Ergens in 2010 besloot ik dat ik maar eens gelukkig moest worden. Dat klinkt heel positief. Maar zo was het eigenlijk niet. Eigenlijk was ik zo ontzettend bang dat ik letterlijk dood zou gaan aan stress, angst en verdriet – ik had mijn tweede hartaanval immers al achter de kiezen – dat ik meende elke nare, moeilijke, angstige of afschuwelijke gebeurtenis zo ver en hard mogelijk van me af moest gooien. De dood van mijn moeder, de overlijdens van andere familieleden, het verlies van gezondheid, de wetenschap dat het verlies van gezondheid niet nodig was geweest maar simpel te voorkomen als artsen me het geringste beetje serieus hadden genomen, afgekeurd raken voor de WAO, verlies van vriendschappen, medische behandelingen, jaren van financieel verdrinken en vooral, vooral de zeven moeilijke jaren met en voor mijn vader, zijn zelfverkozen dood 4 januari 2009 en alle hufters in de wereld die deze afschuwelijke gebeurtenis vermenigvuldigden met 100 keer erger. Het moest weg. Weg uit mijn gedachtes. Er niet meer aan denken zou de weg naar emotionele genezing zijn.
Korte tijd heb ik werkelijk geloofd dat het werkte. Natuurlijk had ik het nog wel eens over gebeurtenissen maar dan ook alleen dat, de gebeurtenissen. Alsof het eigenlijk niet over mij ging, gezien in een film die alleen toevallig raakvlakken had met mijn eigen leven, ontdaan van alle gevoelens die ik wellicht had en zelf toch al niet meer kon vinden. Proberend de vertelsels te eindigen met een glas halfvol, ongeacht of ik alleen opgedroogde watervlekken en stof zag. Goed, ik had wel woedeaanvallen en huilbuien, periodes van allesoverheersende somberheid, dagen waarvan ik niet wist hoe ik die door moest komen en ik sloot me steeds meer af van de buitenwereld. Maar allee, dat zag vast niemand en als ik mezelf maar bleef vertellen dat het echt wel goed ging en dat ik toch maar lekker gelukkig zat te worden, dan zou ik het vast ooit wel worden. Wat zeg ik, ik was er al bijna!
Enfin. U wist het wellicht al. Ik weet het nu in elk geval. Zo werkt het niet. Alles wat wordt verstopt, wordt ook weer gevonden.Dus nu in 2011 besluit ik opnieuw dat ik maar eens gelukkig moet worden. Alleen dan op een gezondere manier dan voorheen. Met oog voor mijzelf en een beetje hulp.
Mocht het hier wat stilletjes zijn, weet u waar ik mee bezig ben. Met mij.
Rian
Goeie keuze om met jezelf aan de slag te gaan. Heb zelf ook ervaren dat wegstoppen niet werkt want het komt altijd drie keer zo hard weer terug. Veel sterkte en ik hoop op succes voor je. Mijn leven is er drastisch van opgeknapt.
Peet
Helaas, je kunt er niet omheen maar moet er dwars doorheen… ben ik ook achter gekomen. Het is minder eng dan je denkt. Ergens omheen lopen is enger, want dan kun je niet goed zien wat het is waar je omheen loopt – terwijl je, als je iets recht aankijkt, precies weet hoe het er uit ziet. Voel je vrij om het hier gewoon op te schrijven. Je bent niet de enige.
Sterkte!!!
ctje
ik hoop dat het allemaal gaat werken, sterkte en succes.
CiNNeR
@Rian: dankjewel, ik heb er wel vertrouwen in deze keer.
@Peet: Heb al ellenlange stukken geschreven maar of die dit log ooit gaan halen, dat denk ik toch niet. Dankjewel voor de goede wensen!
@ctje: Dankje!
HenK
Ik herhaal, wat ik al eens eerder aan je schreef: Gun jezelf tijd, Cindy!
Geef het geluk de tijd om jou te vinden.
Met vriendelijke groet,
HenK
CiNNeR
@HenK: Vanavond hoorde ik iemand zeggen dat tijd niet alle wonden heelt, maar dat wat je met de tijd doet kan bijdragen tot het helen. Daar zit zeker wat in denk ik. Mezelf de tijd gunnen is een onderdeel, maar ik ben er inmiddels achter dat ik ook iets met die tijd moet doen (anders dan negeren en wegkijken). Althans, nu iets met de tijd moet doen omdat ik er blijkbaar nu pas aan toe ben er iets mee te kunnen. Dankjewel voor het meedenken en de goede wensen.
Wenz
Ik sluit me helemaal aan bij Rian en Peet. Je voelt zelf wanneer je het gehad hebt, met hoe je het tot nu toe aanpakte, en dat is het ideale moment om inderdaad een andere weg in te slaan. Ga er maar dwars doorheen, en ondertussen lief zijn voor jezelf.
CiNNeR
@Wenz: ben gestart met traumaverwerking dus zal er werkelijk midden in en doorheen moeten. Met het advies af te wisselen met heel lief zijn voor mezelf, anders is het te intensief. Zie er als een berg tegenop maar kijk er tegelijkertijd erg naar uit om er begeleid doorheen te gaan, vind het erg griezelig en angstaanjagend om aan te beginnen maar het voelt toch ook weer erg fijn dat ik hulp krijg en dat ik vertrouwen er in durf te hebben.
Laurent
Het is me ook nogal wat, wat je meegemaakt hebt. Ik heb geen persoonlijk ervaring met dergelijk grote problemen, maar met de ervaring die ik heb met mindere problemen kan dit niet anders dan tijd kosten, en meestal moet je dat niet in je eentje proberen, inderdaad.
CiNNeR
@Laurent: de tijd doet niet zoveel meer voor me, zonder de hulp erbij idd.