Groepen feestende mensen in een park of op het strand. Nagels gedaan, vers van de kapper, met de fiets, brommer, auto of openbaar vervoer daarheen gereisd. Ze staan in grote groepen dicht bij elkaar en tegen elkaar aan te praten, roepen, zingen en flirten met hapjes en drankjes in de handen. Vertellen over hun werk, familie, vrienden, sporten en dat ze zijn ‘ontsnapt’ uit hun huis, eindelijk wel eens naar buiten wilden of erger, volkomen suïcidaal zijn.
Willekeurige mensen in publieke ruimten. Sacherijnige blik en een mondkapje onder de neus of zwabberend ergens onder de kin. Zij zijn niet suïcidaal maar ‘heel erg coronamoe’. Ja dat moet wel waar zijn. Als je een mondkapje niet meer over je gezicht geschoven krijgt, dan moet je wel héél érg moe zijn.
Anderen zijn niet alleen moe maar vooral boos. Met spandoeken, megafoons en allerlei kritiek roepend, staan ze op het museumplein of het malieveld. De plek waar ze vorige week en vele weken ervoor ook hebben gestaan. Om te demonstreren tegen de dictatuur waarin zij menen gevangen te zitten. Deze mensen vind je overigens ook veel terug op Facebook, Youtube, Instagram en Twitter. Zij hebben de hoofdrol in zelfgemaakte filmpjes waarin zij ik weet niet hoeveel kijkers vertellen dat zij monddood zijn gemaakt en hun mening niet mogen uiten.
Dan is er nog de groep die zegt dat ze zich wel redelijk aan maatregelen houden. Terwijl ze onderweg zijn naar hun werk en collega’s en hopen morgen de uitslag van hun PCR test te krijgen. Of ziek en positief getest zijn en in quarantaine zitten maar alleen even boodschappen doen, de hond uitlaten of die verjaardag echt niet af wilden zeggen. Mensen die een kleinere kans op besmetting op afstand in de buitenlucht vertalen in: buiten is de kans op besmetting nul. Die denken dat als ze gevaccineerd zijn weer mensen kunnen knuffelen (omdat zij zichzelf veilig wanen en de rest niet interessant is?). Plus de groep die zeker weten dat COVID-19 geen eng virus is maar een mild zomergriepje of meent dat mensen alleen zelf risico lopen en anderen niet hoeven te beschermen.
En ja, ik ben het helemaal met u eens. Al dit soort gedrag alsof er geen pandemie gaande is maar we met zijn allen in de Efteling leven, wordt mede veroorzaakt door een overheid met zwabberbeleid. Gericht op groepsimmuniteit die niet bereikt kan worden. Die weinig communiceert en informeert. De informatie die er wel is, is bovendien volkomen onduidelijk en bevat steeds veranderende, tegenstrijdige adviezen. Extra verwarrend is het praten over versoepelingen en vergezichten terwijl tegelijkertijd ziekenhuizen overlopen, reguliere zorg is afgeschaald, operatiekamers en eerste hulp posten sluiten en code zwart niet voor de deur staat maar in de deuropening post heeft gevat. En goed voorbeeld doet goed volgen. Met liegende politici die zelf geen benul lijken te hebben welke maatregelen ze uitvaardigen, kan je niet verwachten dat de gemiddelde burger urgentie voelt, doordrongen is van risico’s en belang of met Volksgezondheid in het achterhoofd leeft.
Maar toch. Hoe zijn we in hemelsnaam hier aanbeland? De meer kennis we hebben, de stommer ‘we’ lijken te worden. De groter de problemen, de minder er sprake lijkt te zijn van ‘samen’ en ‘de schouders eronder’.
