Month: December 2007 Page 2 of 3

Niet dat ik zoveel met kerst heb maar allee, na enkele jaren terug een wedstrijdje wie de meest kitcherige, miselijkmakende kerstlay in elkaar kon flansen is het min of meer traditie geworden dat ik een poging doe u elk jaar te ‘plezieren’ met eh .. laten we zeggen de ultramoderne kerstgedachte.

En, raakt u al in de kerststemming?

Soms lijkt de kloof tussen de medische wereld en de patient onoverbrugbaar, al is het maar vanwege de meest vreemde miscommunicatie die kan plaatsvinden. Zo werd gisteren bekend dat in Almere een groep van 611 patienten besmet zou kunnen zijn met Hepatitus of HIV vanwege enorm geklungel met een prikpen. Alsof dat niet vervelend genoeg is wordt door artsen in de media en op de informatiebijeenkomst nogal vrolijk gesteld dat het om verwaarloosbare kansen gaat dat er daadwerkelijk iemand besmet is. Waarheid als dat mag zijn, kan je je als arts toch ook wel bedenken dat een patient die voor de zekerheid wel getest moet worden en een nerveuze Kerst en Oud & Nieuw tegemoet mag zien, dat geheel niet als geruststellend gaat ervaren verder?

Blijkbaar niet maar allee, het kan nóg knulliger. Verderop staat te lezen: ‘”Het is ons overkomen’, aldus B. Groot Roessink van de raad van bestuur. ‘Het leek zo’n handig ding’, verklaarde een van de aanwezige huisartsen”. Pardon?? Het gaat hier niet om een productiefout, er is niet geheel per ongeluk iets misgegaan en het kwam alzeker niet zomaar uit de lucht vallen. De diabetes verpleegkundigen hebben gewoon de bijsluiter niet gelezen of de instructies niet goed opgevolgd en de huisarts heeft geen overzicht gehouden. Dat is heel simpel subliem stompzinnig dus!! En als een of andere mongool stellen dat zulke fouten ‘je overkomen’ gaat de vertrouwensbreuk van deze patienten uiteraard niet herstellen

Dit soort voorvallen doet mij vaak denken dat zeker de helft van (huis)artsend Nederland zichzelf omhoog gevallen goden waant. Die maken geen fouten en zo toch, dan ook niet.

Naar aanleiding van Kritiekloos Geloven ontstond een kleine discussie over de omstredenheid van de ziekte ME. Nu is die discussie al zo vaak gevoerd dat ik – en u waarschijnlijk ook – de antwoorden wel kan dromen. Toch blijf ik me er nog steeds over verbazen.

Eigenlijk vooral omdat de aandoening zelf niet zozeer omstreden is, maar er in Nederland gewoonweg bakken vol artsen en aanverwanten rondlopen die menen te moeten beweren dat de aandoening niet bestaat om zodoende alles en iedereen af te doen als een stelletje imbecielen of zielepoten. Waarbij het met name eigenaardig is dat deze mensen enigzins tot klakkeloos geloofd worden. Zo kon een gynaecoloog in allerlei kranten en tv-programma’s roepen dat ME niet bestaat en mensen die ermee gediagnosticeerd zijn bestempelen als zoekenden naar aandacht en medelijden voor alledaagse kwaaltjes et voila, half Nederland denkt dat er minstens een kern van waarheid in moet zitten. Ook een hoogleraar sociale psychologie kreeg voet aan de grond met zo ongeveer hetzelfde gebral en eigenlijk zal iedereen automatisch geloofwaardigheid verkrijgen zolang je ME maar bestempeld als onozele visie met trieste motieven.

