[Update] Inmiddels heb ik de petitie #TegenGecontroleerdVerspreiden opgezet. [/Update]
Er ontstaat steeds meer weerstand, onbegrip en boosheid over onderdelen van de ‘Gecontroleerd verspreiden’ strategie van onze overheid. En terecht. De cijfers liegen er niet om, elke signaalwaarde staat over de kop in het rood, de zorg kon en heeft het niet gehouden, de reguliere zorg is compleet afgeschaald en ook dat eist veel slachtoffers. En eerlijk is eerlijk, van begin af aan is er vrijwel elke week iets geweest om over te verbazen en mismoedig het hoofd te schudden. Of het nu ging om ‘het virus zal niet naar Nederland komen’, ‘carnaval vier je in kleine groepjes’ en ‘we zijn de verpleeghuizen vergeten’ of de puinhoop met testen, welke laboratoria in moesten worden gezet, niet verstrekken van persoonlijke beschermingsmiddelen in de zorg, doen alsof kinderen het virus niet kunnen verspreiden, suggeren dat (alleen in NL) mondkapjes niet zouden werken en meer puinhopen. Tot inmiddels een uiterst beroerde, trage vaccinatiestrategie, een miljard aan wat Hugo de Jonge ‘leuke dingen organiseren’ noemt maar verspreidingsevenementen zijn, horeca met prima maatregelen dicht houden maar brandhaarden als scholen en buitenschoolseopvang zonder maatregelen open.
Nu zijn er tal van organisaties, beroepsgroepen, branche organisaties, gezondheidsautoriteiten, adviesraden, petities en personen die met goede wil, tomeloze energie en idealisme tegen deze misstanden ageert. En gelukkig. Alleen vrees ik dat de Rutte doctrine die het politieke debat fragmenteert door telkens deelproblemen op te werpen waardoor het geheel uit het oog verloren wordt, eveneens is doorgezet door heel Nederland heen. Allerlei groepen strijden voor verschillende onderwerpen maar het protest tegen het werkelijke probleem, de grote veroorzaker van elk deelprobleem waar we mee worstelen namelijk de strategie van gecontroleerd verspreiden, blijft op deze manier uit.
Sterker, het brengt ons zelfs verder van de oplossing: gecontroleerd verspreiden in de prullenbak gooien om met kort, stevig ingrijpen en handhaven van de maatregelen die er zijn het aantal besmettingen naar nul of minstens zo min mogelijk te brengen, waarna de samenleving prima open kan maar dan zónder de vele slachtoffers en doden die het huidige beleid eist. Immers gecontroleerd verspreiden en varen op ziekenhuiscapaciteit betekent niets meer dan het aantal besmettingen zo hoog mogelijk houden zonder dat de zorg instort. En omdat dit feitelijk niet mogelijk is – elke misser zorgt voor verlies aan controle – het aantal besmettingen zo hoog mogelijk houden zonder dat COVID patiënten zonder zuurtstof ergens op de gang dood gaan. Om dit te bereiken en in stand te houden, is het zogenoemde ‘controleren’ en kwestie van stuivertje wisselen geworden. Bijvoorbeeld de basisscholen open geeft dusdanig veel besmettingen en problemen dat ondernemers ondanks goede maatregelen niet open kunnen. Hugo’s leuke dingen organiseren zorgt er voor dat maatregelen als de avondklok en gebrek buitenactiviteiten in stand blijven. De slechte vaccinatiestrategie inclusief alle missers plus de signaalwaarden in het rood zorgen er voor dat mensen dan maar een vaccin willen met een zeldzame doch zeer ernstige en dodelijke bijwerking.
Het is helaas net als in de politiek een effectieve strategie gebleken. Zo worden we druk bezig gehouden en blijft protest gericht op het een of op het ander. In plaats van wat we eigenlijk allemaal willen: stop het gecontroleerd verspreiden, streef naar weinig tot geen besmettingen zodat er én weinig slachtoffers vallen én de maatschappij open kan.
Wat ik er dan aan ga doen? Tja, dat ligt lastig. Ik ben een chronisch zieke, gehandicapte die verplicht met haar man al veertien maanden afgeschermd van de maatschappij leeft in een poging onszelf veilig te houden. Ik kan dus veel maar beperkt. Met bovendien een klein weblogje en een leuk maar weinig groot bereik. Dus schrijf ik dit. Hoop ik dat dit weblog wordt opgepikt. Dat de hashtag #TegenGecontroleerdVerspreiden trending kan worden gemaakt. En dat iedereen met een plekje op het web erover wil schrijven, iedereen die zich zorgen maakt de politiek wil mailen, we ons allemaal gaan uitspreken. Niet binnen onze eigen bubbels maar met de pijlen naar de politiek gericht.