Mij maakt het in elk geval angstiger en onrustiger dan ik vorig jaar al was. Gewoon. Omdat het vorig jaar al moeilijk was de zelf veilig te houden van een akelig en erg besmettelijk virus. Maar het in een maatschappij waar veel te veel mensen maar een dotje doen, nagenoeg onmogelijk wordt. Het is ook enorm vermoeiend. De alertheid die nodig is als je ook maar een stap buiten de deur doet. Sommigen vinden dat misschien overdreven klinken. Dat dacht ik zelf tot een tijd terug ook. Tot we een buurman tegen kwamen die eerst een praatje aanknoopte, een hoestbui kreeg en toen pas vertelde dat hij ziek was en een dag eerder positief was getest op corona. Vrienden die op zich heel voorzichtig waren en toch ziek werden omdat de kinderen het per ongeluk van school mee naar huis hadden genomen. Een tante die alleen met mondkapje en afstand houdend in de supermarkt was geweest, corona bleek te hebben (het is gelukkig mild gebleven). Zelfs als je oplettend bent en redelijk geïsoleerd leeft, is het inmiddels lastig jezelf veilig te houden.
Tag: Politiek Page 1 of 10
Dus je hebt jezelf gemachtigd om voor je te gaan stemmen?
Om even voor mezelf op te komen. Ik had veel last van brainfog en wazig zicht door een allergische reactie. En nog steeds vind ik dat er een onlogische indeling is gebruikt. Er was ruimte voor mijn handtekening met direct eronder ruimte voor gegevens. Dan kwam er een stukje voorgedrukte tekst en dan ruimte voor de handtekening van de gemachtigde die zal gaan stemmen. Ik kon de tekst niet goed lezen en mijn brein volgde op automatische piloot het logisch lijkende pad, denk ik. Ik plaatste mijn handtekening, vulde mijn gegevens in, liet de ruimte voor de handtekening van de gemachtigde open en legde mijn stempas met mijn paspoort klaar voor mijn man om voor me te gaan stemmen.
Uit de verte hoor ik mijn man iets zeggen. Het dringt allemaal niet zo tot me door tot ik hoor “… dus heb ik niet voor je kunnen stemmen”. In een klap klaarwakker vraag ik wat er gebeurd is. Het blijkt dat ik een sukkel ben. Mijn handtekening stond op de goede plek, direct eronder had ik niet mijn gegevens maar zijn gegevens in moeten vullen. Logisch wel, mijn gegevens staan immers al op de voorkant van de stempas, waarom zou je die aan de achterkant nogmaals invullen?. En ik machtig mijn man. Althans, ik had dus mezelf gemachtigd met de handtekening van mijn man. De mijnheer in het stemlokaal vond het geen probleem om de naam even aan te passen, de rest van de gegevens zijn immers hetzelfde en het was zonneklaar dat ik mijn man had gemachtigd en mijn paspoort mee had gegeven. Maar het jonge meisje en tevens voorzitter van dit stemlokaal was onverbiddelijk geweest, dat mocht allemaal niet. De machtiging was ongeldig. Met een akelig extraatje. Volgens de voorzitter was mijn stempas daarmee ook ongeldig en moest deze in beslag genomen worden. Ik mocht dus ook niet alsnog zelf fysiek gaan stemmen!
Nu heb ik de laatste tijd erg veel last van post traumatische stress, baalde ik al dat ik als ‘kwetsbare’ niet per post had mogen stemmen (hoewel ik me nu afvraag wat voor puinhoop ik daar van gemaakt had) en had ik nog geen vier uur geslapen. En vind ik stemmen erg belangrijk. Ik heb dus tien minuten zitten balen en janken. Al dertien maanden afgeschermd leven, mijn wereldje superklein, afhankelijk van alles en iedereen en nu had ik ook nog mijn stem in dunne rook op laten gaan. De wereld was kut en ik voelde me oerstom.
Gelukkig was daar twitter (een zin die je niet snel verwacht waarschijnlijk). Zag iemand die mij volgt én verstand heeft van de kieswet wat er was gebeurd. En kon hij ons vertellen dat ik ten allen tijden mijn machtiging in kon trekken en mijn man mijn stempas weer mee naar huis had moeten krijgen. De twitteraar in kwestie adviseerde terug naar het stemlokaal te gaan om mijn stempas op te laten diepen. Mijn man stond al half met zijn jas aan toen hij me voor een tweede keer wakker maakte om me mee naar het stemlokaal te nemen. Moe, wankel en nerveus – ik ben al dertien maanden nergens meer geweest – maar vol goede hoop ‘rende’ ik mee de deur uit.