En waarom? Denkt men nu echt dat een slordige dertigduizend man in Nederland en enkele miljoenen wereldwijd stomtoevallig exact dezelfde symptomen faken en op exact dezelfde onderzoeksuitslagen aansturen voor een beetje aandacht en medelijden? Dat de vele wetenschappers en wetenschappelijke onderzoeksteams wereldwijd die onderzoek doen naar ME totaal geschift zijn en welk onderzoeksresultaat dan ook uit grote duimen zuigen? En vele generaties hiervoor, aangezien de eerste documentatie al stamt uit 1750. Of wordt verwacht dat alle hoog aangeschreven figuren binnen organisaties zoals de World Health Organisation bij behandeling van dit onderwerp spontaan met het achterhoofd van de trap af stuiterden? En waarom zo’n willekeur? Men zal toch hopelijk niet denken dat al die patienten gediagnosticeerd zijn door een en dezelfde mafketel die toevallig door een medische studie is gerold?

Misschien zit het in de Nederlandse aard. Hoewel dat wel een mismoedige gedachte is …

Toegegeven, doorgaans is de VVD niet bepaald mijn favoriete partij. Maar ik ben toch erg verheugd dat ook zij van mening zijn dat de SGP discrimineert en discriminerende partijen niet op overheidssteun zouden moeten kunnen rekenen. Hopelijk krijgt dit verhaal dus nog een staartje ..

Aan de privatisering van staatsbedrijven komt een eind. Minister Bos van Financiën wil zich bovendien als een activistische aandeelhouder gaan mengen in de strategie en het beloningsbeleid van bedrijven waarvan de staat mede-eigenaar is. (…) Verder ..

Mooie plannen waar ik me ansich geheel in kan vinden. Dit kabinet zou volgens het artikel voornemens zijn verdere privatisering van bedrijven te stoppen, in de reeds geprivatiseerde bedrijven een actieve aandeelhoudersrol te gaan spelen om zo toch invloed aan te wenden en bovendien de uitverkoop van het Nederlandse bedrijfsleven aan het buitenland een halt toe te roepen. Kort gezegd moet het publiek belang weer voor de centen gaan en dat kan ik alleen maar toejuichen.

Toch jammer dat de mooie woorden vooral gebakken lucht lijken te brengen vanwege vooral bakken mosterd na de maaltijd. Vrijwel elk staatsbedrijf is tenslotte reeds lang geprivatiseerd met alle misere vandien. Van energie tot de post, openbaar vervoer tot de zorg en noem nog maar een dwars straat, allemaal gecommercialiseerd en nog maar weinig publiek belang te bekennen. Ok, in sommige gevallen is de overheid nog groot aandeelhouder maar hoe verstrekkend zal die invloed zijn om daadwerkelijk publiek belang voorrang te verlenen boven de centen? Tot nog toe heeft de overheid daar al vaker over gebruld zonder dat er iets uit voortkwam. Goed, een halt toeroepen aan de massale bedrijfsuitverkoop is dan nog een mooi streven, want dat gaat hard de laatste tijd. Wat al wil zeggen dat ook daar al veel verloren is om niet meer terug te keren.

In dat licht gezien klinkt de zin “… de jaren negentig-sfeer van liberalisering, privatisering en marktwerking is omgeslagen.” toch een stuk lulliger dan we zouden wensen. Daar komt nog eens bij dat je kan afvragen in hoeverre dit kabinet het werkelijk méént. In tal van beleidsmaatregelen staat met name liberalisering en marktwerking immers nog voorop en is van publiek belang weinig te merken. Je hoeft alleen maar te denken aan de problemen in de thuizorg waarbij indicaties om  financiele redenen gehalveerd worden, medewerkers vanwege marktwerking hun baan verliezen om onder slechtere arbeidsomstandigheden terug in dienst te kunnen en burgers die maar moeten zien wat ze straks nog over de vloer krijgen om in te kunnen zien dat die prachtige zin niet alleen lullig klinkt maar zelfs kant nog wal raakt. En triest genoeg is dat slechts één voorbeeld van de vele van het moment.

Helaas, ik denk eigenlijk dat dit een voortzetting zal zijn van wat de PvdA verworden is: een hoop lege propaganda en loze beloftes. Waar vooral politiek belang voorrang zal blijken te hebben.