Hou het erop dat ik durf te dromen.
Tag: Twitter
Blijkbaar verzamelt het Erasmus MC met een scriptje alle tweets waar de eigen naam in voorkomt en plaatst deze in een leuk blokje op de voorpagina van de site. En laat ik nu elke blogpost – dus ook deze – op twitter melden. Bij elkaar opgeteld had het een verrassend effect:
Beste @cinner_ graag nemen we contact op n.a.v. uw blog, zou u uw telefoonnr.willen mailen naar info@erasmusmc.nl?Dank en mvg, ^DdJ
— Erasmus MC (@ErasmusMC) February 11, 2013
Nog voor ik de tweet had gezien, belde bovendien plots de internist van het Erasmus MC. De internist die niets met de afdeling MDL of levertumoren te maken heeft maar bij gebrek aan behandelend arts gevraagd was de verwijzing naar het UMC Utrecht te verzorgen. Dat toezegde te doen, de volgende dag ineens weigerde, een dag later claimde het twee dagen eerder al verzorgd te hebben waarna de verstuurde gegevens nooit meer ergens aangekomen zijn. Maar vooral de internist die tevens besloot het eigen dossier – ik was er immers voor iets anders aanbeland, de tumor werd per ongeluk gevonden – meteen sloot, meende niets meer voor me te kunnen betekenen, de terugkoppeling naar de huisarts niet meer wilde verzorgen en een geplande afspraak alvast geschrapt had. Oftewel alles vriendelijk doch beslist per direct compleet had afgesloten onder het mom ‘je weet de uitslag toch al’ en ‘dan moet het UMC Utrecht dát ook maar meenemen’.
Op beiden heb ik overigens vrij minimaal gereageerd. Ik ben niet van plan een klacht af te handelen door een telefoontje van klantencontacten en social media (maar mailen mag altijd). De plotselinge interesse van de internist kwam op mij voornamelijk enigszins hypocriet over. Het werd zelfs lachwekkend toen ze stelde dat “we de controle dan voorlopig ook maar bij het UMC Utrecht laten” waar zowel zij als ik eerder al hadden besloten niets meer met elkaar te maken te hebben. Ik heb misschien eerder zelfs eenmaal laten vallen dat ik in het Erasmus inmiddels nog niet dood gevonden wilde worden (pun intended).
Maar goed, laten we het er op houden dat het positief is dat de klacht al is opgemerkt voor ik ook maar aan het indienen ervan ben toegekomen …
Vol verbazing heb ik vanavond 1Vandaag zitten kijken over ‘twitter-fitties’: massale vechtpartijen onder jongeren nav oproepen op twitter. Verbazing, omdat de schuld van al dat geweld uitdrukkelijk werd gelegd bij sociale media. Verbazing ook omdat de oplossing eveneens gezocht werd in omgaan met sociale media.
Ben ik nu werkelijk de enige die meent dat het probleem niet zozeer zit in sociale media maar vooral in het feit dat jongeren elkaar lachend de hersens in slaan en grinnikend een leraar het ziekenhuis in rossen?
Terwijl economen, politici, media en zelfs persvoorlichters van de rechtbank over elkaar heen duikelen om ‘het lek’ te achterhalen wat (versneld) tot faillissement van de DSB bank leidde, verschijnt in het AD een opmerkelijk berichtje. Een twitteraar die vermoedelijk als eerste meldde dat de DSB failliet zou gaan, deed een gissing. Een voorspelling, natte vinger werk, een geintje eigenlijk. En het zou zomaar kunnen, dat deze twitteraar DE twitteraar is die ‘het nieuws’ over de DSB verspreidde.
Goed ok, het is waarschijnlijker dat het AD hier gewoon een leuk verhaaltje in zag. Maar toch, het zou wat zijn. Dat uit een parlementair onderzoek komt dat de bank failliet is gegaan omdat mensen ook werkelijk alles geloven wat op twitter verschijnt …
Zelden zal je de zin horen: “ik doe niet aan zweefvliegen/breien/punniken/wandelen/postzegels verzamelen/bungyjumpen/kroegentochten houden/noem maar een hobby, want ik heb een écht leven“. Dus vraag ik mij af, waarom is dat wél veel gehoord op het moment dat het gaat om internetactiviteiten als bloggen of twitteren? Is een artikel alleen geschreven als het op papier staat, bestaan hyvesvrienden slechts in een gezamenlijke virtuele fantasie of raken de hersens bij elke tweet even ontkoppeld? Lost de enthousiaste virtuele netwerker na verloop van tijd op in dunne lucht? Of rust er een taboe op internetbezigheden die mij per ongeluk ontgaan is?
Kan iemand me even bijpraten?