met hem. Met zoveel angst en voorzichtigheid jegens ons, viel er niets te spelen of aan te leren. Zelfs grenzen stellen zodat hij de meubels niet opat (honden ontdekken door overal in te happen) moest met een zachtjes ‘nee’ om hem niet in complete paniek de gordijnen in te jagen.
Moet bekennen dat hoewel we voorbereid waren dat Fire zeer angstig zou zijn, het de eerste tijd toch wel moeilijker voor me was dan gedacht. We hebben eerder extreem getraumatiseerde honden gehad en Spot – onze vorige lieverd – maakte me het eerste jaar regelmatig wanhopig omdat hij voortdurend dacht dat hij niet mocht eten (extreem kennelsyndroom). Maar deze honden waren wel benaderbaar, hadden al snel vertrouwen in ons en konden we afleiden, aanmoedigen, knuffelen, mee spelen, een veilig gevoel geven en zo samen ontdekken dat de wereld zo eng niet was. Fire is andere koek. Hij wende/went eigenlijk heel snel aan nieuwe dingen maar heeft extreem trauma specifieke angsten. Bang voor mensen, lichtschijnsel (dat is zaklampen, flits van de telefooncamera en inmiddels het openen van de telefooncamera, lichtreflectie in het raam en weerkaatsing tegen het plafond, lichtflitsen van de tv en wanneer de zon fel naar binnen schijnt), te kort vast zitten aan de lijn/niet weg kunnen en kleine, afgesloten ruimten. Ik kon de eerste weken dus geen band met hem opbouwen en regelmatig alleen met pijn in mijn hart toekijken hoe moeilijk hij het had.
Alles moest ook met truukjes aangepakt worden. Bijvoorbeeld hij plaste en poepte binnen maar een puber van acht maanden doet beslist geen kleine puppy plasjes en poepjes. Dus besloten we dat hij overal de tijd en ruimte voor zou krijgen behalve uitlaten. Om een tuigje om te kunnen doen zijn mijn man en ik elk aan een kant van de banken gaan staan en hebben gewacht tot Fire het heen en weer vluchten moe was en als dood gewicht op een bank ging zitten. Toen kon ik naast hem gaan zitten en terwijl Fire steeds meer ging beven en hijgen, heb ik het tuigje om gewurgd. Daarna hebben we hem met rust gelaten tot hij weer op verhaal was gekomen. Toen hebben we het ritueel herhaald om hem aan te kunnen lijnen. De eerste keer heeft mijn man hem vervolgens naar buiten de tuin in getild waar hij wel wat durfde te snuffelen maar geen behoefte deed. Nu kan ik amper lopen, laat staan een hond over de drempel dragen. Dus ik heb hem de keer erna voorzichtig doch dwingend van de bank afgesleurd, door de kamer gesleept, daar aan zijn tuigje recht op gezet en toen liep hij gelukkig moeizaam doch vrijwillig mee naar buiten. Hij deed zowaar een plas en we waren als kinderen zo blij. Om hem niet steeds opnieuw stress te bezorgen, hebben we de eerste tijd het tuigje 24/7 om gelaten.
Goed gelukt zou je denken maar dan loopt het nog niet in een rechte lijn vooruit. Ondanks dat hij eigenlijk al zindelijk was, deed hij aanvankelijk de meeste plassen buiten maar soms ook binnen en poepen deed hij ook liever binnen. Of beter gezegd, wilde hij dat niet buiten in de enge tuin doen waar hij enge geluiden en vooral stemmen van vreemde mensen hoorde. Soms stond ik anderhalf uur met hem in de tuin en deed hij niets, terug binnen deed hij minuten later zijn behoefte. Het ging wel steeds beter. Tot het finaal mis ging.