Het gaf even wat onrust, er werd met ik weet niet hoeveel mensen overlegd en gebeld maar na een kwartier bleek het opgelost te kunnen worden en kreeg ik mijn stempas. Yay! Ik moet zeggen dat het gelukkig zo veilig als mogelijk georganiseerd was. Mensen moesten met mondkapje buiten wachten, de enkelen binnen konden onderhand zes meter afstand houden en dan overdrijf ik niets. Mijn allergie voor handalcohol was geen probleem, er lagen netjes handschoentjes klaar. Mijn man kon in de buurt blijven. Handig voor het geval het wankelen over zou gaan in omvallen en om het rode potloodje voor me uit de verpakking te peuteren. Iets wat ik zonder handschoenen al moeilijk kan, laat staan met. Een beetje onzeker – mijn zicht was nog steeds niet helemaal goed en er zat een deukje in mijn zelfvertrouwen – checkte ik zes keer of ik echt de goede partij en de goede persoon had om het juiste vakje rood te kleuren. Het terug invouwen van anderhalf meter papier viel met mijn onhandigheid verbazingwekkend mee en na wat proppen in de stembus, konden we via de achterkant van het goed geventileerde gebouw naar buiten.
Dus ik heb kunnen stemmen! En eerlijk gezegd, voelde het stiekem heerlijk om na dertien maanden iets (bijna) normaals te doen. Zelf ergens binnen stappen en andere mensen zien dan hondeneigenaren uit de buurt.
Nu hopen dat Femke Merel met Splinter in de Kamer belandt.
Uitkeringen worden verlaagd om een negatieve financiële prikkel te geven aan werkelozen opdat zij aan het werk gaan, in een tijd waar de werkeloosheid met de dag toeneemt en nota bene door de overheid verder toe zal nemen. Zogenoemde ‘scheefwoners’ mogen fikse huurverhogingen tegemoet zien tot ze verhuizen naar elders, waar velen huur elders niet kunnen betalen en voor een koophuis geen hypotheek verstrekt krijgen. Ouderen moeten met hulp aan huis langer zelfstandig blijven wonen, de hulp aan huis wordt echter wel grof weg bezuinigd. In gezinnen moeten beide partners aan het werk, kinderopvang is echter zo schreeuwend duur geworden dat er vrijwel niet meer tegenop te werken valt. En zo verder, en zo verder…
Het motto is ‘Bruggen slaan’ zodat we socialer en sterker uit de crisis komen. Ik zie alleen maar bruggen volgestouwd met burgers voor me, die geen idee hebben welke richting ze op moeten. Geen visie, geen richting, alleen tegengesteld beleid met ‘keuzes’ tussen kwaden.
Wat denkt u?
“Voor veel groepen gaan de belastingen juist omhoog. Die maatregel is bedoeld om de inkomensverschillen te verkleinen en komt in de plaats van de omstreden inkomensafhankelijke zorgpremie.” (Bron)
De maatregel van de inkomensafhankelijke zorgpremie moest onder andere van tafel omdat het ‘de middeninkomens’ zo onevenredig hard zou treffen. Je kan je afvragen of deze maatregel het feitelijk beter gaat doen. Nu wordt het afbouwen van de hypotheekrenteaftrek niet gecompenseerd maar daarentegen de middelste schijven van de inkomstenbelasting verhoogd. Iets wat net zo goed de midden inkomens raakt, het enige verschil is dus dat lage inkomens nu mee de afgrond in mogen. Er had eigenlijk net zo goed kunnen staan: “wij er op achteruit, iedereen er op achteruit!!”.
Een ander argument was dat de VVDer niet wilde nivelleren om het nivelleren. Dat is zeker geslaagd in dit nieuwe plan, al lijkt het knollen voor citroenen. Het nieuwe plan levert weliswaar wat op voor de schatkist, maar er wordt nog steeds onevenredig genivelleerd. Sterker, dit is een nivellering waar helemaal niemand mee vooruit gaat. De lage inkomens blijven hangen op de belastingverhoging die volgend jaar al in gaat met dank aan de Kunduz coalitie, de hoogste inkomens zien geen verandering in belastingtarief en hoeven niets in te leveren op de zorgpremie.
Tot slot moest de inkomensafhankelijke zorgpremie van tafel omdat deze 130.000 banen zou kosten. Wil de econoom in de zaal die denkt dat belastingverhoging banen oplevert even opstaan? Iemand?