Vandaag besliste de Raad van State dat de SGP met terugwerkende kracht recht heeft op subsidie volgens de Wet subsidiëring politieke partijen, ondanks het feit dat de SGP geen vrouwen toeliet. Want “er is een afweging gemaakt tussen het belang van gelijke behandeling en het belang van politieke partijen om hun gedachtengoed uit te dragen” en “voor vrouwen in Nederland bestaat de mogelijkheid lid te worden van een politieke partij die hen wel op gelijke voet voordraagt voor vertegenwoordigende functies.”

In mijn ogen een volslagen absurde uitspraak die nogal wat scheef trekt in deze maatschappij. Immers Jan en Alleman kan aangeklaagd worden in verband met ongelijke behandeling en dan zal geen rechter oordelen dat er “in Nederland de mogelijkheid bestaat een baan te vinden waar vrouwen wel aangenomen worden”. Maar waar iedereen aan de wet gehouden is, kan een politieke partij zich verschuilen achter gedachtengoed om zodoende gesubsidieerd een zekere ongelijkheid in stand te houden?

Dat voorspelt niet veel goeds voor de toekomst lijkt me. Want wat staat de ChristenUnie dan nog in de weg te besluiten dat homosexuelen gerust geweerd mogen worden uit bestuursfuncties? Dat besluit komt tenslotte ook voort uit het gedachtengoed van de partij. Rouwvoet verklaarde welliswaar dat homo’s vanzelfsprekend welkom zijn maar hij noemt het wél legitiem dat “zijn partij „zich de vraag stelt of keuzes die mensen maken, in hun gedragingen, beroep en ja ook in relaties, raken aan de politieke geloofwaardigheid”.

Een griezelige ontwikkeling als je het mij vraagt. Vooral omdat het niet gaat om een beweging die elke woensdagavond samenkomt in het buurthuis om te pokeren maar laatsgenoemde partij de lijm van het huidige kabinet is. En tot de zomer van belastinggeld gaat vergaderen of alle burgers gelijk zijn maar de een wellicht wat meer dan de ander.

Wat weegt volgens u zwaarder, de grondwet of de mogelijkheid tot ‘uitdragen van een gedachtengoed’?

Onlangs schreef ik over mijn christenallergie en als er na sex iets is waar meestal veel reacties op komen, is het schrijven over het christendom. Zoals gezegd zijn enkele goede vrienden gelovig en zodoende kreeg ik ook buiten mijn log enkele reacties. Frappant is dat alle reacties van gelovigen een gezamenlijk element kenden: zij beweerden allen dat ik verhaalde over ‘alle christenen’ en voelden zich kort gezegd daarom persoonlijk aangesproken door wat zij eveneens allemaal een ondoordacht stuk vonden.

Blijkbaar hebben ze het volgende dan even overgeslagen of zijn er simpel niet aan toe gekomen:

“Ok, je zou kunnen stellen dat er vele malen meer godvrezende zielen rondlopen dan misbruikende bisschoppen en daar zitten toch best sympathieke mensen tussen. (…). Dat is alleen wel een heel mager argument om per defenitie respect te hebben voor een religie, laat staan om er in mee te moeten omdat religie zo verweven is in maatschappij en politiek.”

De moeilijkheid zal wel zitten in het feit dat een levensvisie soms dusdanig verankerd zit in de persoon, dat de visie ter discussie stellen al als licht kwetsend ervaren wordt. Ooit zag ik een vriendschap verwateren omdat de ander heilig geloof in homeopathie en alternatieve geneeswijzen had en meende dat ik niet wilde genezen als ik daar niet hard naar toe holde. Gek genoeg verwaterde het vanaf de andere kant, het feit dat ik haar visie drie keer niks vond werd dusdanig vervelend gevonden dat we niet voldoende meer door een deur konden. Dat ik wel eens beledigd had kunnen zijn dat iemand lukraak beweerde dat ik niet wilde genezen omdat ik niet in haar visie geloofde, kwam absurd genoeg bij vrijwel niemand op.

Doet me wel afvragen hoe dat komt. Want als je werkelijk zo’n geloof hebt in de eigen visie, dan kan kritiek toch nooit erg hard aankomen?