Een tijd geleden toen ik reeds van huisarts wilde wisselen, probeerde ik me in te schrijven bij een praktijk hier in de buurt. Toen kreeg ik het antwoord dat de praktijk te vol was om mensen aan te nemen die al een huisarts hebben, alleen nieuwelingen in de gemeente werden nog wel aangenomen. Ik gooide elk argument op wat ik kon bedenken, gaf aan dat het voor mij een zeer belangrijke zaak was en omdat ik niet wist wat ik verder moest, raakte ik aardig aangebrand. Ik kon op mijn hoofd gaan staan, het inschrijven ging niet door.
Inmiddels heb ik de knoop doorgehakt en al afscheid genomen van mijn nu voormalig huisarts. Na wat omzwervingen werd ik naar dezelfde praktijk hier in de buurt verwezen waar ik vanmiddag opnieuw ging proberen in te schrijven. Opnieuw kreeg ik het antwoord dat de praktijk te vol was om mensen aan te nemen die van huisarts willen wisselen, dat alleen nieuwelingen in de gemeente aangenomen konden worden. Ik gooide elk argument op wat ik kon bedenken – wat wegens zenuwen de helft minder was dan vorige keer – , gaf aan dat het voor mij een zeer belangrijke zaak was maar nu werd het me teveel en geheel tegen mijn gewoonte in barste ik in tranen uit en snotterde nog dom dat ik normaal zo dramatisch niet ben. Deze keer zouden ze het bespreken om te kijken of er voor mij een uitzondering gemaakt kon worden en nog geen uur later werd ik gebeld dat ik ingeschreven kon worden.
Sowieso ben ik enorm blij en opgelucht dat het is gelukt, ik kon die assistente wel zoenen. Hoewel ik nog niet eens weet hoe de huisarts in kwestie er uit ziet, staat de huisartsenpraktijk waar hij onderdeel van is dusdanig goed bekend dat ik er nu al vertrouwen in heb. Bovendien werd zonder twijfel uitgegaan van wat ik vertelde, een erg goed teken denk ik.
Maar ook was ik een beetje verbluft. Toen ik door middel van argumenten en geprikkeldheid aangaf hoe vervelend de situatie was, hielp het geen zier. Maar nu ik huilend en enigzins hakkelend exact hetzelfde probeerde aan te geven, had het meer effect dan ik voor mogelijk hield. Is het laten zien van emotie dan zo belangrijk?
Ja dat is het en dat weet ik eigenlijk wel langer dan vandaag. Maar ik heb er moeite mee. Ooit vond een psychotherapeut het mijn grootste probleem, dat ik niet huilde als ik verschrikkelijke dingen vertelde. Hij vond me emotieloos ook al kon ik prima beschrijven hoe iets me deed voelen, omdat de tranen ‘ontbraken’. Maar waarom zou je per se moeten huilen om je verhaal te doen? Het is toch niet minder waar, vervelend of belangrijk als je het huilen bewaard voor thuis of gewoonweg er niet van moet huilen?
Huilt u makkelijk of liever niet met publiek?