Ondertussen kan ik er alleen maar hardgrondig van vloeken. Werd mij vorige week een vooruitgang van 1200 euro netto per jaar beloofd door lage ziektekostenpremie en verlaging van het eigen risico, wordt dit me vanaf dit weekend weer ontnomen met opnieuw zicht op verder achteruitgang in koopkracht. Voor de duidelijkheid, 1200 euro is voor mij bijna anderhalf maal netto maand inkomen.
Veel meer chronisch zieken en gehandicapten met een arbeidsongeschiktheidsuitkering, mensen met een laag inkomen, AOWers en werkelozen zullen zich dit weekend stevig genaaid voelen door de politiek. Maar ik durf een wedje te leggen dat er geen haan naar zal kraaien. Toch zeker de VVD-achterban of de Telegraaf niet.
Zeker, als je ineens honderden euro’s per maand meer ziektekostenpremie moet gaan betalen, gaat dat erg ver. Zelfs als je erg goed verdiend, is het veel en wellicht te veel gevraagd. Maar ik moet zeggen dat ik me toch heb zitten verbazen en verbijten over de enorme rel die onder de VVD achterban is uitgebroken vanwege dit – nog niet uitgewerkte – plan voor de inkomensafhankelijke ziektekostenpremie, de nivellerende gevolgen en achteruitgang in koopkracht voor mensen met een hoger inkomen.
Chronisch zieken, gehandicapten en mensen met een laag inkomen, zien hun koopkracht namelijk al jaren achtereen wegsmelten. Op een rijtje:
- Door het nieuwe zorgstelsel zijn mensen die voorheen aangemeld waren bij een ziekenfonds, twee maal zoveel ziektekostenpremie per maand gaan betalen. Inmiddels is dat drie tot viermaal zoveel.
- Er is een eigen risico ingevoerd. Destijds uit een ‘omgekeerde solidariteit’ en het zou nooit een melkkoe worden. Inmiddels is het eigen risico een manier om mensen bewust te maken van de kosten en is het gestegen naar 350 euro per jaar.
- Er zijn veel eigen bijdragen ingevoerd en tegelijkertijd zijn er medicijnen en hulpmiddelen uit het vergoedingensysteem geschrapt.
- Indicaties voor onder andere thuiszorg zijn gehalveerd en nogmaals gehalveerd, zonder dat er iets is veranderd in de gezondheidssituatie van mensen of er minder hulp nodig is. De eigen bijdrage is daarentegen fiks verhoogd, ook voor de laagste inkomens. In de toekomst zullen veel mensen het moeten hebben van sympathieke buren en welwillende familie.
- De aftrekpost bijzondere ziektekosten was al bekend dat deze verkeerd zou uitpakken voor chronisch zieken en gehandicapten. Deze zou mensen onterecht honderden tot meer dan duizend euro gaan kosten. Toch is deze door gevoerd. Er kwam deels compensatie maar deze is aan zulke beperkte criteria verbonden, dat menig zieke en gehandicapte hier geen recht op heeft. Tot slot zal de compensatie in de vorm van de wet tegemoetkoming chronisch zieken en gehandicapten (wtcg) inkomensafhankelijk worden en voor veel mensen verdwijnen.
- Het PGB is aardig uitgekleed, zou verdwijnen en wordt nu slechts deels gerepareerd.
Goed, je zou kunnen zeggen dat het hier vooral gaat om maatregelen die verminderen waar iemand aanspraak op kan maken en in mindere mate om inleveren van geld wat verdiend is. Helaas blijven er dan tal van ingrijpende maatregelen over waarbij mensen verdiend geld in hebben moeten leveren of dat in de nabije toekomst moeten gaan doen. Denk aan de kaalslag in de thuiszorg, waar de vaste medewerker zich ontslagen zag om tegen een veel lager salaris en gebrek aan arbeidsvoorwaarden terug mocht keren als alfahulp. Denk aan mensen in een huurhuis die net iets teveel verdienen voor sociale woningbouw en de huur tot 6,5 procent per jaar zullen zien stijgen tot ze naar een duurdere woning gaan. Ambtenaren die de komende jaren een nullijn mogen verwachten net nu de kosten van alles in het leven fors aan het stijgen zijn. De rest van het regeerakkoord wat iedereen raakt maar de mensen met lage inkomens toch een aardig stuk meer dan de beter gesitueerde.
