Vier mei tegen een uur of een ‘s nachts betrapte ik mezelf er op. Stiekem had ik vanaf twaalf uur zitten wachten op het telefoontje van mijn vader om me zingend te feliciteren met mijn verjaardag. Zijn zelfmoord zo vers in mijn geheugen, verwachte ik het als bij een wonder toch. Al mijn plannen om te proberen er tegen alles in een leuke dag van te maken, verzopen in mijn tranen.
En ik weet het wel. Mijn leven eindigt niet omdat hij het zijne beëindigde. Hij zou ook willen dat ik gelukkig ben. Ik mag best genieten van leuke momenten. Uiteindelijk zal ik zelf weer wat van mijn leven moeten gaan maken. Maar gisteren was niet de dag waarop dat allemaal ging gebeuren.
Gelukkig is het vandaag ‘gewoon’ dinsdag. De gewone dagen zijn voorlopig wel moeilijk genoeg.
Ik schaam me bijna tegenover de tientallen mensen die hele leuke, vrolijke berichtjes hebben gestuurd om me een leuke dag te wensen. Een leuke dag was het niet, maar de lieve wensen vond ik erg fijn om te lezen.