Ben ik al behept met de ziekte van Charcot Marie-Tooth, een progressieve spierziekte die geen behandeling kent, brak ik 1 juli vorig jaar mijn voet op vier plekken. Sindsdien kan ik niet meer lopen en blijft hulp krijgen problematisch (update 1, update 2, en update 3)
Aanvragen van ziekenvervoer bij de zorgverzekeraar dus. Het formulier werd eerst verkeerd ingevuld en kon ik niet insturen. Het tweede ingevulde formulier was plots niet voldoende, er moest een aanvullende medische verklaring komen met antwoorden op vragen die met revalidatie niets te maken hadden. Volgens de poli was ik echt, heus wat vreemd en idioot de eerste die een aanvullende medische verklaring nodig had. Volgens de verzekeraar erm … kwam het er op neer dat ik niet moest zeuren.
De medische verklaring kwam en terwijl ik dagelijks in de beveiligde omgeving bleef kijken of er een reactie was, kwam de reactie van de verzekeraar die alles in de veilige omgeving zou plaatsen ineens per brief. Een toekenning. Alleen dan een waar ik niets aan heb.
De machtiging die volgens de voorwaarden uitdrukkelijk van te voren aangevraagd dient te worden, is voor strikt drie maanden afgegeven vanaf 27 augustus tot en met 27 november. Buiten dat het toch echt al oktober is, is er een wachtlijst voor het revalidatie traject van gemiddeld drie maanden. Iets waar menig verzekeraar toch mee bekend zal zijn, het is een van de veel geziene problemen in de zorg.
Sowieso vind ik het nogal onbegrijpelijk dat een machtiging niet voor langere tijd wordt afgegeven. Immers is de zorgverlener tussendoor afwezig door ziekte of vakantie, is het traject bij elkaar nog steeds drie maanden maar de machtiging eerder verlopen.
En er is een tweede probleem. In plaats van personenvervoer is de machtiging toegekend voor gezamenlijk rolstoelvervoer. Dat is wel een dingetje, tenslotte past mijn rolstoel niet door de buitendeur. En kan er pas een verbreding van de deur worden aangevraagd wanneer ik aan het einde van het revalidatie traject ben. De reden dat we personenvervoer hadden aangevraagd en duidelijk hadden gemaakt dat ik met rollator minder dan 20 meter kan lopen.
Met de moed in de schoenen heb ik de verzekeraar deze keer maar niet gemaild maar gebeld. En weer opgehangen omdat ik naast mijn naam, geboortedatum, adres en postcode ook nog polisnummer en bankgegevens moest overleggen want hee, het is wantrouwen troef tegenwoordig. De tweede keer telefonisch contact verliep enigszins wonderlijk. De verzekeraar beschuldigde mij snauwerig dat ik de machtiging met terugwerkende kracht aangevraagd zou hebben en dat mag niet. Blijkbaar was toekennen met terugwerkende kracht zodat de helft van de machtiging verloren gaat prima? Na de uitleg dat de afspraken voor revalidatie nog gemaakt moeten worden, werd me gevraagd wanneer de eerste afspraak zou plaats vinden(?). Daar bovenop werd ik beschuldigd onterecht rolstoelvervoer aangevraagd te hebben, wat niet zo is. En tot slot volgde het advies om te wachten tot aan het eind van revalidatie op het moment dat de verbreding van de deur via de WMO is toegekend(?). Ik kreeg er een beetje hoofdpijn van. Enige positieve: de verzekeraar lijkt optimistisch dat ik de verbreding toegekend krijg. Zorgverleners hebben daar een hard hoofd in.
Enfin, vervolgens werd ik wegens overleg een kwartier in de wacht gezet. Om te vernemen dat ik mijn uitleg op de mail moet zetten, de verzekeraar er dan “hopelijk” naar gaat kijken en dat het dan “hopen” is dat het goed komt. Ik heb de mail met weinig hoop geschreven en verstuurd. In de gedachte dat ik misschien beter kan uitkijken naar volgend jaar bij een andere verzekeraar.
Het zou allemaal slapstick hilarisch zijn als ik hier niet zelf midden in zat. Waarom moet dit zo ontzettend moeilijk verlopen?
Is het dan allemaal kommer en kwel? Nee, nee. Deze keer zijn er wat lichtpuntjes. Hoewel het onnoemelijk traag gaat en vooralsnog alleen binnenshuis is, boek ik met oefeningen, blijven proberen en mezelf kwetsbaar maken voor val gevaar wel wat vooruitgang met lopen en staan. Er zijn dagen dat ik zonder rolstoel alles red en elke vooruitgang is positief. Het duurt verder nog even maar als het goed is komt er in november een nieuwe bank. Kan kan ik daar goed genoeg van opstaan (dat lukt me niet vanaf onze oude, kapotte, ingezakte exemplaar) dan ga ik op de bank slapen en kan dat hoog-laag bed weg. Mentaal weer een stap vooruit.
Het beste en vrolijkste nieuws is dat we besloten hebben wel lang genoeg in de pauze stand te staan en een hondje van acht maanden hebben geadopteerd! Een rescue van Curacao, over een ruime week mogen we hem op halen van Schiphol. Hij heeft een fiks verleden, is onnoemelijk lief maar ook erg voorzichtig en hier zal hij moeten wennen aan werkelijk alles. Hij zal dus veel liefde, geduld en begeleiding nodig hebben. Een veel betere reden om me spreekwoordelijk van de straat te houden dan depressief op een hoog-laag bed moeten zitten wachten terwijl het leven aan me voorbij gaat. Plus de beste extra motivator om te willen lopen.
Bovenal, eindelijk toch iets heel leuks te vertellen.