Nu heb ik me niet zo gestoord aan het feit dat hogere inkomens aangeven dat de ziektekostenpremie zoals het er nu voor ligt een erg grote achteruitgang is, wel heb ik me geërgerd aan de manier waarop dit over het voetlicht werd gebracht. Zo hoorde ik langskomen dat het hier zou gaan om een ‘jaloezie taks voor mensen met een gewoon succesvol leven’. Dat mensen met een laag inkomen slecht leven en zodoende de hoge zorgkosten veroorzaken, waar de gezonde medemens die succesvol geld verdiend – en natuurlijk per definitie gezond leeft? – niet voor wenst te betalen. Sprak iemand uit te verwachten dat de zorgkosten explosief zullen stijgen omdat lage inkomens dusdanig weinig premie gaan betalen, dat ze zullen denken dat voor niets de zon op komt (en voor de lol een operatie hier en een medische behandeling daar gaan halen??). Of simpel ‘zo is het niet meer leuk’. De toon werd grimmiger, de tegenstelling groter en tegen de avond leek het bijna alsof elke rijke Nederlander de voedselbank al in zich zag komen ..
Dat voor een plan wat nog niet is uitgewerkt, waarvan al is toegezegd dat er nog over te praten valt in de Tweede Kamer én waarvan bekend is dat het sowieso niet door de Eerste Kamer zal komen omdat deze plotseling meent politiek te moeten drijven.
Al enkele keren heb ik bedenkingen gehoord met betrekking tot (op basis van peilingen) mogelijke regering coalities, omdat de partijen slechts een meerderheid in de Tweede Kamer maar geen meerderheid in de Eerste Kamer zouden hebben. Dat bevreemd mij nogal omdat de Eerste Kamer feitelijk bedoeld is om de kwaliteit van wetgeving te bewaken. Dus niet om politiek te bedrijven. Waarmee de invloed van politieke kleur miniem zou moeten zijn.
Buiten dat, lijkt me dat een coalitie vormen vanuit de Tweede Kamer me al moeilijk genoeg zonder óók de verdeling van zetels in de Eerste Kamer mee te moeten nemen. Zeker nu de Tweede Kamer de koningin buiten spel gezet heeft, maar blijkbaar nog geen flauw benul heeft hoe het formeren dán zal geschieden.
Toen ik eind 2009 met een klein hartaanval op de hartbewaking was beland, mocht ik vrij snel weer naar huis. Met de nodige waarschuwingen maar zónder de benodigde onderzoeken. Daar was namelijk een wachtlijst voor van drie maanden. Vorig jaar had ik puur geluk dat ik binnen een week bij een gespecialiseerd neuroloog aan tafel zat, de wachtlijst voor een consult is daar gemiddeld zes tot acht maanden. Enige onderzoeken die volgden had ik dat geluk niet, daar moest ik net als ieder ander bijna vier maanden op wachten. De naadloos aansluitende revalidatie nam nog eens anderhalve maand wachten in beslag. De internist viel mee, het wachten beperkte zich tot slechts een maand. Helaas moest er voor de internist iets nagekeken worden door een oogarts, bijna drie maanden wachten. Nu is het wachten op een afspraak bij een academisch ziekenhuis, er is me al verzekerd dat dat maanden kan duren.
Eerlijk gezegd, hoor ik om mij heen niet anders. Ziekenhuizen en verzekeraars maken er nog zelden melding van, maar in de praktijk zijn er wachtlijsten te over. Alleen de politiek ziet dat blijkbaar geheel anders. Volgens verschillende partijen – met de VVD voorop – heeft het nieuwe zorgstelsel vruchten afgeworpen en is er geen wachtlijst meer te bekennen. Sterker, we worden door Mark Rutte gewaarschuwd voor griezelige socialisten die de wachtlijsten terug in zouden willen voeren. Arie Slob zag vanavond weer ‘de rijen wachtende mensen’ voor zich en smeekte Diederick Samsom tot andere inzichten te komen.