De dag zelf had hij een afschuwelijke nachtmerrie gehad. Om hem wat af te leiden nam ik hem mee de tuin in en dat leek hem op te vrolijken. De dag er voor had hij in de tuin voor de eerste keer een snoepje uit mijn hand gepakt. Dus toen hij heel dicht naast me kwam staan en liefdevol naar me op keek, dacht ik (stom) dat ik wel langzaam mijn hand uit kon steken om hem achter zijn oren te kriebelen. Bij de eerste beweging raakte Fire echter in hysterische paniek, rukte me gillend, huilend en krijsend met rollator en al bijna omver om van mij weg en uit zijn tuigje te komen. Het enige dat ik kon doen was de riem stevig vast houden, met mijn armen langszij stil staan en zachtjes naar hem praten terwijl mijn hart in duizend stukjes brak voor hem. Het duurde enkele minuten voor de paniek was gezakt, nog meer minuten voor ik hem mee naar binnen kon krijgen. En hoewel hij nadien gelukkig nog wel mee naar buiten durfde, durfde hij niet meer in de tuin te plassen of te poepen. Of ik nu vijf minuten of twee uur buiten stond, deed hij al zijn behoeften binnen. We hebben er pakken vol puppypads doorheen gedraaid maar ja. Die pads zijn niet bedoeld voor grote puberplassen, grote hoeveelheden vocht komen er gewoon doorheen, ook door twee pads. En hoewel Fire het netjes op de pads wilde doen, ging het er regelmatig deels naast. Tot overmaat van ramp ging ons rode monster er voortdurend spelend met de pads vandoor. Enige weken leek ik alleen nog bezig te zijn met pads terug leggen, voor Jan Doedel buiten staan en poep en plas opruimen.
We hebben geluk hoor. Fire is een vrolijke, brutale en leergierige pup die het graag heel goed wil doen. Alleen zit er intens trauma in de weg. En zo is alles nog erg gemixt. Inmiddels gaat hij normaal uit in de wijk en naar het park, is volledig zindelijk (yay!) en heeft geleerd hoe hij aan kan geven dat hij een keer extra naar buiten moet en wel meteen. Tegelijkertijd is elk mens nog eng, veel honden ook en hoewel hij steeds wat meer durft, zit hij net zo vaak weggedoken te trillen van angst. Zit ik op de bank of sta ik dichtbij, mag ik alles met hem doen van (het liefst uren en uren lang) knuffelen tot voetjes afvegen tot iets uit zijn bek van zijn tanden af pulken. Hij komt lekkers uit mijn handen halen en gaat het goed, luistert hij al aardig naar commando’s die hij opgepikt heeft. Echter kan het zomaar mis gaan. Zoals gisteren toen ik vanwege de kou een dikke winterjas aantrok en Fire daar doodsbang voor bleek te zijn dus doodsbang voor mij was. Of zo is hij druk kwispelend aan het spelen met Dirk of enthousiast zijn speeltjes aan het slopen, zo zit hij bibberend in de gang omdat de zon fel de woonkamer in schijnt.
Dus ja lieve mensen, het gaat heel erg goed met Fire. Voor zo’n intens getraumatiseerde hond heeft hij geweldige stappen vooruit gedaan. Dat wil echter niet zeggen dat hij al alles aan kan. Hij is tenslotte pas een ruime twee maanden hier. En nee, we sluiten hem niet op, je bent ons gewoon toevallig nog niet tegen gekomen. Welnee, we schermen hem niet van alles af maar weten goed hoe ver we kunnen aandringen of wat we nog met rust moeten laten en dan gaat het toch nog wel eens mis. En hoewel ik begrijp dat je op visite wil komen en ik dat ook heel leuk zou vinden, gaat dat voorlopig nog niet gebeuren. Want ja, hij zal er “ooit aan moeten wennen”. Maar niet nu al.
Met dank aan Rescue Paws Curaçao en vrijwilligers voor hun goede voorbereiding, begeleiding en nazorg. Na ervaringen met een slechte stichting, was en is deze stichting een liefdevol, warm bad. In het bijzonder dank aan M en L die mijn oeverloze verhalen nog steeds willen horen. L die een speciaal plekje in haar hart heeft voor Fire. En I die zo jong als ze is zich liefdevol inzet voor honden en veel geholpen heeft Fire zijn zelfvertrouwen op te bouwen.