Tag: Groen

Verhuist!

Zeker wonen we nu in een behoorlijk groene wijk. Maar had niet verwacht dat ik zomaar een jong hertje zou tegenkomen op het fietspad achter ons huis! De hond was diep onder de indruk, ik ook.

Mijn hemel, ik heb écht veel te veel rotzooi. Gelukkig hebben we een fijne, grote zolder. Hoewel mijn man niet echt blij was toen hij talloze dozen de vlizotrap op moest zien te krijgen. Wat natuurlijk wel gelukt is, sterke, lieve man.

Het bureau van mijn man – een voormalig eettafel – kon niet uit elkaar maar paste ook niet door het trappengat. We hebben dus alvast een mooie tuintafel. Gelukkig staat de kast die naar boven moest maar eveneens niet langs de trap kon, beneden ook erg leuk.

We hebben een heuse vrieskast!

Wie bedenkt nu ook dat de vorige bewoners de splitter uit de meterkast zouden meenemen? Dat dáárom de televisie aansluiting beneden het niet wilde doen? (Gelukkig kwamen we er achter één dag voor de monteur á vijfendertig euro langs zou komen)

Het is wat. Gas, water, licht, telefoon, internet én televisie zijn zonder problemen verhuist.

Okee, dat de knop van de verwarming in de berging meteen lek sprong was wel een tegenslag. Maar dat mijn schoonouders iemand kenden die dat binnen 24 uur én voor een zacht prijsje kon verhelpen was weer geluk hebben.

Zowel de kat als de hond waren ondanks de rotzooi binnen enkele uren al redelijk op hun gemak. De hond lijkt hier zelfs meer op zijn gemak dan in het vorige huis. Ze hangen beiden wel heel erg aan ons maar al met al, hebben ze het toch fantastisch gedaan!

Enfin, we zijn inmiddels verhuist dus. Het had wat voeten in de aarde en was van de week zo gesloopt dat ik mijn tandenborstel niet meer normaal vast kon houden, maar dat mag de pret niet drukken. We zijn zo blij dat we uit dat krakkemikkige appartement weg zijn en nog blijer dat we in dit huis wonen. Het is bijna griezelig hoe we vanaf dag een onze draai al gevonden lijken te hebben. En nee sorry, nog geen foto’s. Heb geen idee in welke doos ik de lader van mijn camera heb ingepakt ..

Wellicht heeft u gemerkt dat er regelmatig vreemde mededelingen op dit domein te lezen zijn. Mijn hosting provider heeft een beetje boel interne problemen waardoor er nogal wat mis gaat. Ik hoop dat het vanaf nu weer goed gaat maar ben er niet zo zeker van. Misschien dat er voor mijn site dus ook een verhuizing aan zit te komen.

 

Comments (7)



Hondenpoep en hoe het niet moet

Wij wonen in een overwegend groene wijk vol groenstroken, bermen en grasveldjes. Wij wonen ook in een wijk waar veel mensen denken dat al dat groen bedoeld is als afvalbak. Stukken lunch, hele avondmaaltijden (over het balkon), gebruikte koffiefilters, allerhande lege verpakkingen, gebroken glas, stukken metaal, versplinterd hout, stukken textiel en soms zelfs kapotte kerstballen, een verdwaalde stofzuiger of half gesloopte kast, het is allemaal vertegenwoordigd op ons groen. Samen met het feit dat we hondenbelasting betalen, is dat voor ons reden genoeg om geen hondenpoep van grasveldjes op te ruimen. Let wel, ‘we’ poepen niet op de stoep, in tuinen, op groenstroken die aan achterdeuren grenzen en ook speelweides en voetbalvelden worden met rust gelaten.

Soms wordt ik hier op aangesproken en/of wensen mensen met mij daar een discussie over aan te gaan. Dat mag natuurlijk, we denken niet allemaal hetzelfde. Frappant is alleen hoe mensen mij daar op aanspreken. Zo start men de conversatie graag luidruchtig, op onbeschofte toon en is de eerste zin negen van de tien keer doorspekt met scheldwoorden. Sommige mensen houden liever een veilige afstand en gillen dus hun verwensingen en bedreigingen drie deuren verderop vanaf het balkon mijn kant op. Is er dan ruimte voor hoor en wederhoor, wordt het nog mooier. Blijkbaar is het moeilijk om te zeggen dat men iets gewoon vervelend vindt, dus wordt er doorgaans gegrepen naar een flinke leugen. Meest gehoorde is die van mensen zonder thuiswonende kinderen, die krijsen dat hun kinderen dagelijks op betreffende veldje spelen en onder de hondenpoep thuis komen. Meest absurde is de evenzo veel voorkomende ‘als de gemeente het gras maait, spat bij mij de hondenpoep tegen de ramen’. Merken mensen vervolgens dat al dat loze geschreeuw en gekrijs niets gaat uithalen, is het einde van het ‘gesprek’ doorgaans net zo onbeschoft als de start. Terwijl ik nog aan het praten ben, gooien mensen al dan niet scheldend de deur dicht.  Blijkbaar schenkt dat nog in enige mate een gevoel van overwinning na deze hopeloze missie.

Zult u denken dat de schreeuwlelijkerd dezelfde is als de toch al asociale, vervuilende buurtbewoner. Maar niets is minder waar. Doorgaans gaat het om de net geklede, middelbare vrouw die oogt alsof ze weet hoe het hoort.

Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, misschien ben ik gewoon wat ouderwets ende achterhaald. Maar wat is het toch dat mensen denken dat zij gewenst gedrag kunnen afdwingen door totaal asociaal door het lint te gaan?

Comments (4)



Powered by WordPress & theme based on Lovecraft