Zo verwonder ik me deze verkiezingstijd wel vaker over het in mijn ogen soms absurde wereldbeeld wat veel politici lijken te hebben. Met name aan de rechterkant. En met name als het gaat over de zorg. Hoewel, op elk gebied lijkt de politiek regelmatig een geheel andere realiteit te kennen dan de burger die alle dagen ervaart…
Update: het is toch ook in de politiek doorgedrongen, hetzij bij slechts een partij.
Hoewel mediatraining booming bussiness is geworden de laatste jaren, leek de politicus maar weinig te duchten te hebben van de (gevestigde) media. Onder dreiging dat de politicus wellicht niet meer aan tafel zou willen schuiven bij welk programma dan ook, kwam deze rustig met bakken onzin weg. Weinig journalisten leken nog bereid ook maar een kritisch vraagje te stellen, alles gericht op vooral maar niet schofferen. En de politicus kreeg dan ook steeds langere tenen.
Maar het tij lijkt te keren. Vandaag werd Mark Rutte in Nederland Kiest van RTL 4 behoorlijk ondervraagd over zijn ontkenning dat het eigen risico hoger zou worden in het programma van de VVD. Hij blijkt feitelijk gelijk te hebben. Mits je er vanuit gaat dat de verhoging eigen risico uit het Kunduz akkoord oud beleid is én de extra betaling die op kan lopen tot 150 euro per jaar officieel niet onder ‘eigen risico’ maar onder ‘extra eigen bijdrage’ wordt geschaard. In één klap werd duidelijk dat je Mark wellicht niet kan betrappen op een leugen maar van enige misleiding wel gesproken kan worden. Tevens kwam ter tafel dat Nederland helemaal niet de hoogste belastingdruk in de wereld kent, dat alleen inkomstenbelasting hoog is maar de gehele belastingdruk een ander beeld schetst. Hier gaf Mark Rutte toe dat hij het anders had moeten formuleren maar meende tegelijkertijd dat het voor de kijker geen verschil had gemaakt wat betreft ‘impact’ van zijn bewering. Gelukkig kan de kijker dat nu zelf bepalen in plaats van onze liberaal in hart en nieren.
Nieuwsuur was eveneens interessant. Waar in een gesprek met CPB directeur Coen Teulings naar boven kwam dat alleen doorgerekend wordt wat de partijen aanbieden, niet noodzakelijkerwijs het gehele verkiezingsprogramma. Het is aan ons om te gissen en raden wat wel en vooral wat niet is doorgerekend. Onder andere belangrijk bij de prachtige cijfers die de PVV liet zien, aangezien zij de uitstap uit de euro gewoonweg achterwege hebben gelaten. Scheelt een aardige slok op een borrel nietwaar?
Enfin, niet alleen is het fijn het idee te hebben dat de media de politiek werkelijk controleert en de kijker informeert, tevens maakt het de programma’s wat aangenamer om te kijken. Hopelijk blijft de kritische blik voortbestaan na de verkiezingen, op het moment dat de politiek niet meer zo zit te springen om media aandacht.
Ook soms interessant, NRC Next checkt waar columnisten uitspraken voor lezers ‘checken’ op waarheidsgehalte.
“Nederland telt honderdduizend zogeheten multiprobleemgezinnen, die elk gemiddeld 104 duizend euro per jaar kosten.” (Verder…)
Op zich vond ik dit gemiddelde bedrag al absurd hoog in de oren klinken. Maar dan blijkt ook nog eens dat minstens een kwart van dit geld – oftewel 2,5 miljard – totale verspilling is. Niet alleen door bureaucratie en een overmaat aan instanties die niet samenwerken maar tevens omdat mensen hulp krijgen die ze niet nodig hebben.
“In de Nederlandse ziekenhuizen worden vele miljoenen euro’s verspild aan onnodige en peperdure technologie. Dat is het gevolg van de marktwerking in de zorg.” (Verder …)
Gaat het hier alleen om de aanschaf van dure en vooral overbodige apparatuur om goed voor de dag te komen. Hebben we het nog niet over de waarschijnlijkheid dat mensen onnodig behandeld worden vanwege zaken als ‘stukloon’ en ‘winstdoelstellingen’.
“Uit onderzoek van buurtzorg bleek dat thuiszorgpatiënten gemiddeld voor honderd euro aan overgebleven medicijnen, verbandmiddelen en andere materialen in huis hebben liggen.” (Verder…)
Nogal een absurd probleem eigenlijk. De verpakkingen waarin allerlei middelen worden geleverd zijn te groot. Voor een pleister moet een gehele verbanddoos weggegooid worden, dat idee.
“Fraude en verspilling is een veel grotere kostenpost dan vergrijzing meldt de Consumentengids van juli/augustus 2012.” (Verder …)
Een deel zou gevolg van ‘gerommel met de diagnose behandel combinaties (dbc’s)’ zijn maar je kan je afvragen of de dcb’s dat gerommel niet enorm in de hand werkt. In elk geval zou dit samen met wat andere fraude goed zijn voor 167 miljoen euro in 2011. Een algemeen kopje ‘verspilling’ is dan weer goed voor een tot twee miljard euro per jaar.
Maar vier voorbeeldjes uit het nieuws van de afgelopen twee maanden waarom zorgkosten toch zo de pan uit rijzen en onbetaalbaar dreigen te worden in een overzicht wat bij lange na niet compleet is. Van de geschatte bedragen zou het eigen risico meteen op de schop kunnen en elke oudere in Nederland voorzien kunnen worden van een gratis rollator. Iets om over na te denken met de verkiezingen in zicht …
‘Wie komt op voor Benthe Samsom?’ Columnist Luuk Koelman blijkbaar. Ofschoon ik me afvraag of het niet van de regen in de drup is.
En nu is daar Diederik Samsom. Hij schuift in zijn PvdA-reclamespot zijn tienjarig dochtertje Benthe naar voren. Benthe is gehandicapt, en voor haar doet Samsom het allemaal. Hij vertelt niet wát haar handicap is, maar wie even googelt, ontdekt dat Benthe al enkele maanden een belangrijke pion is in het PvdA-verkiezingscircus. Heel Nederland moet weten dat zij een hersenafwijking heeft waardoor zij onder meer spastisch is aan de linkerzijde van haar lichaam.
(…)
Wat mij zorgen baart, is hoe Benthe wordt gevormd door dit spotje. Zal zij later, als volwassen vrouw, zeggen: “In de Tweede Kamer had papa altijd de mond vol over hoe voorzichtig we moeten zijn met het uitwisselen van medische gegevens, maar voor mij golden die bezwaren blijkbaar niet?” Hoe zal bijvoorbeeld haar zoektocht naar werk verlopen, nu papa haar complete ziektebeeld aan de grote klok heeft gehangen?
Nou denk ik zomaar dat een werkgever ook zonder politieke campagne wel zal merken dat Benthe een hersenafwijking heeft met onder andere spasmes aan de linkerzijde van het lichaam tot gevolg. Zo’n jonge vrouw die binnen drie minuten na binnenkomst per ongeluk tegen het bureau schopt en de koffie omver smijt, dat loopt toch wat in de gaten nietwaar? Bovendien vallen dit soort handicaps al snel onder ‘arbeidshandicap’ en in deze maatschappij is het dan gebruikelijk, zo niet verplicht dat bij de sollicitatie te melden. U weet wel, door beschaafde mensen zeer respectvol aangeduid als ‘iemand met een vlekje’.
In mijn ogen is het probleem ook eigenlijk niet dat Diederik Samsom over de handicap van zijn dochter vertelt. Of dat hij met haar – en zijn zoon, maar die is niet gehandicapt dus dan ‘mag’ het – zieltjes probeert te winnen voor zijn partij. Het probleem is dat wij in een maatschappij leven waar men niet over een handicap of ziekte wil horen. Gehandicapt zijn, doe je maar in je eigen vrije tijd. Stiekem. Verstopt achter de voordeur. Ow wee als iemand er toch achter weet te komen. Dan volgen er consequenties, een mooi woord voor ‘straf’. Wil geen werkgever je hebben, vindt iedereen je ‘zielig’ en ‘sneu’ maar moet je zelf extra positief in het leven staan en mag je je de rest van je leven verantwoorden omdat je ‘zoveel kost’.
En mag je niet in een politiek spotje…